Α Φ Ι Ε Ρ Ω Μ Α: Τ Α Γ Α Ν Τ Ι Α
Α. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Β. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΑ ΓΑΝΤΙΑ: ΜΙΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ
Γ. ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ
ΘΕΑΤΡΟ: Η ΣΤΕΛΛΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ
Δ. ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Ε. ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
ΣΤ. ΓΑΝΤΙ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΗΛΥΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ
Α. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
-
ΕΝΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΜΕ ΤΟ ΓΑΝΤΙ 1975
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Φωνητικά: Βούλα Γκίκα
ΣΤΙΧΟΙ
Όλη τη νύχτα με κρατούσες αγκαλιά
που όλο χάδι και φωτιά ήταν γεμάτη,
μα σαν ξημέρωσε μου είπες “έχε γεια”
κι άδεια η θέση σου για πάντα στο κρεβάτι.
Ένα χαστούκι με το γάντι
ήταν το βράδυ σου αυτό,
ένα χαστούκι με το γάντι,
πάντως, εγώ σ’ ευχαριστώ.
Τώρα σαν γέρνω τις βραδιές να κοιμηθώ
ύπνος δεν έρχεται τον πόνο μου να πάρει,
μες στο σκοτάδι τη μορφή σου αναζητώ
κι ύστερα κλαίω στ’ αδειανό σου μαξιλάρι.
Ένα χαστούκι με το γάντι
ήταν το βράδυ σου αυτό,
ένα χαστούκι με το γάντι,
πάντως, εγώ σ’ ευχαριστώ.
-
ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΓΑΝΤΙ ΜΑΝΤΩ 1992
Διασκευή του Βρετανικού τραγουδιού ”I love to hate you” 1991
Στίχοι Μουσική: Vince Clarke & Andrew Ivan Bell
Στίχοι (απόδοση στα Ελληνικά)ι: Λίλα Ράνου
Ερμηνεία: Μαντώ
ΣΤΙΧΟΙ
Μια έκπληξη για σένανε κρατώ
Θα στην πω αύριο το βράδυ στις οκτώ
Πώς γεννήθηκες σαν αύριο δεν ξεχνώ
Και πως μπαίνεις τώρα στα δεκαοκτώ
Μια νύχτα θα μας μείνει στην καρδιά
Που θα ζήσουμε λιγάκι πιο τρελά
Και θα φύγουνε τ’ ανέμελα τα χρόνια
Όταν σβήσεις και τα είκοσι κεριά
Στον έρωτα χρειάζεται και τόλμη
Ταιριάζουμε σαν γάντι στο υπογράφω γκαραντί
Τα ρούχα πέταξε και έλα να πλαγιάσουμε μαζί
Α, ν’ αγαπηθούμε, ν’ αγαπηθούμε, ν’ αγαπηθούμε ως tο πρωί
Μια έκπληξη σου κάνω με φιλιά
Θα στην πω αύριο το βράδυ στις εννιά
Πως γεννήθηκες σαν αύριο δεν ξεχνάω
Και πως μπαίνεις τώρα στα δεκαεννιά
Μια νύχτα θα σε πάρω αγκαλιά
Ν’ ανάψουμε στ’ αστέρια πυρκαγιά
Να το δώρο της αγάπης μου για σένα
Πριν τα είκοσί σου σβήσεις τα κεριά
-
ΟΥΤΕ ΜΑΣΚΑ ΟΥΤΕ ΓΑΝΤΙΑ 2020
Στίχοι Μουσική: Νικόλας Χατζόπουλος
Ερμηνεία: Νικόλας Χατζόπουλος
Β. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΑ ΓΑΝΤΙΑ: ΜΙΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ William Stewart Halsted
Ως χειρουργός ο William S Halsted είχε αξιοσημείωτη συνεισφορά στην ανάπτυξη μιας τεχνικής για ριζική μαστεκτομή, στην πλαστική αποκατάσταση της βουβωνοκήλης, καθώς και στην τεχνική των αναστομώσεων του εντέρου.
Ωστόσο, έμεινε στην ιστορία της ιατρικής περισσότερο ίσως από την εισαγωγή της χρήσης των χειρουργικών γαντιών στην καθ’ ημέρα χειρουργική πράξη, ενώ οι λόγοι που τον οδήγησαν σε εκείνη την καθιέρωση κάθε άλλο παρά αμιγώς ‘’επιστημονικοί ’’ ήταν!
Τα γάντια που δημιουργήθηκαν από την εταιρεία ελαστικών Goodyear έγιναν με σκοπό να προστατέψουν τα χέρια της εργαλειοδότριάς του, Caroline Hampton, της μελλοντικής συζύγου του William S. Halsted. Άλλη μια συνεισφορά του Halsted ήταν η ανάπτυξη της τοπικής αναισθησίας με τη χρήση κοκαΐνης.
Αλλά ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να παρακολουθήσουμε αυτή την υπέροχη και μεγαλειώδη ιστορία γεμάτη από… χειρουργική πρωτοπορία, ελαστικά γάντια, αγάπη, ρομαντισμό, κοκαΐνη και μορφίνη!
Γεννημένος το 1852 από μια πλούσια οικογένεια της Νέας Υόρκης με τη δική της εμπορική επιχείρηση εισαγωγών, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να υποψιασθεί ότι ο νεαρός William Stewart Halsted μεγαλώνοντας θα γινόταν μια από τις πλέον γνωστές μορφές και θα εξελισσόταν σε εμβληματική μορφή στην ιστορία της χειρουργικής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και όχι μόνο, δεδομένου ότι προτιμούσε περισσότερο το γήπεδο ποδοσφαίρου από τη βιβλιοθήκη.
Γύρω στην ηλικία των 22 ετών, ο Halsted ανέπτυξε ένα περίεργο ενδιαφέρον για την ανατομία και τη φυσιολογία, και τελικά το 1874 γράφτηκε στο Κολέγιο Κολούμπια των Παθολόγων και των Χειρουργών (Columbia College of Physicians and Surgeons).
