Ένας Γερμανός και μια Εβραία
ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Ένα τραγούδι
(προφητικό, για τα βιβλία που ακολούθησαν))
Ένας Γερμανός και μια Εβραία: Κώστας Χατζής 1973
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Ερμηνεία: Κώστας Χατζής
Από την εκπομπή “Στην Υγειά μας”
με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στη ΝΕΤ 2013
Στιχοι
Ένας Γερμανός και μια Εβραία,
γνωριστηκαν κάποιο καλοκαίρι
Ήταν γλυκός κι ήταν ωραία,
κι όμως δεν του έδωσε το χέρι
Κλαίει η μικρούλα στ’ ακρογιάλι,
μέθυσε στο καπηλειό αυτός
κι είναι τόσο ωραίο παλληκάρι,
Θεέ μου γιατί να `ναι Γερμανός
Δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω Φρανς
δεν μπορώ να σ’ αγαπήσω Φρανς
κάποιο βράδυ πέρασαν τα τανκς
κάποιο βράδυ πέρασαν τα τανκς
σα λουλούδι κομματιασαν χάμω
σα λουλούδι κομματιασαν χάμω
μες το γκέτο τη μικρή καρδιά μου
μες στο γκέτο τη μικρή καρδιά μου
Ένας Γερμανός και μια Εβραία,
κάποιο βράδυ δώσανε τα χέρια
Ήτανε γλυκός κι ήταν ωραία,
κι έλαμπαν στον ουρανό τ’ αστέρια
Ήμουνα εφτά χρονών, του λέει,
στο μεγάλο τον βομβαρδισμό
Ήμουνα εννιά χρονών, της λέει,
σαν και σένα έκλαιγα κι εγώ
Ήτανε ο πατέρας σου Ες Ες
ντρέπεσαι, το ξέρω, που το λες
καίγομαι και εγώ που σου το λέω
το δικό μου γέρο Εβραίο
σκότωσε ο πατέρας σου ο Ες Ες
μα παλληκάρι εσύ τι φταις
πού `τανε ο πατέρας σου Ες Ες
ντρέπεσαι το ξέρω που το λες
Ένας Γερμανός και μια Εβραία,
παντρεύτηκαν κάποιο καλοκαίρι
Στάθηκε μικρή νυφούλα ωραία,
ακουμπώντας στο πλατύ του χέρι
Έλαμπε σαν μέρα το σκοτάδι,
έλαμπε σαν ήλιος ο ουρανός
έτσι τρυφερά κείνο το βράδυ,
τελείωσε ο πόλεμος αυτός
Δύο βιβλία
1. Άουσβιτς – Οι Ναζί και η “τελική λύση” 2006
Συγγραφέας: Rees Laurence
2. Ναζιστική αγάπη και τρόμος.
Αληθινές ιστορίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης 2018
Συγγραφέας: Mónica González Álvarez
Σχόλια
Λίγα λόγια για τη στιχουργό Σώτια Τσώτου
«Τα τραγούδια μου έχουν ένα μύθο. Υπάρχει μια μικρή ιστορία μέσα εκεί. Δεν είναι παράθεση εικόνων και λέξεων μόνο»
Η καθοριστική συνεργασία της καριέρας της ήταν με τον Κώστα Χατζή, η οποία έδωσε τραγούδια διαμαρτυρίας κατά την διάρκεια της Δικτατορίας, όπως «Ο Στρατής», «Δε βαριέσαι αδελφέ», «Απ’ το αεροπλάνο», «Της γειτονιάς μας ο τρελός», «Ένας Γερμανός και μια Εβραία», «Κάτι τρέχει», «Λεωφορείο ο κόσμος», «Νυχτώνει, δόξα τω Θεώ» κλπ. Κορύφωση της συνεργασίας της με τον Κώστα Χατζή αποτέλεσε ο δίσκος “Ρεσιτάλ”, του οποίου οι πωλήσεις ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο δίσκους. Ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου ήταν τα «Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», «Σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά», «Σ’ αγαπώ (όπως η μάνα το παιδί)», «Κι ύστερα», «Δεν είμ’ εγώ», «Η αγάπη όλα τα υπομένει» κ.α. Στις επιτυχίες τους από άλλους δίσκους συγκαταλέγονται επίσης τα τραγούδια «Αντίο», «Αν ερχόσουν», «Μη μας περιφρονάς», «Ο κύριος κανείς», «Πάλι ύπνος δε με πιάνει», «Είμαι ένας άνθρωπος απλός» κ.α.
Άουσβιτς – Οι Ναζί και η “τελική λύση” 2006
Συγγραφέας: Rees Laurence
Αφηγηματική “απόδοση” υλικού & λυρικά κομμάτια: Ελισάβετ – Μαρία Δέδε
https://stonasterismotouvivliou.blogspot.com: Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου 2019
Ο Έρωτας- Αδάμαστος, Ανίκητος, ακόμη και μες στον Πόλεμο χλευάζει τα σύνορα, και προκαλεί τον άνθρωπο να απαρνηθεί τις χθόνιες μικρότητες και να Τον ακολουθήσει στην κλίμακα του Ουρανού! Αξίζει να θυμηθούμε πώς ο αυτός ο “αντάρτης έρωτας” κατόρθωσε να ξεπεράσει τα ηλεκτροφόρα σύρματα του Άουσβιτς, “επαναστατώντας” ενάντια στον παραλογισμό του μίσους και στην εξουσία του θανάτου, για να “σύρει ξανά τον χορό της ζωής”.
