1 ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ
Ερμηνεία: Λουκιανός Κηλαηδόνης
LP, Album ” Χαμηλή πτήση ” 1982
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω
να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά
Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια
κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω να μένει τελικά
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά
Μουσική:Σταμάτης Κραουνάκης.
Πρώτη εκτέλεση: Χριστιάνα
LP, Album ” Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόυ ” 1978
LP, Album ” Χαμηλή πτήση ” 1982
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΚΗΛΑΗΔΟΝΗΣ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ
Σε μια μεγάλη, βιογραφική συνέντευξη που μου παραχώρησε στις 11 Αυγούστου 2008, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης αποκάλυψε το γιατί διάλεξε για πρώτη ερμηνεύτρια του τραγουδιού την Βίκυ Μοσχολιού:
“Εν πάση περιπτώσει, έρχεται η στιγμή, μετά τη «Media Luz», που βγάζει μια «αμερικανιά» όπου λέω «Καλός ο Γκάτσος; Μπορώ κι εγώ να γράψω στίχους, έχοντας την εμπειρία απ’ αυτούς όλους» κι έχοντας καλό προηγούμενο από το «Όσο αγαπιόμαστε τα δυο» που οι στίχοι ήταν δικοί μου… Οπότε σκέφτηκα «Είναι θέμα τεμπελιάς, τώρα κάτσε και γράψε και τους στίχους». Και κάθομαι λοιπόν και ξεκινάω τον «Κάου-μπόυ». Νομίζω πως το πρώτο που έγραψα ήταν το «Περπατώ μες στους δρόμους της Αθήνας ξανά», το «Δέκα μείον πέντε», λίγο η «Βουλιαγμένη», λίγο τα «Θερινά σινεμά» κλπ και είδα ότι μπορούσα να γράψω. Και δοκίμασα τραγουδιστές, όπως το Χρυσομάλλη που είχε πει στα «Μικροαστικά» το «Μακριά από την πόλη», να πει τον «Κάου-μπόυ» αλλά το ‘λεγε λίγο θεατρικά. Δεν ήθελα κάτι τέτοιο. Αποφάσισα να τα πω εγώ. Απλά τα «Θερινά σινεμά» επειδή το θεωρούσα ένα σημαντικό τραγούδι, πράγμα που αποδείχτηκε στην πορεία, θα ήθελα να το ‘χει πει ο Μπιθικώτσης ο παλιός. Δεν υπήρχε ο παλιός Μπιθικώτσης, υπήρχε όμως η Μοσχολιού. Γι ’αυτό πήγα και της είπα «Ρε συ Βίκυ πες το αυτό το τραγούδι…» και μού ‘πε «Θα το πω». Της είπα να πει αυτό, «Τ’ αντρειωμένου τ’ άρματα» και της έπαιξα και το «Όταν η πόλη κοιμάται». Μου ‘πε «Αυτό δεν μου πάει, δεν το καταλαβαίνω, θα σου πω όμως τα “Θερινά σινεμά” και το άλλο…»”
με τη σύζυγό του Άννα Βαγενά
Στις 5 του περασμένου Φλεβάρη μεταδόθηκε η πρώτη από τις πέντε εκπομπές με καλεσμένο τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, που πρωτοπαρουσιαστηκαν το 1984. Στην αρχή αυτής της εκπομπής ο Λουκιανός αναφέρθηκε στη μουσική συγγένεια που έχουν τα «Θερινά σινεμά» με ένα παλαιότερο, δικό του τραγούδι:
“Στο ύφος των «σινεμά» έχω γράψει κι άλλα τραγούδια. Αυτό το αργό 3/4, ας πούμε, το βαλσάκι το λυπημένο, κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται ότι είναι ένας ρυθμός που με βοηθάει να γράφω τραγούδια, που βγαίνουν κάπως, από πολύ βαθιά μέσα μου, σε σχέση με άλλους ρυθμούς που έχω χρησιμοποιήσει και δεν θεωρώ τυχαίο, ότι μια σειρά τραγούδια που αγαπώ ιδιαίτερα και ξεχωρίζω είναι γραμμένα πάνω σ’ αυτό το ρυθμό. Ας πούμε, στην «Κόκκινη κλωστή» υπάρχει ένα τραγούδι με τίτλο «Το σπίτι μου», που μοιάζει σαν ατμόσφαιρα με τα «Θερινά σινεμά» και θα έλεγε κανείς ότι γράφω το ίδιο τραγούδι. Το «κυνηγάω» αυτό το τραγούδι από το «Μη χτυπάς» κλπ…”
Η Μαρία και η Γιασεμή, οι δύο κόρες του Λουκιανού Κηλαηδόνη και της Άννας Βαγενά
«Το καλοκαίρι θα ‘ρθει
Στη ταράτσα του Βοξ
η Μελίνα θα παίζει την Στέλλα.