Αυτή η ενέργεια σηματοδότησε την αρχή μιας απίστευτης ιατρικής καριέρας που χαρακτηρίστηκε από σημαντικές καινοτομίες, απίστευτο θάρρος και ζηλευτή έμπνευση και ανιδιοτέλεια στις χειρουργικές του επεμβάσεις, που επηρέασαν όχι μόνο τη θεραπεία των ασθενών του, αλλά και για την επιστημονική κατάρτιση των νέων χειρουργών.
Η σταδιοδρομία του όμως σημαδεύτηκε από πολλές, κάπως περίεργες, αντιθέσεις. Όπως και οι περισσότεροι χειρουργοί της εποχής του βρέθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία αρκετοί είχαν πολλαπλές συνεισφορές στην ανάπτυξη βελτιωμένων τεχνικών σε διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά σε αντίθεση με τους πολλούς άλλους χειρουργούς της γενιάς του, ο ίδιος ανέπτυξε εθισμό σε κάποια ναρκωτικά, ενώ παράλληλα απολάμβανε τις στενές σχέσεις του με την εργαλειοδότριά του.
Το πρώτο ήταν το αποτέλεσμα της ιατρικής έρευνας που αφορούσε τη χρήση της κοκαΐνης ως μια μορφή αναισθητικού, ενώ το δεύτερο περισσότερο μάλλον θέμα καθαρά προσωπικής προτίμησης το οποίο όμως κατά τύχη οδήγησε σε μια μνημειώδη αλλαγή στη χειρουργική πρακτική που παραμένει σε ισχύ και σήμερα, τουτέστιν τη χρήση του ελαστικού χειρουργικού γαντιού!
Ο Halsted βεβαίως ήταν πρώτα απ’ όλα ένας προικισμένος χειρουργός. Εμπνευσμένος από τον John Hunter (1728-1793), μαθητής των Dalton, Chiari και Billroth και δάσκαλος των Cushing και Leriche, ο Halsted σε όλη την καριέρα του έδειξε ακόρεστη δίψα για χειρουργική γνώση και τεράστια αφοσίωση σε σχολαστικά αδιάκοπα επιστημονικά πειράματα.
Η ιατρική, ειδικά χειρουργική του φυσιογνωμία, γινόταν εύκολα κατανοητή από τις προσωπικές του προτιμήσεις και απαιτήσεις στο δείπνο, στο τραπέζι, στα τραπεζομάντηλα, στον καφέ καθώς και στις μικρότερες ακόμα λεπτομέρειες της προσωπικής του ζωής.
Δυστυχώς όλες αυτές οι λεπτομέρειες και ιδιορρυθμίες, ενώ αργότερα οδήγησαν τη σύζυγό του στην ανάπτυξη μιας μορφής ανίατης ημικρανίας, κατά τα προηγούμενα έτη αυτά ακριβώς τα στοιχεία ήταν πολύ πιθανόν το κλειδί της επαγγελματικής επιτυχίας του Halsted.
Οι πλέον αξιοσημείωτες συνεισφορές του Halsted στη χειρουργική γενικότερα περιλαμβάνουν τη ριζική μαστεκτομή ως θεραπεία για τον καρκίνο του μαστού και την πλαστική αποκατάσταση της βουβωνοκήλης.
Ήταν επίσης πρωτοπόρος στον τομέα της χειρουργικής των χοληφόρων οδών, καθώς επίσης και στη θεραπεία των ανευρυσμάτων των μεγάλων αγγείων. Εισήγαγε τις πλάκες και τις βίδες στη θεραπεία των καταγμάτων των μακρών οστών και συνέβαλε στην ανάπτυξη της χειρουργικής του θυρεοειδούς αδένα και του πεπτικού συστήματος.
Γύρω στα 1884 άρχισε να ενδιαφέρεται, μεταξύ των άλλων, για τη δυνατότητα χρήσης της κοκαΐνης ως αναισθητικού μέσου. Ενθουσιασμένος συγκεκριμένα από ένα κύριο άρθρο που δημοσιεύθηκε σε κάποιο ιατρικό περιοδικό και το οποίο αναφερόταν στη καινούργια χρήση της κοκαΐνης ως αναισθητικού παράγοντα στον κερατοειδή και τον επιπεφυκότα, ο Halsted αμέσως επιστράτευσε συναδέλφους και μαθητές του σε μία σειρά από πειράματα, εγχέοντας ο ένας στον άλλο κοκαΐνη, με σκοπό να φανούν τα αποτελέσματά της στην τοπική και περιοχική αναισθησία.
Απώτερη συνέπεια αυτών των πειραματισμών, ήταν ότι ο Halsted και μερικοί από τους ατυχείς συναδέλφους και ερευνητές, ανέπτυξαν εθισμό στο φάρμακο, αρκετοί από τους οποίους αργότερα πέθαναν από κατάθλιψη. Ο Halsted φαίνεται πως τα πήγε κάπως καλύτερα.
Μετά από αρκετά χρόνια διαφόρων εισαγωγών σε νοσοκομεία και θεραπευτικά ιστιοπλοϊκά ταξίδια στα Windward Islands, κατάφερε τελικά να νικήσει τον εθισμό του, παρόλο που εξακολουθούσε να εξαρτάται από την μορφίνη για το υπόλοιπο του βίου του.
Ως αποτέλεσμα της εξασθενημένης κατάστασής του, ο Halsted δημοσίευσε μόνο μία εργασία για τα ευρήματά του, κι αυτή χωρίς κάτι το συγκεκριμένο επίτευγμα και αποτέλεσμα για την εποχή του. Βεβαίως, κάπου σαράντα χρόνια αργότερα, το 1922, αναγνωρίστηκε η συμβολή του στην περιοχική αναισθησία, από την Αμερικανική Οδοντιατρική Εταιρεία.
Βασική βοήθεια έλαβε ο Halsted, όταν μετακινήθηκε από τη Νέα Υόρκη στο πιο ήσυχο περιβάλλον του Νοσοκομείου Johns Hopkins της Βαλτιμόρης. Όταν ο Halsted έφτασε εκεί, το νοσοκομείο βρισκόταν ακόμα υπό κατασκευή και με ένα μεγάλο όγκο ασθενών, ώστε να μπορεί να εξασκήσει τις καινοτόμες χειρουργικές τεχνικές του.