Είναι μια ιστορία αγάπης που έφερε στο φως το BBC κι ανέδειξε ανάμεσα σε πολυάριθμα περιστατικά ο Laurence Rees στην κορυφαία πραγματεία του “ΑΟΥΣΒΙΤΣ , Η ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ” .Εκεί τη βρήκα κι εγώ, για να διαπιστώσω ότι έχει απασχολήσει και ξενόγλωσσες ιστοσελίδες. Θα τη μοιραστώ λοιπόν, μαζί σας, αυτήν την ξεχωριστή μέρα.
Η απόλυτη ιστορία αγάπης του Πολέμου. “Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα” του Ολοκαυτώματος.
Βρισκόμαστε στα 1942.Ο νεαρός Fransch Wunsch, απολαμβάνει την απόλυτη καταξίωση ως υπηρέτης πιστός -κι εκλεκτός συνάμα- του Ναζιστικού Καθεστώτος.
Ως τυπικό δείγμα “Άριου”, δηλάδή εκπρόσωπος της “ανώτατης φυλετικής βαθμίδας”, είναι επίλεκτο μέλος των Ες Ες.
Στα 20 χρόνια του, ο Franz Wunsch, μπορεί τώρα να καμαρώνει ναρκισσιστικά την κομψή -μάρκας Hugo Boss- στολή του και τις καλογυαλισμένες μαύρες μπότες του, έχοντας “εξουσία ζωής και θανάτου” σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους-εχθρούς του “καθεστώτος”, αφού εργάζεται ως φρουρός στο Άουσβιτς, της Άνω Σιλεσίας!
Ο Frantz Wunsch- γεννημένος στις 21 Μαρτίου 1920- ήταν μόλις 11 χρονών το 1933, όταν οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία, επομένως “βύζαξε”το τοξικό “γάλα” του ναζισμού στην ευαίσθητη εκείνη ηλικία που ο ανθρωπος αντιλαμβάνεται δομικές έννοιες της ζωής.
Μεγαλωσε, σαν επίδοξος βαγκνερικός Τανχόιζερ, μαθαίνοντας να επιζητά τον Πόλεμο και να ομνύει στο κλέος της Θούλης Πολιτείας.
Μεγάλωσε “μικραίνοντας” την καρδιά του για να μη χωρά οίκτο, παρά μονάχα μίσος για το Διαφορετικό που το προσωποποιούσαν Εβραίοι, Τσιγγάνοι, Αδύναμοι…
Βιώνοντας τη συντροφικότητα του Αίματος, ο Φραντς αφομοίωσε το χιτλερικό ιδεώδες κι εντάχθηκε περιχαρής ως πρόθυμος Μαθητής του Ναζισμού στα παραστρατιωτικά Ες Ες, τον αποκλειστικό φορέα που υλοποίησε όλο το ειδεχθές όραμα του Χίτλερ για την εξόντωση των Εβραίων- στο στήσιμο των εφιαλτικών στρατοπέδων και τις μαζικές εκτελέσεις “φυλετικά αποβλήτων”-καθήκοντα που δεν τα κατα δέχθηκαν ποτέ οι επίσημοι στρατιωτικοί της Wehrmacht
Ιδιαιτέρα βίαιος,ο Φραντς, εργάστηκε ως “πανάξιος” Ες Ες στη ράμπα υποδοχής των ομήρων, μη διστάζοντας να ξυλοκοπεί σαστισμένα γυναικόπαιδα που κατέφθαναν από τα τρένα, ενώ μαρτυρίες τον ήθελαν να έχει πυροβολήσει αυτοπροσώπως έναν Εβραίο όμηρο για απείθεια. Το επόμενο ποστο του Wunsch ήταν ο “Καναδάς”, τόπος συγκομιδής των περιουσιών που υπεξαιρούνταν από τους εκτοπισμένους ομήρους, όπου ως…”αδιάφθορος, υπεράνω Αριος” θα έχει την ευκαιρία και για μικροκλοπές.
Μάρτη του 1942 καταφθάνει από τη Σλοβακία στο Άουσβιτς η 22χρονη Εβραία Helena Citronova για να δοκιμάσει την τυπική ζωή του στρατοπέδου:
Τατουάζ με τον ματωμένο αριθμό στο χέρι , ξυρισμένα μαλλιά, λιμοκτονία και σκληρή εργασία στην κατεδάφιση κτιρίων, πόστο που υποσχόταν σύντομο θάνατο από εξάντληση.
Τότε η Έλενα οικειοποιούμενη την ταυτότητα μιας νεκρής συμπατριώτισσας της. θα παρει τη θέση της στο πόστο του “Καναδά”,(της Επίσημης Αποθήκης δηλαδή) που ήταν το πιο ευνοϊκό από όλα, καθώς είχε καλύτερο φαγητό και λιγότερο κοπιαστική εργασία, όπως και πρόσβαση σε πλήθος αγαθών-ρουχισμό και τρόφιμα-ως και κοσμήματα,χτένες, χρυσά δόντια ,γυαλία, ρολόγια, κουκλες κλπ- από τους νεοφερμένους ομήρους που καταφθάνουν στο Άουσβιτς με τις βαλίτσες και το βιος τους, και “ληστεύονται” από τους επίσημους πλιατσικολόγους Ες Ες, “εις το όνομα του Reich(Ράιχ)”.
Η απάτη της Helena θα αποκαλυφθεί λίγες μέρες αργότερα, αλλά η ποινή της θα αναβληθει, καθώς εκείνη την ημέρα, οι επιστάτριες (kappos) κι οι φρουροί ετοιμάζουν μια αυτοσχέδια γιορτούλα για έναν φρουρό Ες Ες που έχει τα γενέθλιά του:Είναι ο γνωστός μας Φραντς Bουνς…Aναζητούν μάλιστα καλλίφωνες ομήρους να του τραγουδήσουν κι ανάμεσά τους είναι η Έλενα. Εκείνη επιλέγει να τραγουδήσει ένα παλιό γερμανικό τραγούδι, για τον εορτάζοντα Frantz.