Ραντεβού θα σου δίνω
στα σκαλιά του Εκράν,
να κοιτάμε τις νύχτες
τη Μανιάνι γκρο-πλαν
καρφωμένη με δέκα σαΐτες…»
Από την άλλη εδώ έχουμε το πρώτο μεγάλο ξεπέταγμα της Λίνας Νικολακοπούλου μ’ αυτήν την τόσο ιδιότυπη και πρωτότυπη στιχοποιία, όπου νιώθεις ότι εμπεριέχεται ολόκληρη η προγενέστερη στιχουργική παράδοση από την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ίσαμε τον Κώστα Τριπολίτη με εικόνες οικείες και καθημερινές, με συναισθήματα που καλύπτονται από έναν μελοδραματικό μανδύα και λειτουργούν κυρίως στο ημίφως. Με θεματικές αφετηρίες από τον κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Με τα θερινά σινεμά και τις μυρωδιές ενός κόσμου που τροφοδοτεί αδιάλειπτα τη νοσταλγία. Τα τρία καλύτερα τραγούδια του δίσκου (“Το καλοκαίρι θα ‘ρθει”, “Πόσα χρόνια ακόμα”, “Κάθε βράδυ που θα φεύγεις”) αποτυπώνουν εύγλωττα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η θαυμάσια φωνή της Χριστιάνας μιας τραγουδίστριας που έλαμψε για ένα διάστημα στα χρόνια του ’70 τη θυμόμαστε κυρίως από δύο καλούς δίσκους: Του Γιώργου Κατσαρού “Ο δρόμος για τα Κύθηρα” (1973) και του Απόστολου Καλδάρα “Σκόρπια φύλλα” (1975), πλάι στον Δημήτρη Μητροπάνο και στις δύο περιπτώσεις ξαφνικά με το “Σαριμπιντάμ” έδωσε και πάλι ένα δυνατό “παρών”, γιατί τα τραγούδια αυτού του δίσκου ακούστηκαν αρκετά και φαινόταν να της ανοίγουν έναν καινούργιο δρόμο.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΘΕΡΙΝΩΝ ΣΙΝΕΜΑ
Μυρίζουν εδώ και δεκαετίες- αγιόκλημα και γιασεμί, φέρνουν αναμνήσεις από βραδιές με πανσέληνο κι αστέρια, χαλίκια και ποπ κορν. Διαθέτουν προσωπικότητα, στιλ, φανατικό κοινό και μια ιδιαίτερη, νοσταλγική αισθητική, άρρηκτα συνδεδεμένη με καλοκαίρι και Ελλάδα. Όχι, όσο κι αν μας κολακεύει να το πιστεύουμε, τα θερινά δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα, είναι όμως μέρος μιας τρυφερής, απολαυστικής, νοσταλγικής ιστορίας, γραμμένης με εικόνες Ελλάδας (τη Μελίνα στη Στέλλα και την Αλίκη στο ναυτικό), γλυκό του κουταλιού, γκαζόζες και πατατάκια.
Cine Vox
Το καλοκαίρι θα’ρθει στην ταράτσα του Βοξ…
Η ιστορία των θερινών σινεμά στην Ελλάδα ξεκινά στις αρχές του 1900. Η καινοτομία που έγινε συνήθεια άρχισε από πλανόδιους που έστηναν ένα μεγάλο πανί κι έκαναν υπαίθριες προβολές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Το κοινό συνεπαρμένο παρακολουθούσε τις ασπρόμαυρες κινούμενες εικόνες που εκτυλίσσονταν κάτω από τον έναστρο ουρανό. Οι πρώτοι θερινοί κινηματογράφοι ανοίγουν τη δεκαετία του 1910. Μια αυλή ή μια ταράτσα με λίγο χαλίκι, μερικές πλαστικές καρέκλες κι ένα κομμάτι πανί είναι αρκετά για να δημιουργηθούν οι πρώτοι ανοιχτοί χώροι προβολής, που συνδυάζουν το σινεμά με τη νυχτερινή διασκέδαση.