Παράλληλα είχε και την πολυτέλεια του χρόνου για ήσυχο πειραματισμό, ψυχική ενατένιση στο εργαστήριο και τη δημιουργία ενός βασικού προγράμματος μεταπτυχιακής εκπαίδευσης στη χειρουργική.
Οι πολυποίκιλες εργασίες του στη Βαλτιμόρη τον πίστωσαν με τη μεγαλύτερη ασφάλεια στις χειρουργικές επεμβάσεις. Προώθησε επίσης την ιδέα της απόλυτης ασηψίας και τη σημασία της ελαχιστοποίησης της βλάβης των ιστών και της απώλειας αίματος διεγχειρητικώς.
Κατά τη διάρκεια επίσης της παραμονής του στη Βαλτιμόρη ο Halsted κέρδισε και την αναγνώριση όλων για την εισαγωγή στην κλινική πράξη των χειρουργικών γαντιών, αν και η πρωτοπόρος αυτή και σημαντική συμβολή στη χειρουργική πρακτική παραμένει, εν πολλοίς, αμφιλεγόμενη. Βεβαίως ο Halsted ήταν ένας από τους πρώτους χειρουργούς ο οποίος εισήγαγε τη χρήση των γαντιών στο χειρουργείο.
Η γραπτή περιγραφή άλλωστε του χειρουργικού γαντιού χρονολογείται από το 1758, όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά ένα άρθρο σχετικά με ένα μαιευτικό γάντι από τον Walbaum. Αυτό το πρωτόγονο γάντι, κατασκευασμένο από το τυφλό έντερο των προβάτων, εν μέρει μόνο κάλυπτε το χέρι.
Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν σήμερα ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας, που οδήγησε στα σημερινά γάντια. Φαίνεται πάντως, ότι η αρχική χρήση των γαντιών δεν ήταν καθόλου για σκοπούς αντισηψίας, αλλά μάλλον να μειώσει τη ρήξη των ευαίσθητων ιστών, όταν το χέρι εισερχόταν στον κόλπο κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Οι λόγοι οι οποίοι ώθησαν τον Halsted για να κατευθυνθεί στην παραγωγή και χρήση των ελαστικών γαντιών, ήταν πιθανότατα οι λιγότερο επιστημονικοί. Το 1890 ανέθεσε στην εταιρεία ελαστικών Goodyear της Νέας Υόρκης να κατασκευάσει ένα ζευγάρι γάντια από καουτσούκ, για την εργαλειοδότριά
( εξειδικευμένη νοσηλεύτρια που ντυμένη με αποστειρωμένα ρούχα και φορώντας αποστειρωμένα γάντια βρίσκεται δίπλα στους χειρουργούς διακινώντας και φροντίζοντας τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται κατά την επέμβαση) του.
Ο βασικός λόγος ήταν το γεγονός ότι ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στις αλλεργικές αντιδράσεις και δερματίτιδες από τα επαναλαμβανόμενα πλυσίματα των χεριών, στα αντιβακτηριδιακά διαλύματα χλωριούχου υδραργύρου που χρησιμοποιούσαν.
Η χρήση των γαντιών, κέρδισε γρήγορα τη δημοτικότητα μεταξύ όλων των βοηθών και συναδέλφων του Halsted και σύντομα, το 1891, αναφέρθηκε μείωση των λοιμώξεων κατά 100% σε επεμβάσεις πλαστικής αποκατάστασης της βουβωνοκήλης.
Παρά τα συντριπτικά στοιχεία όσον αφορά τα οφέλη από τη χρήση τους, υπήρξαν και εκείνοι που παρέμειναν επιφυλακτικοί, υποστηρίζοντας ότι τα γάντια έκαναν τις χειρουργικές κινήσεις δυσκίνητες και κάπως άβολες. Με τον καιρό βεβαίως αυτές οι ανησυχίες αποδείχθηκαν αβάσιμες, σε συνδυασμό πάντοτε βεβαίως με την θεαματική πτώση στα ποσοστά χειρουργικών μολύνσεων.
Για λίγο καιρό ακόμα όμως, ο Halsted συνέχισε να βγάζει τα γάντια του για να ψηλαφεί καλύτερα τον κοινό χοληδόχου πόρο, σε αναζήτηση λιθίασης, αλλά αργότερα σταμάτησε αυτή την τακτική. Το εκπληκτικότερο όμως είναι, ότι υπήρχαν χειρουργοί ακόμα και μέχρι σχετικά πρόσφατα, τη δεκαετία του 1960, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν γυμνά τα χέρια τους σε ορισμένες χειρουργικές επεμβάσεις.
Τον τελευταίο αιώνα βεβαίως, είδαμε στροφή 360 μοιρών στους λόγους για τους οποίους χρησιμοποιούμε τα χειρουργικά γάντια. Έτσι, ενώ αρχικά θεσπίστηκαν για την προστασία του προσωπικού του χειρουργείου από τα διαβρωτικά υλικά, οι επόμενες χρήσεις τους ήταν για την προστασία του ασθενούς από τις χειρουργικές λοιμώξεις και σαφώς για την πρόληψη των μολύνσεων του προσωπικού από το αίμα και τα βιολογικά υγρά των ασθενών.
Ήδη από το 1834, όταν τα μαιευτικά γάντια κέρδισαν τη δημοτικότητα, ο γιατρός Richard F. Cook δήλωνε ότι δεν τα περνούσαν ούτε και οι πλέον κακοήθεις ιοί!
Στη μετέπειτα ζωή του, ο Halsted υπέφερε από επαναλαμβανόμενες προσβολές χολοκυστίτιδας και το 1919 ο μαθητής του, Richard Follis, προχώρησε σε χολοκυστεκτομή. Για τρία χρόνια παρέμεινε χωρίς συμπτώματα, αλλά για κακή του τύχη το 1922 παρουσίασε ίκτερο και υποβλήθηκε σε περαιτέρω χειρουργική επέμβαση.