Η μελαγχολική φωνή της γλυκιάς ομήρου συνεπαίρνει τον Φραντς κ το τραγούδι της τον ταξιδεύει στις φλαμουριές της παιδικής του ηλικίας και στο κελάρυσμα του Ρήνου.Με ένα ικετευτικό “Bitte” τής ζητά ταπεινά να του ξαναπεί το τραγούδι της, που το ξανακούει εκστατικός…Αυτό ήταν! Ο σκληροτράχηλος φρουρός, ο Αρειος Ες Ες, Φραντς Wunsch είναι ερωτευμένος, “με κείνη που δεν πρέπει”:Μια Untermensch (= Υπάνθρωπο) Μια Εβραία μελλοθάνατη όμηρο!
Με την εξουσία του ως αξιωματικός απαιτεί η νεαρή Εβραία να παραμείνει στο πόστο του “Καναδά”- κι έτσι μπορεί να τη βλέπει ,και να την έχει υπό τη δική του δικαιοδοσία και προστασία. Ακολουθούν σημειώματα αγάπης, που η Ελενα τα σκίζει νευρικά. Ματιές φλογισμένες και βουβές, που εκείνη τις αποκρούει. Απτόητος εκείνος, κ συνεπηρμένος, τη διεκδικεί διακριτικά, προσπαθώντας να μη φανερωθεί στους υπόλοιπους. Ακόμη κι όταν φεύγει αδειούχος λίγες μέρες τής στέλνει μπισκότα και σοκολάτες.
To επόμενο διάστημα ο Wunsch καλεί συχνά την Ηelena, στο προσωπικό του γραφείο, με ασήμαντες προφάσεις, χωρίς να κάνει κάτι ανάρμοστο ποτέ. Θέλει μονάχα να τη βλέπει λίγο περισσότερο, αποκλειστικά ο ίδιος ,μακριά από τα αδιάκριτα, φθονερά βλέμματα του Στρατοπέδου.
Μια μέρα, της ζητά να του περιποιηθεί τα νύχια “για να μπορεί να την έχει κοντά του και να την παρακολουθεί άφοβα περισσότερη ώρα”. Η Citronova αρνείται, δηλώνοντας στον Wunsch την αποστροφή της για τα εγκλήματά του και τού ζητά να την αφήσει να φύγει, κινώντας αυτοβούλως προς την πόρτα: Αυτός βγάζει το περίστροφο του και την απειλεί, ενθυμούμενος τη σκληρότητα του Ες Ες αξιωματικού: “Δε θα φύγεις από δω μέσα χωρίς τη δική μου άδεια.Aν βγεις από αυτήν την πόρτα δε θα ζήσεις”!
Η Helena όμως ανταπαντά με αξιοπρέπεια: “Πυροβόλησέ με! Προτιμώ τον θάνατο από αυτο το παιχνίδι!”. Εκείνος κατεβάζει όπλο και ματιά μπροστά της, κι η Ελενα αποχωρεί “θριαμβευτικά”:Αυτός δεν αντιδρά.Αγαπά και περιμένει- “υλοποιώντας το θαυμα”:
Ενας Ες Ες αξιωματικός, αγαπά και δέχεται αδιαμαρτύρητα απόρριψη και προσβολές από μια Εβραία, αρνούμενος να επιβάλλει τη θέλησή του με τα όπλα! Συνεχίζει να τιμά και να προσφέρεται απλά στην αγαπημένη του ό,τι καλύτερο μπορεί! Nαι: Ο έρωτας έχει συντρίψει τη ναζιστική αλαζονεία, και συνεχίζει να επελαύνει ανίκητος στη νεανική ψυχή του Φραντς, που εξακολουθεί να προστατεύει την Εβραία της καρδιάς του-κι ας τον αποκρούει εκείνη τόσο πεισματικά.
Στο Άουσβιτς καταφθάνει, -εν τω μεταξύ- από τη Σλοβακία, και η αδελφή της Helena, η 30χρονη Ροζίνκα με την κορούλα της και τον νεογέννητο γιο της.
Προορίζονται κι οι τρεις για τους θαλάμους αερίων. Η Helena το πληροφορείται και τρεχει αλλόφρων μέσα στο στρατόπεδο να τους βρει, αδιαφορώντας για τον θανάσιμο κίνδυνο να τη σκοτώσουν επί τόπου που βγήκε δίχως άδεια, από τη σειρά της.
Μόλις ο Φραντς αντιλαμβάνεται την αποκοτιά της αποτρέπει καθε παρέμβαση των άλλων φρουρών λέγοντας πως είναι “υποδειγματική εργάτρια” κι αναλαμβάνει δράση ο ίδιος:Της χυμάει, την πετά κάτω προσποιούμενος ότι τη χτυπά-για να μην καταλάβουν οι άλλοι- και ψιθυριστά τη ρωτά τι έχει συμβεί, ζητώντας της τα στοιχεία των οικείων της.
Κατόπιν ο Wunsch τρέχει κ την τελευταια στιγμη βγάζει τη Ροζίνκα από την ομάδα των μελλοθανάτων με τη δικαιολογία ότι χρειάζεται επιπλέον χέρια στο πόστο του.