Η τάση που σήμερα έχει επανέλθει στη μόδα -και θέλει τους θερινούς να σερβίρουν ποτά, κοκτέιλ, φαγητά- είχε ξεκινήσει 100 χρόνια πριν, όταν οι πρώτοι θερινοί είχαν δωρεάν είσοδο, όμως υποχρέωναν τους παρευρισκόμενους να αγοράζουν το ποτό τους. Το εισιτήριο καθιερώνεται δύο δεκαετίες μετά, όταν οι θερινοί έχουν πια εξαπλωθεί για να φτάσουν μεταπολεμικά σε μια αλματώδη ανάπτυξη!
Γενιές Ελλήνων μεγαλώνουν με εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές από ποπ κορν και γλυκό βύσσινο, σπιτικό παγωτό και τυρόπιτα, χαλίκι κάτω από τα πόδια και πλαστική καρέκλα μπροστά από μια μεγάλη οθόνη.
Τη δεκαετία του ’60, μόνο στην Αθήνα, στον Πειραιά και στα προάστια καταγράφονται 320 θερινοί κινηματογράφοι! Το θερινό σινεμά γίνεται πια η αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια που φέρνει στο ελληνικό κοινό τη μαγεία από τους παλιούς σταρ και τις βαμπ του Χόλιγουντ, μέχρι τις μεγάλες μορφές του ελληνικού σινεμά και σπουδαίων Ευρωπαίων κινηματογραφιστών. Το θερινό σινεμά μπαίνει σε κάθε γειτονιά και γίνεται τραγούδι.
Το 1978, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης κυκλοφορεί το τραγούδι ύμνο των θερινών:
«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δε θα ξαναρθούν
μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…»
Η νοσταλγία στους στίχους φανερή. Η μεγάλη ακμή των θερινών φτάνει στη λήξη τους, με την εμφάνιση νέων μορφών διασκέδασης τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Η μεγάλη κρίση πλήττει τα θερινά με την άνοδο της τηλεόρασης (και την εμφάνιση της ιδιωτικής) και της βιντεοκασέτας. Οσο γρήγορα άνοιγαν θερινοί κινηματογράφοι, εξίσου γρήγορα άρχισαν να κλείνουν σε βαθμό να κινδυνέψουν ακόμα και με εξαφάνιση.
Η κρίση των τελευταίων ετών τα έπληξε ακόμα περισσότερο. Οσο κι αν μειώθηκαν, όμως, εξακολουθούν νοσταλγικά να ακολουθούν τον κανόνα (στίχο) της Ελλάδας που αντιστέκεται, της Ελλάδας που επιμένει…
Οσοι πιστεύουν ότι τα θερινά είναι ελληνική «πατέντα» και αποκλειστικότητα, προφανώς κάνουν λάθος. Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι στην Ελλάδα έχουν υπάρξει (και συνεχίζουν να υπάρχουν) οι ωραιότεροι θερινοί κινηματογράφοι του κόσμου, όμως ως πρώτος τουλάχιστον στο βιβλίο Γκίνες έχει καταχωριστεί θερινός στην πόλη Μπρουμ της Αυστραλίας, ο οποίος λειτούργησε πρώτη φορά το 1916 στην Chinatown της περιοχής (από την αγάπη μιας οικογένειας Κινέζων στο σινεμά).
Χαρακτηριστικό του ότι όταν σηκωνόταν παλίρροια, κατά τη διάρκεια των προβολών, οι θεατές αναγκάζονταν να σηκώνουν τα πόδια ψηλά για να μη βρέχονται.
Η Αυστραλία είναι μια από τις χώρες που έχουν μεγάλη παράδοση στα θερινά. Μια άλλη είναι η Ταϋλάνδη, όπου παραδοσιακά οργανώνονταν θερινές προβολές -στο παρελθόν πάνω σε πανιά που δένονταν ανάμεσα σε δύο δέντρα, ενώ ιστορία στο θερινό σινεμά έχουν και χώρες όπως το Ιράκ, όπου θεατές συγκεντρώνονταν και περίμεναν υπομονετικά την δύση του ήλιου για να αρχίσει η προβολή…
Η συνήθεια βεβαίως πέρασε και στην Αμερική, μόνο που εκεί απέκτησε ρόδες και μηχανή.
Το υπαίθριο σινεμά των ΗΠΑ συνδυάστηκε με τη μόδα των drive in, τα οποία γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη ιδίως τη δεκαετία του ’60.
Το ομορφότερο θερινό σινεμά στον κόσμο στήθηκε στη Σανζ Ελιζέ στο Παρίσι
ΤΑ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΑ ΘΕΡΙΝΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η Ευρώπη είχε και έχει τα δικά της θερινά, στην Ιταλία, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Σκωτία ή και την Αυστρία, κάποια εκ των οποίων σήμερα βρίσκονται στα καλύτερα του κόσμου -μαζί βεβαίως με τα δικά μας.