Μετεγχειρητικά δυστυχώς ανέπτυξε πνευμονιοκοκκική πνευμονία και πέθανε στην ηλικία των εβδομήντα ετών, στις 7 Σεπτεμβρίου 1922.
Γ. Η ΤΑΙΝΙΑ: ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ
ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ
Τα κίτρινα γάντια είναι ασπρόμαυρη ελληνική κινηματογραφική ταινία, του 1960, της Φίνος Φιλμς, με θέμα την παθολογική συζυγική ζήλια.
Πλοκή
Ο Ορέστης (Νίκος Σταυρίδης) είναι ένας πλούσιος έμπορος, που είναι παντρεμένος με μια νεότερή του γυναίκα, τη Ρένα (Μάρω Κοντού). Ζει μαζί της και με την υπηρέτριά τους σε μία βίλα στην Κηφισιά. Είναι καχύποπτος και ζηλεύει τη γυναίκα του σε παρανοϊκό βαθμό. Υποψιάζεται συνέχεια ότι τον απατά και προσπαθεί να της περιορίζει την ελεύθερη κίνηση και κυκλοφορία έξω από το σπίτι. Η υπηρέτριά τους έχει ένα αίσθημα με τον οδηγό Λέανδρο, σχέση που όμως προσπαθεί να κρατήσει κρυφή από τα αφεντικά της. Ο στρατηγός γείτονας του ζεύγους Καλλιγαρίδη ωστόσο έχει αντιληφθεί τη σχέση της υπηρέτριας και πασχίζει να ενημερώσει σχετικά τον Ορέστη, χωρίς επιτυχία.
Η Ρένα, εν αγνοία του Ορέστη, δανείζει στη φίλη της Αννούλα ένα φόρεμα σε μωβ και κίτρινες αποχρώσεις προκειμένου να πάει μια εκδρομή με τον αρραβωνιαστικό της στο Κιάτο. Το σύνολο συνοδεύει μια τσάντα ασορτί και ένα ζευγάρι κίτρινα γάντια. Για την ίδια μέρα η υπηρέτρια του ζεύγους βρίσκει μια δικαιολογία και κανονίζει και η ίδια μία εκδρομή με το Λέανδρο στο Λουτράκι. Ο Ορέστης εκείνη τη μέρα έχει κανονίσει επαγγελματικό ταξίδι στη Χαλκίδα αλλά μια αλλαγή πλάνων της τελευταίας στιγμής προκαλεί αλλαγή προορισμού προς Πελοπόννησο.
Μία αναγκαστική στάση του Ορέστη (λόγω βλάβης στο αυτοκίνητό του), σ’ ένα εξοχικό καφενείο των Αγίων Θεοδώρων, η ανεύρεση του ζευγαριού των κίτρινων γαντιών, η απρόσμενη συνάντησή του με τον Λέανδρο και μια σειρά απίστευτων παρεξηγήσεων τον κάνουν να υποψιάζεται πως η γυναίκα του τον απατά.
Επιστρέφοντας στο σπίτι προσπαθεί να αντιστρέψει όλα τα άλλοθι της Ρένας. Τελικά διαπιστώνει ότι τίποτα ύποπτο δεν συμβαίνει και όλα ήταν συμπτωματικές παρεξηγήσεις. Πριν προλάβει όμως να ηρεμήσει νέο πονοκέφαλο θα του δημιουργήσει ο Μουστάκιας (Μίμης Φωτόπουλος) μέχρι να αντιληφθεί ότι πρόκειται τελικά για τον φίλο της υπηρέτριάς τους Τούλας (Μάρθα Βούρτση).
Άλλες Πληροφορίες
Η ταινία προβλήθηκε το 1960 στις κινηματογραφικές αίθουσες του Πειραιά-Αθήνας και προαστίων κι έκοψε 27.787 εισιτήρια. Από τις 58 ταινίες εκείνης της χρονιάς κατέλαβε τη 18η θέση.
Στην ταινία πρωτοεμφανίστηκε, ο μεγάλος Έλληνας μοντέρ, Πέτρος Λύκας, ο όποιος από κει κι έπειτα συνεργάστηκε με τη Φίνος Φιλμ μέχρι το 1977 όταν η εταιρεία έκλεισε.
Η ταινία είναι η μεταφορά στον κινηματογράφο, του θεατρικού έργου “Η Ρένα εξώκειλε”.
Επίσης η ταινία “ανακαλύφθηκε” αργότερα από το κοινό. Στην εποχή της δεν έκανε και τόσο μεγάλη επιτυχία ενώ πλέον θεωρείται μια από τις κλασικότερες
ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
ΘΕΑΤΡΟ: Η ΣΤΕΛΛΑ ΜΕ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ Θέατρο Rex Σκηνή – «Ελένη Παπαδάκη»
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα.
Το έργο του συγγραφέα που σφράγισε την Ελληνική μεταπολεμική δραματουργία γράφτηκε την άνοιξη του 1954 και αποτέλεσε την αφορμή για την πρώτη επαφή του με τον κινηματογράφο το 1955.
“Πέφτω σαν τυφλή, τα δίνω όλα, τους πιστεύω, ενώ αυτοί μελετάνε μέσα τους πώς να με κάνουνε άλλη! Όχι, αγαπημένες μου, εγώ δεν ξεγέλασα κανένα, αυτοί με ξεγελάσανε”.
Tαυτότητα από την παράσταση – Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια
Σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια: Γιάννος Περλέγκας
Σκηνικά, κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Συνεργάτης Μουσικής επιμέλειας: Στράτος Γκρίντζαλης
Κίνηση: Μαρκέλλα Μανωλιάδη
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάγδα Καυκούλα
Κομμώσεις-Περούκες:Χρόνης Τζήμος
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Οlga Faleichyk
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Διανομή αλφαβητικά: Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Βασίλης Μαγουλιώτης, Γιάννος Περλέγκας, Εύη Σαουλίδου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Μιχάλης Τιτόπουλος, Στράτος Γκρίντζαλης
Στην παράσταση ακούγονται, εκτελεσμένες ζωντανά, συνθέσεις του Βασίλη Τσιτσάνη, του Γιάννη Παπαϊωάννου, του Απόστολου Χατζηχρήστου, του Απόστολου Καλδάρα, του Μπάμπη Μπακάλη και της Ιωάννας Γεωργακοπούλου.