Για τα παιδάκια δεν μπορεί να κάνει τίποτα κι αυτά καταλήγουν στα Κρεματόρια. Η Rozinka γίνεται,λοιπόν, δεκτή στο πόστο που ελέγχει ο Φραντς Wunsch και που εξασφαλίζει ισχυρές πιθανοτητες επιβίωσης.
Δεν μπορούμε να βαφτίσουμε ακριβώς”τύχη” για μια μάνα να επιβιώνει από αυτό που σκότωσε τα παιδιά της, κι ίσως η Ροζίνκα να προτιμούσε να πεθάνει κι εκείνη μαζί με τα παιδάκια της, κ να μην τα αφήσει μόνα τους την τρομερή ώρα του θανάτου. Είναι όμως γεγονός, ότι η μεγαλόψυχη παρέμβαση του Wunsch έσωσε την αδερφή της Ηelena απο βέβαιο θάνατο, Οι ανθρώπινες συνθήκες του “Καναδα”, που αυτός εξασφάλισε για τη Ηelena kai την τσακισμένη αδελφή της, έδωσαν στην καλλίφωνη Σλοβάκα την ευκαιρια να φροντίσει την αδελφή της και να της μάθει να ζει ξανά.
Απο εκεινη τη στιγμή όλα άλλαξαν.Η Helena Citronova κατάλαβε ότι το ενδιαφέρον του Φραντζ δεν ηταν καπρίτσιο,ούτε μια χυδαία προσδοκια, αλλά έκφραση ειλικρινούς έρωτα- αγνού κι ωραίου. Ο Wunsch, άλλωστε, την είχε αντιμετωπίσει εξαρχής με σεβασμό, γενναιοδωρία, και ταπεινοφροσύνη. Δεν την υποτίμησε, στιγμή, και δεν την προσέβαλε ποτέ του, παρότι η θέση του τού το επέτρεπε. Αντιθέτως, είχε αντιδράσει ανεξικακα σε όλες τις εκδηλώσεις περιφρόνησης εκ μέρους της, την ίδια στιγμή που οι εκτελέσεις- ακόμη και για ένα στραβοκοιταγμα – ήταν προσφιλής αντίδραση των φρουρών! (ενώ δεν απουσιαζαν ούτε οι βιασμοί όμορφων ομήρων από τους φρουρούς.) Τώρα σώζει και την αδελφή της την ίδια με τεράστιο ρίσκο.
Η Ελενα,λοιπόν, συνειδητοποίησε πως αυτός ο Ες Ες φρουρός άπλωνε τον έρωτά του σαν προστατευτικό δίχτυ γύρω από κείνη, κι αθόρυβα απομάκρυνε κάθε κίνδυνο που την απειλούσε στο τρομακτικό Αουσβιτς- ακόμη και ρισκάροντας ο ίδιος τη θέση του ή και την ίδια τη ζωή του ακόμη! Σε εκεινο το κολαστήριο αποκτήνωσης ,ο νεαρός Γερμανός έγινε για τη Citronova μια υπόμνηση της χαράς, της νιότης, του πόθου για ζωή, ενώ ο έρωτας του της επέστρεφε την ανθρώπινη υπόστασής της
Η αγάπη του την έκανε ξανά Γυναίκα. Η αγάπη του την ελευθερωνε, σε πεισμα της σαρκαστικής επιγραφής στην καγκελόπορτα του Αουσβιτς!Θαρρείς και αναφωνούσε χλευαστικά στους Δημίους: “Όχι ,κύριοι! Οχι ” Arbeit Macht Frei”, όπως ιεροσυλα γράφετε εσείς.”Nur… Liebe Macht Frei!” (όχι η “Εργασία”, μα “Μόνο η Αγάπη Απελευθερώνει!”)
Έτσι, σταδιακά η ευγνωμοσύνη έκανε την καρδιά της Helena δεκτική στον έρωτα του Wunsch κι η νεαρή όμηρος άρχισε να ανταποδίδει στον Γερμανό φρουρό τον έρωτά του, παρά την αρχική της αντίσταση Η αληθινή υπέρβαση φυσικά συνέβη στην ψυχή του Φραντς. Ένας νεαρός που τάχθηκε σε μια ιδεολογία μίσους με τον φανατισμό των 20 χρόνων του, ξαφνικά παραδόθηκε στην αγάπη και μάλιστα χωρίς δικλειδες εγωισμού.Άνευ όρων. Και την άφησε να τον παρασύρει μακριά από το απόλυτο σκοτάδι που η ναζιστική του τύφλωση τον είχε βυθίσει. Ήταν κοινός τόπος πως κάτω από την επιρροή της Helena μετετράπη σε ένα “Διαφορετικό Άνθρωπο.Εξελισσόμενος από την αγάπη αυτή, ο νεαρός Wunsch πλέον είχε αναστολές στο να βασανίζει τους Εβραίους ομήρους εν αντιθέσει με την πρώτη του περίοδο στο Αουσβιτς: Πλέον λογοδοτούσε σε μια Αγάπη. Στην Εβραία της Καρδιάς του κ αυτό μαλάκωσε την πρότερη σκληρότητά του.Όπλο και χέρι δε σήκωσε ξανά.Για το χατήρι της Ελενας κράτησε αποστάσεις από τη Βία, που ως τότε υπηρετούσε, κι έγινε ένας καλύτερος άνθρωπος, που αγαπούσε χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς όρους. Μια τέτοια μεταστροφή μόνο σε μια καθαρή καρδιά μπορεί να συμβεί. Κι αποδείχθηκε ότι τέτοια διέθετε ο Wunsch, παρά τη φρικτή του αιματοβαμμένη πλάνη.Γι αυτό και αποκάλυψε ένα άλλο πρόσωπο πίσω από τον Ες Ες φρουρό και δολοφόνο.Σταδιακά.Μέρα τη μέρα.