Θερινός Κινηματογράφος ΘΗΣΕΙΟΝ
Προ διετίας, το Θησείο είχε αναδειχτεί από το CNN ως ο πιο όμορφος θερινός του κόσμου κυρίως για τη μαγευτική θέα του στην Ακρόπολη
Το «Θησείον», που λειτουργεί από το 1938, ταξιδεύει τους θεατές στον κόσμο παλιών και νέων κινηματογραφικών παραγωγών. Αξίζει να σημειωθεί ότι την πρώτη χρονιά λειτουργίας του, ακριβώς κάτω από την οθόνη υπήρχε ένα ενυδρείο με χρυσόψαρα και κοχύλια!
Cine Paris στην Πλάκα
Φέτος, στη λίστα του Guardian με τους 10 καλύτερους θερινούς κινηματογράφους για το 2014, συγκαταλέγονται δύο ελληνικά σινεμά: το Cine Paris στην Πλάκα και το Cine Καμάρι στη Σαντορίνη.
Cine Καμάρι στη Σαντορίνη.
Το πρώτο, το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1938, διακρίνεται γα το ατμοσφαιρικό περιβάλλον του στην καρδιά της ιστορικής Πλάκας, ενώ το δεύτερο δίνει στους επισκέπτες την ευκαιρία να απολαύσουν το ποτό τους σε ξαπλώστρα κάτω από τα αστέρια, δίπλα στη μαγευτική θάλασσα του Αιγαίου…
Στη λίστα με τα 10 καλύτερα, υπάρχουν επίσης το Sala Montjuïc (στους κήπους του κάστρου Μοντζουίκ στη Βαρκελώνη), το Pop-up cinema στο Κρομάρτι της Σκωτίας (το οποίο βρίσκεται πάνω σε έναν φάρο), το Locarno on the Lake (ανοιχτό σινεμά με θέα τις χιονισμένες Αλπεις στο Λοκάρνο της Ελβετίας), το Cineteca Bologna (που στήνεται στην κεντρική πλατεία της Μπολόνια δίπλα στον Καθεδρικό Ναό), το Moonlight Cinema (στα Γκραν Κανάρια της Ισπανίας), το Sotto le stelle (σε μια αυλή της ιταλικής Βερόνα), το φεστιβάλ θερινού κινηματογράφου της Βιέννης Rathausplatz film festival και το La Villette του Παρισιού (μέσα σε πάρκο στα βορειοανατολικά της γαλλικής πρωτεύουσας).
Cine Αίγλη
Γιασεμί και τυρόπιτα, αλμύρα και σουβλάκια
Το παλαιότερο θερινό σινεμά στην Αθήνα, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα, είναι η Αίγλη στο Ζάππειο, που ξεκίνησε το 1903 με την προβολή της γαλλικής ταινίας, «Δέκα γυναίκες κυνηγούν έναν άντρα».
Cine Αίγλη
Η βουκαμβίλια και το γιασεμί, οι φωτεινές πυγολαμπίδες, τα πάνινα καθίσματα, τα αστέρια του ουρανού και η ευχάριστη ψυχρή νότα στον αέρα που σε κάνει να αναζητάς μια εσάρπα, είναι «τελετουργικά» στοιχεία του θερινού κινηματογράφου και για πολλούς πολύ σημαντικότερα ακόμα και από μια πολύ καλή ταινία. Σε έναν καταπράσινο κήπο με εξαιρετική ακουστική και ποιότητα στην εξυπηρέτηση των θαμώνων σε συνδυασμό με τις γευστικές χειροποίητες προτάσεις, ο ιστορικός κινηματογράφος CINE ΑΙΓΛΗ αποτελεί το καλύτερο σημείο αναζήτησης όλων αυτών των χαρακτηριστικών που συνθέτουν τον όρο θερινός κινηματογράφος.
Σινέ Μπομπονιέρα
Στα βόρεια προάστια, από τα παλαιότερα θερινά σινεμά είναι η ιστορική Μπομπονιέρα, που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1918 στην Κηφισιά.