Φωτογράφος παράστασης: Κάρολ Τζάρεκ
Στο συνοικιακό υπαίθριο «Νυχτερινό κέντρο η Μαρία» τραγουδάει η Στέλλα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τον κοινωνικό αντίκτυπο που προκαλεί η ελεύθερη ζωή της. H Στέλλα επιμένει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει».
Στο πρόσωπο του Μίλτου, η Στέλλα θα βρει το αρσενικό αντίρροπο του δικού της δαιμονίου. Ο έρωτάς τους θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα σε σύγκρουση καθώς ο Μίλτος θα προσπαθήσει, προτείνοντάς της γάμο, να υποτάξει την ελεύθερη φύση της.
Η Στέλλα εγκαταλείπει τον Μίλτο στα σκαλιά της εκκλησίας και με την απόφασή της αυτή προσβάλει τόσο την «ανδρική τιμή» του, όσο και τις κατεστημένες αντιλήψεις του κοινωνικού τους περιγύρου. Ο δρόμος του αίματος που από καιρό έχει ανοίξει, τώρα πρέπει να κλείσει. Ένα «άγριο γλέντι, ακόμα πιο άγριο», όπως προειδοποιεί ο Μίλτος, ετοιμάζεται…
Το έργο δίνει ζωή σε έναν κόσμο που με τα ρεμπέτικα και το γλέντι προσπαθεί να αποδράσει από την καταπιεστική καθημερινότητα και την οικονομική κρίση, ενώ παράλληλα ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργική αξιοποίηση της ελληνικής και ευρωπαϊκής παράδοσης σε μια εποχή που η κοινωνία προσπαθεί να διαμορφώσει την ταυτότητά της και να ανακάμψει από τα ερείπια του Εμφυλίου.
Τα κείμενα του Ιάκωβου Καμπανέλλη έχουν μια εσωτερική δύναμη στον τρόπο με τον οποίο ανατέμνουν την καθημερινότητα και καταφέρνουν να «γρατσουνίσουν» τις πιο ευαίσθητες χορδές της ύπαρξής μας. Όλα του τα έργα χαρακτηρίζονται από μια ελληνικότητα, όχι με το ίδιο πνεύμα αλλά περισσότερο σαν ανακίνηση των ντόπιων προβληματισμών, χωρίς ωστόσο να αποκόπτεται από τους ανάλογους προβληματισμούς του παγκόσμιου χώρου, ενώ καμία διαπραγμάτευση, με τον εαυτό μας ή με τους άλλους, δεν γίνεται ανώδυνα στα έργα του.
Έτσι και στο «Στέλλα με τα κόκκινα γάντια» το –πασίγνωστο από την κινηματογραφική εκδοχή του– έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη βουτάμε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα των χαμαιτυπείων, των τεκέδων, των νταήδων και των αγαπητικών που δεν έχουν «μία». Ο Καμπανέλλης δίνει υπόσταση στο συλλογικό τραύμα περασμένων ετών, ανακαλώντας την ιστορική μνήμη και μετατρέποντας τη σκηνή σε πλατφόρμα διαλόγου για γεγονότα που ακόμη και σήμερα σηκώνουν πολλή συζήτηση.
Δ. ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΕΡΙΑ Γιάννης Ρίτσος
Αυτός που χάθηκε ανεξήγητα ένα απόγευμα (ίσως
και να τον πήραν) είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας
τα μάλλινα γάντια του σα δυο κομμένα χέρια
αναίμακτα, αδιαμαρτύρητα, γαλήνια, ή μάλλον
σαν τα ίδια του τα χέρια, λίγο πρησμένα, γεμισμένα
με το χλιαρόν αέρα μιας πανάρχαιης υπομονής. Εκεί,
ανάμεσα στα χαλαρά, μάλλινα δάχτυλα,
βάζουμε πότε πότε μια φέτα ψωμί, ένα λουλούδι
ή το ποτήρι του κρασιού μας, ξέροντας καθησυχαστικά
ότι στα γάντια τουλάχιστον δεν μπαίνουν χειροπέδες.
Κάλαμος, 15.Χ.72
Γιάννης Ρίτσος, «Πραγματικά χέρια», Ποιήματα ΙΑ΄, Κέδρος, Αθήνα 1993, σ. 71.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ Εφη Καλογεροπούλου
Η τελευταία λέξη αιωρείται
ρούχο άδειο κρεμασμένο από τοίχο αόρατο
πέτρα που γκρεμίζεται στο χρόνο.
Η τελευταία λέξη αιχμάλωτη
στο τρύπιο γάντι της σιωπής
στην τρέλα γέρνει και συλλαβίζει λέξεις
όπως ζάρι παρτίδα νίκη απελπισία στάχτη
το χαμένο δαχτυλίδι ενός έκπτωτου άγγελου εκδίκησης
λέξη – πουλί με ράμφος κοφτερό
αυτόχειρας αυτάρεσκη λέξη θάνατος – έρωτας
τυφλή
η τελευταία λέξη όταν θυμώσει
με την άκρη του φτερού της
φωτιά ανάβει σ’ όλους τους κήπους του ουρανού.
ΓΑΝΤΙ ΛΕΒΑΝΤΑΣ Ανδρονίκη Ατζέμογλου
Την Χρονιά του Δράκου, όταν οι Εποχές θα λιώσουν σε πάγο και θα καούν στον καύσωνα,
όταν καλοκαίρι και χειμώνας γίνουν ένα,
όταν θα περάσεις από την γέφυρα των αναμνήσεων, μην πάρεις αναμνηστικά.
Φόρα την Αλήθεια του Πορτραίτου σου, κληρονομιά του στίγματος σου.
Προσπέρνα τ αντίγραφα, στο πρωτότυπο βρίσκεται η Αλήθεια.
Ξέφυγε από τη Συνήθεια..