Πάνοπλος, λαμπερός, “άρχων απόλυτος” των ομήρων της δικαιοδοσίας του, ο Frantz Wunsch δεν εκμεταλλεύτηκε ούτε μια στιγμή την απόλυτη εξουσία που έιχε πάνω στο πεπρωμένο της Helena Citronova για να πάρει κάτι από αυτή, ή να την αναγκάσει να τον ικανοποιησει- παρά μονάχα για να τη βοηθήσει και να της ομορφαίνει την αφόρητη πραγματικότητα του Στρατοπέδου- ακόμη κ τις στιγμές που αυτή τον αρνιόταν. Κατέθεσε κάθε του δύναμη στα πόδια της Εβραίας αγαπημένης του κι η εξουσία του έγινε πρόσφορο στις ανάγκες της Helena. Ο Wunsch άντεχε να συγχωρεί τις απανωτές ταπεινωτικές στιγμές που το επεφύλασσε η αντίσταση της Helena στο φλερτ του, χωρις να καταφύγει σε αντεκδικήσεις ή εξαναγκασμούς κι αυτό ενέχει μεγαλείο αν κανεις αναλογιστεί τι εκπαιδευση είχε ως μέλος Ες Ες.
Είναι θαύμα πώς ένας άντρας γαλουχημένος να μισεί αγάπησε μια κοπέλα δίχως ίχνος ρεβανσισμού. Η ίδια του η αγάπη συνέτριψε τον Ρατσισμό του με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Ο ναζί φρουρός ανα βαπτίστηκε στο μύρο της αγάπης, ευωδιάζοντας για πλάσματα διψασμένα για λίγο έλεος και λίγη ανθρωπια…
Ο Franz Wunsch δεν ήταν ήρωας.Ανήκε στους ανθρώπους του μετρίου, που ποτέ δεν έκαναν τη μεγαλη υπέρβαση.Οχι,δε βρήκε τη δύναμη τα βροντήξει όλα, όταν είδε το λάθος,και συνέχισε να υπηρετεί τον ναζισμό .Εστω κι έτσι όμως,ο Franz Wunsch αθόρυβα, και δίχως να το καταλάβει, λίγο λίγο, βρήκε την οδό να επιστρέψει από το ζόφο του κτήνους στην οδό του Ανθρώπου. Η “οδός” του ήταν αυτή η μικρή Εβραία που αντι να του εγείρει ταπεινά ένστικτα ενεργοποίησε την πιο ευγενή πλευρά, που ανυψώνει τον άνθρωπο από το ζώο. Η Αντίσταση που κατέθεσε ο φρουρός Wunsch ενάντια στον ναζισμό ήταν η πιο απλή -ίσως κι η πιο επικίνδυνη εν τέλει, για το καθεστώς:
Η καθημερινή ανθρωπιά.Το φως. Ο Έρωτας που ενώνει.
Δεν γνωρίζουμε σίγουρα αν ο Frantz κι η Helena είχαν ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις.Πιθανολογείται και να είχαν.Άλλωστε κράτησε χρόνια αυτή η ιστορία- από το 1942 ως την Εκκένωση του Αουσβιτς το 45. Πάντως σίγουρα ο έρωτας τους μαθευτηκε και προκάλεσε φθόνο και σάλο στο στρατόπεδο. Ωστόσο, η τιμωρία τους ευτυχως ήταν δυσανάλογα μικρή, αν κανεις συνυπολογίσει την άτεγκτη σκληροτητα και τον σαδισμό του Αουσβιτς. Η Helena σίγουρα υπεφερε περισσότερο -κι ίσως ξυλοκοπήθηκε κιόλας, στην ανακριση που υπεστη στο Block 11. Παρόλα αυτά κανείς τους δεν παραδεχθηκε αυτήν τη σχέση και κανείς δεν απομακρύνθηκε από τη θέση του.
Ξαναβρίσκουμε την Helena και τον Frantz μαζί Γενάρη του 1945, πάντα υπό το καθεστώς του Άουσβιτς- φρουρός αυτός , όμηρος αυτή. Οι Γερμανοί τώρα έχουν ηττηθεί κατά κράτος, κυριως χάρη στην ηρωική αντίσταση του σοβιετικού λαού . Ο Κόκκινος Στρατός βρίσκεται πια στις παρυφές της Πολωνίας κι οι ναζί γεμάτοι λύσσα ανήμπορη θέλουν να εκκενώσουν το Αουσβιτς.Κάνουν κάτι αποτρόπαιο: Μες στο καταχείμωνο, τέλη Γενάρη, τα Ες Ες στοιχίζουν τους αποστεωμένους,λιμοκτονούντες κι αρρωστους ομήρους σε φάλαγγες ρακένδυτους στο δριμύ ψυχος για να τους οδηγήσουν σε μια εφιαλτική πεζοπορία μέχρι τα βαθη της Αυστρίας κι άλλα στρατόπεδα όπως το Μαουτχαουζεν, το Μπέλσεν κ.α. !!! Αυτοί συνοδεύουν τις εξαθλιωμένες φάλαγγες ντυμένοι στις πολυτελείς και ζεστές στολές με τα γουνινης επενδυσης πανωφόρια και τα άλογα τους, έχοντας ανα χειρας το μαστίγιο και το περίστροφο να σημαδεύει τους σκελετομενους ομήρους!Όποιος όμηρος κομπιάσει ή σκοντάψει πυροβολείται επί τόπου!Οι θάνατοι εκατόμβη, μεσα σε λίγες μέρες. Οι νεκροί χαράσσουν ένα μονοπάτι αίματος στην Πορεία του Θανατου σαν ματωμένα ψιχουλάκια ενός υπερμεγέθη Κοντορεβυθούλη. Οι Ναζί- αμετανόητοι, θέλουν να εξοντώσουν βασανιστικά και τους εναπομείναντες ομήρους τους- ακόμη και τώρα που έχασαν τον πόλεμο!!!Μισος χωρίς όρια. Ο Wunsch δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει πολλά πλεον για την αγαπημένη του. Ο ίδιος δεν μπορεί να ακολουθησει την Πορεία και να προστατεύει πια την Helena του, γιατί έχει πάρει μεταθεση στο καταρρέον Μέτωπο, στην πρωτη γερμανικη γραμμη άμυνας.
Η αγαπη του, όμως, τον κάνει ευρηματικο:Πριν αναχωρήσει απο το Αουσβιτς με τον τάγμα του, κάνει ό,τι καλύτερο για την περίσταση: Με κίνδυνο της ζωής του βρίσκει για την Helena και για τη Ροζινκα δυο ζευγάρια μποτιτσες με γουνινη επενδυση, που- μαζί με το φαγητό- είναι η καλύτερη και μοναδική προστασια από εκείνο το φονικό κρύο, που αλέθει τα απο σκελετωμένα κορμιά- σύμμαχος της ναζιστικής Συμμορίας.
Είναι, λοιπόν, με τα μποτάκια αυτά, σα να τυλίγει τα ποδια της καλής του με την ίδια την ψυχη του ο Φραντς για να την προφυλάξει από το κρύο και τη βαρβαρότητα.Μαζί με τις μποτίτσες ο Wunsch δίνει στην Helena Citronova ένα χαρτάκι.Χαρτάκι ελπίδας. Είναι η διευθυνση της μάνας του στη Βιέννη και ο Franz προτρέπει την Helena “να πάει να τη βρει και να ζητήσει απο εκεινη προστασία, όταν δεν θα έχει πού αλλού να πάει… Ωσπου να έρθει κι ο ίδιος να τις βρει…”.Ασφαλώς το σπιτικό του ήταν ανοιχτό και για τη Ροζίνκα την αδελφή της αγαπημένης του.
Ο ναζί αξιωματικός ανοίγει,λοιπόν, στη μικρή του όμηρο διάπλατα το σπίτι του, και της παραδίδει ο,τι ιερότερο του έχει απομείνει: Την αγαπη της ίδιας του της μητέρας!
“Ζητά να γίνει ο ίδιος το καταφύγιο της Εβραίας Ηelena κ όσων αγαπά εκείνη, σε έναν απειλητικό, ρευστό κόσμο ερειπίων, που ακόμη αχνίζουν από τη φωτιά της μάχης κι από την αποφορά των νεκρών. Κι αυτός,…αυτός τώρα θα έχει για κάτι να πολεμήσει, εκεί στην πρώτη γραμμή ‘άμυνας’ που τον στέλνουν οι ανώτεροί του:
Όχι πλέον για μια Γερμανία της Ντροπής, όχι για κίβδηλα ,στρεβλά ιδεώδη παραφρόνων, αλλά μονάχα για να γυρίσει ζωντανός, και να ξαναχτίσει έναν κόσμο φιλόξενο για την αγάπη του.” Στο χαρτάκι αυτό, στη διεύθυνση του πατρικού του, ο Φραντς έγραψε στην Έλενα όλες του τις ελπίδες και χαρτογράφησε τα αγνά όνειρα που έκανε για τους δυο τους- σε ένα φωτεινότερο μέλλον, όπου δε θα άχνιζαν πλέον κρεματόρια, μήτε βομβαρδισμένες πολιτείες, αλλά μονάχα γραφικά τζάκια να ζεσταίνουν χαμογελαστές οικογένειες φωλιασμένες γύρω τους.Μια τέτοια οικογένεια οραματιζόταν κι αυτός να προσφέρει στη Helena της καρδιάς του, “δίνοντας” της ταπεινά πίσω το ζεστό σπιτικό που ο πόλεμος και το μίσος τής στέρησαν τόσο άδικα. Η ευφυής πρωτοβουλία του Frantz με τις γούνινες μποτιτσες, ενόψει της εξόδου από το Αουσβιτς μεσα στη βαρυχειμωνιά, αποδεικνύεται σωτήρια- τω όντι- για τις αδελφές Cintronova, που σώζονται χάρη σε εκείνον. Ο κόσμος, όμως γύρω τους, αποδεικνύεται πραγματικά επικίνδυνος καθώς τριγύρω μένονται ακόμη αψιμαχίες, οι άνθρωποι έχουν γίνει θηρία από τον πόλεμο κι η Helena γλιτώνει στο παρα τσακ τον βιασμό από έναν Σοβιετικό στρατιώτη, επιδεικνύοντας το τατουάζ του μαρτυρίου.
Το χαρτάκι του Wunsch στην Helena αποτελει ένα γοητευτικό δίλημμα στο μυαλό πολλών.