Με καθαρό το πρόσωπο, με μέτωπο ψηλά, ρίξε το κλειδί στον ποταμένιο πάτο
της λήθης, σβήσε τα ίχνη της.
Σαν άλλος κλέφτης φυλάσσοντας το κόσμημα της Ψυχής σου,
κρύψου στο βαθύ γιακά της Σιωπής σου που μόνο εσύ έχεις συναντήσει και
επικοινώνησε με τα μάτια της Σιωπής σου.
Είναι μάταιο να δίνεις πάντοτε εξηγήσεις για το τι έφυγε και τι θα έρθει.
Με χέρι γαντοφορεμένο σε λεβάντα αποχαιρέτησε ότι δεν αντέχεις και δεν σε αντέχει.
Έτσι και αλλιώς ένας Δράκος πάντα θα επαγρυπνεί, για να σου αφαιρέσει την λεία.
Με την λεβάντα κοιμήσου γαλήνια, πέσε σε ναρκωμένα Όνειρα.
Σε μια λεβάντα αφέσου.
ΤΑ ΧΑΡΤΙΝΑ ΓΑΝΤΙΑ Λένα Παππά
ΓΑΝΤΙΑ ΜΕ ΧΕΡΙΑ Μαρία Ευσταθιάδη
Η οβάλ ταμπέλα έγραφε Μουσείο Ανατομίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου. Κάθε Τρίτη κλειστά. Πήραν τα έντυπα που τους έδωσε, του είπαν πως, αν ήθελε, μπορούσε προσωρινά να διαμορφώσει ένα χώρο στο υπόγειο και να μένει. Παλιά είχαν εκεί το αρχείο της Σχολής, αλλά με την υγρασία, του είπαν, καταστράφηκαν τα πάντα.
ΑΣΠΡΑ ΓΑΝΤΙΑ Πέτρος Γαλιατσάτος
Περίληψη
Ισπανία, Ολλανδία, Βρετανία, Νότια Αφρική… Τα γεγονότα του παρελθόντος είναι πολύ έντονα και πολύ σκοτεινά – κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος. Ο Μάικ Ζάκρος, σπουδαγμένος μπάτλερ και κοσμοπολίτης, βρίσκεται εδώ και μερικά χρόνια στο Λονδίνο, στην υπηρεσία της βασιλικής οικογένειας. Όλα κυλούν ήρεμα μέχρι την ημέρα που χτυπάει το τηλέφωνο. Ο κυρ Γιώργος, ένας γνωστός του από την Ελλάδα, του ζητάει να γυρίσει στην Αθήνα για να ξεπληρώσει κάποιο παλιό του χρέος. Ο κυρ Γιώργος είναι ο πιο ισχυρός μαφιόζος της χώρας. Ο Μάικ του χρωστάει τη ζωή του (και πολλές χιλιάδες ευρώ). Αποστολή του είναι να προσληφθεί στην κατοικία του πρέσβη της Αφρικής και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Μια παλιά βεντέτα και ένα τεράστιο μίσος χωρίζει τους δύο άντρες. Ο Μάικ θα βρεθεί ανάμεσά τους, μπλεγμένος περισσότερο από όσο είχε φανταστεί.
Ένα σκοτεινό μυθιστόρημα, γραμμένο με κινηματογραφικό ρυθμό, με έντονη δράση, γρήγορες εναλλαγές, πολλά πρόσωπα, αναπάντεχες ανατροπές και πολλά κρυμμένα μυστικά. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με φόντο τη σημερινή Αθήνα.
Ε. ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Τα γάντια του μποξ της συλλογής “Versace Barocco” είναι ένα κομμάτι τέχνης
Βλέποντας για αρχή την εκτύπωση του γνωστού χρυσού λουλουδιού, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι πρόκειται για ένα κομμάτι του οίκου Versace.
Τα νέα δερμάτινα γάντια του μποξ της ιταλικής μάρκας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως κομμάτι τέχνης αντί για αθλητικός εξοπλισμός. Το δημιούργημα είναι 100% κατασκευασμένο από δέρμα υψηλής ποιότητας και φέρει μοναδικές λεπτομέρειες στον σχεδιασμό του.
Η συγκεκριμένη εκτύπωση στους χρωματισμούς μαυρου-χρυσού επαναλαμβάνεται σε όλη τη συλλογή Barocco του οίκου Versace, η οποία περιλαμβάνει μια ποικιλία προϊόντων για το σπίτι.
ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕ ΓΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΟΞ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΙΝΕΛΟ
Omar Hassan (artist)
Ο Omar Hassan είναι ένας σύγχρονος καλλιτέχνης που δημιουργεί πίνακες με το δικό του προσωπικό στυλ. Για τους πίνακές του, δεν χρειάζονται πινέλα, παρά μόνο γάντια του μποξ…
Ο 29χρονος καλλιτέχνης βουτάει τα γάντια του μποξ σε ολόκληρα κουτιά με μπογιά και ύστερα χτυπά βίαια τον καμβά του. “Ήθελα να συνδέσω την ζωγραφική με το μποξ, γιατί πιστεύω ότι το μποξ και η δυσκολία του έχει πολλές ομοιότητες με την αληθινή ζωή”, δήλωσε ο ίδιος.
Και συνέχισε: “Πρέπει να παλέψεις στη ζωή και αν κάτι πάει στραβά, πρέπει να έχεις το κουράγιο να ξανασηκωθείς. Αυτό ακριβώς το concept θέλω να περάσω μέσα από τους πίνακες μου”.
Ο Χασάν δεν διάλεξε τυχαία το μποξ αφού ασχολείτο με το άθλημα για δέκα ολόκληρα χρόνια. Αναγκάστηκε να τα παρατήσει γιατί του παρουσιάστηκε διαβήτης, γεγονός που τον στενοχώρησε πολύ.
Οι πίνακές του έχουν παρουσιαστεί σε αναρίθμητες γκαλερί και φεστιβάλ.