Μια τέτοια συνάντηση έξω από τον ιδρυματισμό του Αουσβιτς θα είχε ενδιαφέρον και συγκίνηση.Η συνέχεια ωστόσο, είναι πιο πεζή και δεν επεφύλαξε καποιο ρομαντικό ανταμωμα στα ανθισμενα “λιβάδια της ειρήνης” για τον Φραντς και την Έλενα Σιτρόνοβα. Ο λόγος-σκληρός σαν την ίδια τη ζωή: Η Έλενα Σιτρόνοβα, Εβραιοσλοβάκα στην καταγωγή, δεν μπορεί να ξεχάσει όσους έφυγαν άδικα δολοφονημένοι.Γονείς, ανιψάκια και πλήθος άλλων. Δεν είναι ,άλλωστε, “Ιουλιέττα”-δεν απαρνείται το όνομα της, δεν ενδίδει σε ρομάντζα. Είναι “μια ιδιότυπη Αντιγόνη” που- περήφανη και ακέραια- τιμά τους Νεκρούς της, κι αποδίδει τις οφειλόμενες σπονδές στην Αγία Μνήμη, με κάθε κόστος σε προσωπική ευτυχία: Προτάσσοντας, λοιπον, την οικογενειακή τιμή και την λαβωμένη εβραϊκή της καταγωγή, η… Εβραία Helena Citronova κομματιάζει το χαρτάκι με τη διευθυνση του… Γερμανού- πρώην Ες Ες- Franz Wunsch- μαζί και τα ρομαντικά όνειρα που με ανυποψίαστη χαρά έθρεφε εκείνος για τους δυο τους- απορρίπτοντας οριστικά την αγάπη του. Επιστρέφει στη Σλοβακία και αργότερα εγκαθίσταται στο Ισραήλ, όπου θα αποκτήσει χρόνια μετά, και δικό της σπιτικό
Ο Φραντς μετά τον πόλεμο και την ήττα της χώρας του, επιστρέφει γερός και γεμάτος αγωνία αναζητά την αγαπημένη του Helena παντού.
Δυο χρόνια πάσχιζε απεγνωσμενα να εντοπίσει ο ερωτευμένος Γερμανός τη γλυκιά του Εβραια μέσω του Ερυθρού Σταυρού χωρις οι ελπίδες του για επανασύνδεση να ευοδωθούν. Έτσι αναγκάστηκε να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς εκείνη και μάλιστα κατάφερε να αποκτήσει οικογένεια. Μα δεν την ξέχασε, κι ίσως αυτό το σαράκι ήταν το τίμημα που κλήθηκε να καταβάλλει στη Μοίρα ο Φραντς για όλα του τα θανάσιμα λάθη και το ναζιστικό του παρελθόν.Τα εγκλήματά του άλλωστε ξανα ορθώθηκαν μπροστά του κι από την ανθρώπινη δικαιοσύνη:
Στα 1971, λαμβάνει χώρα βοηθητική δίκη για χαμηλοβαθμους φρουρούς του Αουσβιτς.Ο Wunsch συγκαταλέγεται στους κατηγορούμενους, καθώς πέραν των άλλων εγκλημάτων του είχε θητεύσει και στους θαλάμους αερίων, ρίχνοντας-κι αυτός- με μάσκα το Zyklon B στα θύματα που δολοφονουνταν μέσω ασφυξίας για να καταλήξουν στα Κρεματόρια του Αουσβιτς. Η σύζυγος του Wunsch, έχοντας προφανως μαθει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα του συζυγου της, εντοπίζει τη Citronova και την ικετεύει να καταθέσει υπέρ του.
Η Helena το κάνει χωρίς αποκρύψει και τα εγκληματα του Wunsch πριν τη γνωριμία τους.Ο Frantz ωστόσο απαλλάσσεται των κατηγοριών μάλλον χάρη στην καταθεση αυτή που αποδεικνύει τη μεταστροφή του.Που αποδεικνύει το θαύμα του έρωτα… Αυτος, λοιπόν, ο καταπληκτικός έρωτας είδε το φως της δημοσιοτητας το 1999 όταν σε αφιέρωμα του ΒΒC για το Αουσβιτς η Citronova έδωσε συνέντευξη. Ο Wunsch, αν και δέχθηκε κι αυτός κρούση να μιλήσει στο ντοκιμαντέρ, δεν πήγε, διότι φημολογείται οτι η συζυγος του δεν το επέτρεψε.
Σίγουρα, υπάρχουν πλευρες αθέατες που δε θα τις μάθουμε καθώς η Helena Citronova απεβίωσε το 2005 ενώ τον Φλεβάρη του 2009 ο Frantz Wunsch άφησε κι αυτός τα εγκόσμια “για να βρει” τη Helena του- κι ίσως “εκει, στον παράδεισο”, ανταμώσει την αγαπημένη του, άφοβα αυτή τη φορά για να της προσφέρει λίγους κρινανθούς…
Σιγουρα η ιστορία αν κι ειχε στιγμές παθους δεν κορυφωθηκε σε κάποιο κρεσέντο. Όμως ανέδειξε έναν ωραίο “άγιο” της αγαπης.Ένα πλάσμα που σώζοντας ζωές τελικά ίσως διεσωσε την ίδια του την ύπαρξη. Έναν δαίμονα που ενανθρωπίστηκε.Έναν δολοφόνο που ανέστρεψε την ηθική του κατάπτωση μέσα από τον έρωτά του.
Νομίζω όμως ότι η περιπέτεια της Citronova ανέδειξε μέσα από το Απόλυτο Ανοσιούργημα του Αουσβιτς, θαυματουργά έναν Ωραίο Εραστή που μας δίδαξε τη θυσιαστική φύση του έρωτα. Γιατί θυσία πάνω από όλα είναι να απαρνηθείς τα προνόμια σου ενάντια του αγαπημένου σου προσώπου και να μην το πλησιάσεις για να το εξουσιάσεις αλλά για να του προσφέρεις! Έρωτας είναι να προσφέρεις στο αγαπημένο σου πρόσωπο -άσχετα αν θα παρεις- και να νιώσεις πλουσιότερος από αυτο.
Η απάρνηση του Εγώ μας απομακρύνει από το κτηνος και μας φέρνει λίγο πιο κοντά στον Ανθρωπο που ατενίζει Ουρανό. Στέλνω λοιπόν, αυτό το άρθρο ως ευχή να γνωρίσουμε εναν έρωτα ελευθερωτή που να μας κάνει καλύτερους και να προάγει την ανθρωπιά μας.
Να αγαπήσουμε όπως αυτός ο παράξενος άντρας που εν τη αμαρτωλότητα του “αγιασε” τοσο ωραία στο αμόνι του έρωτα.
Βασικη πηγη για τα περιστατικα ειναι το συγγραμμα του Laurence Rees, που τα παραθετει εν ειδει μαρτυριας μαλλον απο συνεντευξη της Citronova.
H λυρικη μεταφορα και το κειμενο ανηκουν στη Δέδε Ελισάβετ.
ΤΕΛΟΣ
Σημείωση ερευνητή: Το κείμενο αυτό της Ελισάβετ – Μαρία Δέδε και οι επισημάνσεις της είναι η αγωνιώδης προσπάθεια κάθε ανθρώπου απο την ασφαλή θέση που βρίσκεται να κατανοήσει κάτι που τον ξεπερνά.
Τί να προσθέσει κανείς.
Συγχαρητήρια.
Ναζιστική αγάπη και τρόμος.
Αληθινές ιστορίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης 2018
Συγγραφέας: Mónica González Álvarez
Την ιστορία αγάπης μιας Εβραίας και ενός Γερμανού αφηγήθηκε η Ισπανίδα δημοσιογράφος Μόνικα Αλβάρεζ στο καινούριο βιβλίο της «Αγάπη και τρόμος στο ναζισμό».
Δες παρακάτω ένα βίντεο με την ιστορία της Έλενα και του Φραντς οπτικοποιημένη με σκίτσα.
Άουσβιτς: Ο απαγορευμένος έρωτας ανάμεσα σε μια Εβραία και έναν φρουρό των SS έσωσε τη ζωή τους
Μια αληθινή ιστορία αποδεικνύει ότι η αγάπη μπορεί να ανθίσει ακόμα και στην κόλαση.
Την άνοιξη του 1942 δύο χιλιάδες ανύπαντρες γυναίκες από τη Σλοβακία μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Ανάμεσα σε αυτές ήταν η Έλενα Σιτρόνοβα, που είχε την «τύχη» να βρεθεί να εργάζεται στις λιγότερο δυσμενείς για τα δεδομένα του στρατοπέδου συνθήκες, σε μια ομάδα που αποκαλούνταν «Καναδάς», τα μέλη της οποίας διαχώριζαν τα πολύτιμα είδη των κρατουμένων και τα έστελναν πίσω στη Γερμανία.
«Στο διάλειμμα για φαγητό» θυμόταν αργότερα η Έλενα, «το αφεντικό μάς ρώτησε αν μπορούσε κάποιος να τραγουδήσει ή να αφηγηθεί κάτι ωραίο, για τα γενέθλια του φρουρού των SS». Η Έλενα ήταν μία από εκείνες που επιλέχθηκαν να τραγουδήσουν. Ο αξιωματικός ξελογιάστηκε μαζί της. Αφού του τραγούδησε ντροπαλά το τραγούδι των γενεθλίων με δάκρυα στα μάτια, ο Βουνς ζήτησε το νεαρό κορίτσι με την όμορφη φωνή να συνεχίζει να εργάζεται στην ομάδα του «Καναδά». Μόλις της είχε σώσει τη ζωή.
Καθώς περνούσαν οι μέρες, ο Wunsch γοητευόταν όλο και περισσότερο από την Έλενα. Την κοιτούσε με ευγένεια, με τρυφερότητα, χωρίς την ωμότητα της σεξουαλικής επιθυμίας που επιδείκνυαν άλλοι συνάδελφοί του, η οποία συχνά κατέληγε στην κακοποίηση κάποιων κρατουμένων.
«Με το πέρασμα του χρόνου, ήρθε η στιγμή να τον αγαπήσω αληθινά. Ρίσκαρε τη ζωή του [για μένα] πάνω από μία φορές». Αυτή η ομολογία της Έλενα απείχε πολύ από την αρχική αντίδρασή της ότι «θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να είναι με κάποιον από τα SS». Κι όμως σταδιακά οι συνθήκες άλλαξαν προς το καλύτερο και η Έλενα άρχισε να τρέφει ρομαντικά αισθήματα για τον Φραντς.
Όταν τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Βουνς άρχισε να αναζητά απελπισμένα την Έλενα. Αφιέρωσε δύο ολόκληρα χρόνια αναζητώντας την οπουδήποτε πίστευε ότι θα μπορούσε να έχει μεταφερθεί η κρατούμενη από τη Σλοβακία. Το 1972 συνελήφθη και πέρασε από δίκη. Η Έλενα κατέθεσε υπέρ του και τελικά ο Βουνς απαλλάχθηκε από όλες τις κατηγορίες.
Η ιστορία αυτή γράφτηκε από τη Μόνικα Γκονζάλεζ Αλβάρεζ, μια Ισπανίδα δημοσιογράφο και συγγραφέα του καινούριου βιβλίου « Amor y horror nazi. Historias reales en los campos de concentración» (Αγάπη και τρόμος στο ναζισμό. Αληθινές ιστορίες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης)
Πηγη: www.womantoc.gr
Οταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με ότι τον ξεπερνά
ΤΕΛΟΣ