Δείτε το βίντεο: Omar Hassan: The Boxing Painter
Omar Hassan
ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΕΣ “ ΜΕ ΤΟ ΓΑΝΤΙ “ από την Iris Scott
Ελαιογραφίες «με το γάντι» από την Iris Scott
Η ιδέα γεννήθηκε κατά λάθος για τις ελαιογραφίες της Iris Scott. Όλα ξεκίνησαν όταν μια μέρα θέλησε να κάνει κάποιες μικρές αλλαγές σε μερικά κίτρινα λουλούδια ενός πίνακά της, όμως όλα τα πινέλα της ήταν χρησιμοποιημένα και ποτισμένα με σκούρο μπλε χρώμα. Δεν είχε φανταστεί, ότι η στιγμή που χρησιμοποίησε τα δάχτυλά της για να διαμορφώσει εκείνα τα λουλούδια, σηματοδότησε μια νέα πορεία στην καριέρα της. Πλέον, η Iris, φορώντας χειρουργικά γάντια ζωγραφίζει αποκλειστικά με τα δάχτυλα και το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από εντυπωσιακούς πίνακες με ζωντανή την αίσθηση του ιμπρεσιονισμού.
Στο παρακάτω βίντεο η Iris μιλάει για τη δουλειά της.
Γάντια απο την Elsa Schiaparelli 1890-1973.
Η Ιταλίδα σχεδιάστρια που άλλαξε τη μόδα με τη δική της υπογραφή
Gloves Elsa Schiaparelli, 1938-1939 The Philadelphia Museum of Art
ΣΤ. ΓΑΝΤΙ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΗΛΥΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ
Χειμώνας με το… γάντι! Αυτή τη χρονιά τα γάντια επανέρχονται θριαμβευτικά!
Κείμενο: Δέσποινα Σάμψων 10 – 01- 2020 στο WOMANIDOL
Στο βάθος της ιστορίας
Αν και δεν είναι ξεκάθαρη η χρονική αφετηρία του αξεσουάρ, κάποιες ιστορικές αναφορές φτάνουν στα ομηρικά έπη ερμηνεύοντας ένα συγκεκριμένο σημείο στην Οδύσσεια που περιγράφει τον Λαέρτη στον κήπο του να φοράει γάντια για να προστατεύσει τα χέρια του.
Αργότερα, τον 10ο αιώνα, η καθολική εκκλησία καθιέρωσε τα γάντια στις παπικές στολές, τα οποία κοσμούνταν πολλές φορές με έναν σταυρό ως σύμβολο αγνότητας και αποτελούσαν προϊόν απαιτητικής χειροποίητης εργασίας.
Τον 13ο αιώνα, οι περισσότεροι πολεμιστές του Μεσαίωνα φορούσαν στις μάχες γάντια πανοπλίας. Καθώς, σταδιακά, ο οπλικός εξοπλισμός άλλαζε και τα ξίφη αντικαθίστανται από τα πυροβόλα, τα γάντια πέρασαν στην καθημερινή ενδυμασία.
Αρωματισμένα και πολυτελή γάντια
Ειδικές συντεχνίες κατασκευαστών στο Παρίσι στις οποίες μαθήτευαν για πέντε χρόνια οι τεχνίτες, έφτιαχναν χειροποίητες δημιουργίες από μετάξι, δέρμα ζώων κι ένα είδος μεταξωτού υφάσματος.
Η επεξεργασία των υλικών άφηνε μια βαριά μυρωδιά, πρόβλημα το οποίο σύντομα έλυσε η Αικατερίνη των Μεδίκων τον 16ο αιώνα με την καθιέρωση των αρωματισμένων γαντιών.
Η ίδια εξάλλου είχε καταφθάσει στην Γαλλία από τη γενέτειρά της Φλωρεντία εισάγοντας πολλές νέες τάσεις. Ο προσωπικός της αρωματοποιός René le Florentin διέθετε στο προσωπικό του οπλοστάσιο μια ποικιλία από μυρωδιές – από απαλό γιασεμί μέχρι ένα ζεστό κεχριμπάρι. Σύντομα τα αρωματισμένα γάντια εξαπλώθηκαν ανάμεσα στη γαλλική βασιλική αυλή και τους κύκλους της ανώτερης τάξης.
Στην Αγγλία, αντίστοιχα η Ελισάβετ η Α΄ έδειξε εξαρχής την προτίμησή της για τα γάντια με την πλούσια διακόσμηση – μικρά κοσμήματα και πολύτιμα μέταλλα στόλισαν τα ζευγάρια με γάντια, με τα οποία η βασίλισσα τόνιζε την λεγόμενη ομορφιά των άκρων της, βάζοντας και βγάζοντας τα γάντια της.
Τα ήθη της εποχής του 1700 όριζαν ότι καμιά γυναίκα δεν μπορούσε να βγαίνει έξω από τον οίκο της χωρίς να έχει καλύψει τα χέρια της με γάντια – ειδικά καθώς τα φορέματα αποκτούσαν κοντά μανίκια.
Τα γάντια αποκτούσαν χρώμα και συνδυάζονταν με τις υπόλοιπες αποχρώσεις της εμφάνισης αλλά και την ώρα της ημέρας. Ταυτόχρονα, το αξεσουάρ αποκτούσε όλο κα μεγαλύτερο πρακτικό ενδιαφέρον: από την εγκληματολογία ή την οδήγηση αυτοκινήτων αγώνων, οι χρήσεις πολλαπλασιάζονταν.
Η άνοιξη των σχεδιαστών μόδας
Μεταπηδώντας στον σύγχρονο κόσμο, τα γάντια συνόδευαν την ανανεωμένη εμφάνιση της γυναίκας η οποία στη διάρκεια του μεσοπολέμου είχε ανθίσει. Το στυλ art deco της δεκαετίας του ’20 τόνιζε τις γεωμετρικές γραμμές και την αντίθεση των ραφών και υιοθετήθηκε από τη θρυλική σχεδιάστρια Elsa Schiaparelli, η οποία έδωσε σουρεαλιστική μορφή σε ένα ζευγάρι ψηλά γάντια με 20 κουμπιά ή σε ένα κοντό ζευγάρι με απλικαρισμένες ραφές και ζωγραφισμένα με κόκκινο νύχια.
Οι κοινωνικές αλλαγές και οι παγκόσμιοι πόλεμοι περιόρισαν την κοινωνική υποχρέωση των γυναικών να κυκλοφορούν με καλυμμένα τα χέρια τους. Το πρώτο κύμα του φεμινισμού αποδυνάμωσε τα κοινωνικά στερεότυπα και χρειάστηκε να επανέλθουν στη δεκαετία του ’50 τα νέα πρότυπα ομορφιάς για να αναβιώσουν τα απομεινάρια του περασμένου αιώνα.
Όλο το New Look του Christian Dior βασίστηκε σε θηλυκές λεπτομέρειες όπως τα γάντια (τέλη δεκαετίας ’40- αρχές δεκαετίας ’50)
Ο οίκος Christian Dior με το New Look τα περιλαμβάνει στην εικόνα που δίνει για τη θηλυκότητα και τη νέα γυναικεία φιγούρα. Ηθοποιοί γίνονταν την ίδια στιγμή αντικείμενα θαυμασμού και αντιγραφής από τις υπόλοιπες γυναίκες.
Αν η Μέριλιν φορούσε γάντια, τότε θα το έκαναν κι εκείνες. Ο σχεδιαστής William Travilla ήταν εκείνος που δημιούργησε τα ψηλά γάντια σε έντονο ροζ χρώμα για την ταινία «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθές» συνδυάζοντάς τα με τις σειρές από τα διαμαντένια βραχιόλια που άστραφταν στα χέρια της σταρ.
Μπορεί τα διαμάντια να αποδείχτηκαν οι καλύτεροι φίλοι μια γυναίκας, τα γάντια όμως δεν πήγαν πίσω στο συλλογικό υποσυνείδητο της γυναικείας σεξουαλικότητας. Κι ας θυμηθούμε τον θρυλικό λίκνισμα της Τζίλντα ( που στοίχειωσε το ανδρικό και όχι μόνο κοινό!
Στη δεκαετία του ’50 και στους κανόνες της, τα γάντια συνεχίζουν να υποδεικνύουν με έναν άχαρο, πολλές φορές, τρόπο, την κοινωνική θέση κάθε γυναίκας.
Απαραίτητα σε επίσημες εμφανίσεις γίνονται υποχρεωτικό αξεσουάρ στους περίφημους χορούς των ντεμπιτάντ στην Αμερική του 1954, μέσω των οποίων κορίτσια της ανώτερης τάξης συστήνονται στις τοπικές κοινωνίες με τουαλέτες και λευκά σατέν γάντια, προκειμένου να εντοπίσουν τον κατάλληλο γαμπρό.
Ευτυχώς, η δεκαετία του 60 ανατρέπει τη συντηρητική αυτή εικόνα και τα γάντια απλοποιούνται. Τα κεντήματα και οι υπερβολές περιορίζονται και απλές φόρμες σε ουδέτερες αποχρώσεις προτιμώνται όπως τα λευκά γάντια που επέλεγε η Πρώτη Κυρία της Αμερικής, Τζάκι Κένεντι για τις δημόσιες εμφανίσεις της.
Στην ταινία Breakfast at Tiffany’s, του 1961, η ηθοποιός Όντρεϊ Χέμπορν υιοθέτησε τα μαύρα ψηλά γάντια που της σχεδίασε ο σχεδιαστής Hubert de Givenchy για να αναδείξει το μικρό μαύρο φόρεμα με το οποίο χάζευε τη βιτρίνα του οίκου Tiffany.
Η χειραφέτηση… των γαντιών
Αποχαιρετώντας τα 60’s, οι γυναίκες βίωσαν το δεύτερο κύμα του φεμινισμού τη δεκαετία του ’70 απορρίπτοντας τα «πρέπει» στις εμφανίσεις τους. Το ανδρόγυνο look του Yves Saint Laurent που προβάλλεται μέσα από το Le Smoking tuxedo ανοίγει νέους ορίζοντες και δεν υποχρεώνει να συνδυάζουμε παπούτσια και τσάντες με τα γάντια μας. Οι ανδρικές γραμμές επανέρχονται και τα γάντια μετατρέπονται σε χειμωνιάτικο αξεσουάρ για την προστασία από το κρύο.
Η δεκαετία του ’80 προχωράει με νέες ανακαλύψεις – φλούο χρώματα, βάτες αλλά και με ένα κορίτσι στη μουσική βιομηχανία που θα επηρεάσει όλη τη μόδα με το στιλ της. Το material girl, Μαντόνα χάρη στην επιδραστική στιλίστρια και σχεδιάστρια κοσμημάτων Maripol θα φορέσει δαντελένια μαύρα γάντια – πολλές φορές αφήνοντας ακάλυπτα τα δάχτυλά της, δημιουργώντας ένα προσωπικό look που δεν είχε ξαναδεί το κοινό.
Το 1983 ο τραγουδιστής Μάικλ Τζάκσον παρουσιάζει ζωντανά στην τηλεόραση το χιτ Billie Jean από το πρώτο σόλο άλμπουμ του Thriller. Πέρα από τον χορό moonwalk και το μαύρο καπέλο fedora, φοράει το εμβληματικό λευκό γάντι κεντημένο με κρύσταλλα, που θα τον ακολουθήσει σε όλη του την καριέρα. Ένα δυνατό ποπ αξεσουάρ που μιλάει για εκείνον αποκαλύπτοντας περισσότερα από όσα έλεγε ο ίδιος μέσα από τα τραγούδια του.
Η υπέροχη επιστροφή
Σήμερα, πολλά χρόνια μετά τις αφίξεις και τις πρωτοποριακές ιδέες που διαμόρφωσαν τον τρόπο που φοράμε γάντια, το αξεσουάρ αποκτά κυρίαρχη θέση σε μια διάθεση μαξιμαλισμού και επιστροφής στο γκλάμουρ.
Ίσως ο Καρλ Λάγκερφελντ να είχε ανοίξει το δρόμο όταν φωτογραφιζόταν με τα γάντια του και έλεγε: «σύμφωνα με το πρωτόκολλο είναι σημαντικό να χαιρετάς κάποιον που φοράει γάντια».