Σινέ Πάλας
Οι κάτοικοι του κέντρου σίγουρα γνωρίζουν και το σινεμά Παλάς, που λειτουργεί από το 1925 στην ταράτσα του ομώνυμου χειμερινού σινεμά (σήμα κατατεθέν της περιοχής). Η ταράτσα του Πάλας θα μπορούσε να ήταν το φυσικό σκηνικό για την επόμενη ταινία του Αλμοδόβαρ: ένας μακρόστενος χώρος με χρώματα στο δάπεδο, στα πεζούλια, στις γλάστρες ακόμα και στην οθόνη πριν ξεκινήσει η προβολή με παλαιομοδίτικα spot lights. Πρόκειται για ένα ουράνιο τόξο με τη μορφή θερινού σινεμά. Mία υπέρλαμπρη κιτς σύνθεση, που μόνο ένας αυθεντικός ναΐφ διακοσμητής εσωτερικού χώρου θα μπορούσε να προτείνει. Το αποκορύφωμα; Δύο συντριβανάκια να πιτσιλάνε νερό, μπροστά από την οθόνη… Που έχετε ξαναδεί τόση διακόσμηση μαζεμένη;
Σινέ Οασις
Στο Παγκράτι υπάρχει κι άλλο ένα θερινό σινεμά, που σήμερα τραβά τους φίλους του καλού σινεμά. Ο λόγος για την καταπράσινη Οαση (επί της Πρατίνου), που σταθερά για δεκαετίες επιμένει να προβάλλει ταινίες που αγαπούν οι σινεφίλ. Ο κινηματογράφος Όασις είναι ένας ναός νοσταλγίας. Ο κεντρικός του διάδρομος, στολισμένος με παλιές αφίσες, πορτρέτα ηθοποιών, πλαστικά λουλούδια και κεραμεικά αγάλματα κούρων και κορών, λειτουργεί ιδανικά ως προΐμιο και χωροχρονικό πέρασμα στον κόσμο της έβδομης τέχνης. Στον χώρο προβολής, πάλι, ένα όργιο βλάστησης.
Σινέ Ψυρρή
Στα ομορφότερα αθηναϊκά σινεμά συμπεριλαμβάνεται και το Σινέ Ψυρρή (με ατμόσφαιρα παλιάς Αθήνας, πνιγμένο στα γιασεμιά, με ωραιότατη σαγκρία στο μπαρ),
Αθηναία στο Κολωνάκι
η Αθηναία στο Κολωνάκι (με την ωραιότερη σπιτική τυρόπιτα),
Σινέ Βοξ
τα Εξαρχιώτικα Ριβιέρα και Βοξ (με τα οποία έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές σινεφίλ),
ο Ζέφυρος στα Πετράλωνα (σε μια καταπράσινη αυλή) και το Σινέ Φλοίσβος στο Παλαιό Φάληρο (σε κήπο δίπλα στη θάλασσα με ταινίες πρώτης προβολής και τη συνοδεία από φρεσκοψημένα καλαμάκια…).
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Κυκλοφόρησε πριν 15 χρόνια, το 2000. Μέσα σε δύο μήνες πούλησε 1.000 αντίτυπα. Παρ ότι ήταν ακριβό. (Ολόκληρο τετραχρωμία, μέγεθος 30Χ24, 218 σελίδες). Στην συνέχεια ο εκδοτικός οίκος έκλεισε. Το βιβλίο «Στα Παλιά τα σινεμά» έγινε δυσεύρετο. Από σήμερα είναι διαθέσιμο σε ηλεκτρονική μορφή.
ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ
Συγγραφέας, σκηνοθέτης. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και το Παρίσι. Το συγγραφικό έργο του εκτείνεται από τη λογοτεχνία ως την ιστορική έρευνα με ιδιαίτερη προσήλωση στην ιστορία των κινηματογράφων στην Ελλάδα. Στον κινηματογράφο είναι προσανατολισμένος στην σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ με πολλές συμμετοχές σε Φεστιβάλ. Έχει επεξεργαστεί και κατευθύνει εκπαιδευτικά προγράμματα κινηματογράφου για παιδιά, έχει κάνει εισηγήσεις σε πολλά συνέδρια με θέμα την οπτικοακουστική παιδεία των νέων, δημοσιεύσεις σε περιοδικά κι έχει καθοδηγήσει κινηματογραφικά εργαστήρια, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι ιδρυτικό μέλος του Νεανικού Πλάνου (Ομάδα δημιουργών για την οπτικοακουστική έκφραση των νέων ανθρώπων), μέλος της τριμελούς γραμματείας του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, καλλιτεχνικός διευθυντής της Camera Zizanio (Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας), μέλος της Παιδαγωγικής Ομάδας «Σκασιαρχείο».
Τίτλος: “Τα σινεμά της Αθήνας 1896-2013”
Ιστορίες του αστικού τοπίου
Συγγραφέας: Δημήτρης Φύσσας
Εκδόσεις Ebooks4greeks
Δημήτρης Φύσσας
Ένας εξαντλητικός οδηγός για ό,τι κινηματογραφική αίθουσα έχει υπάρξει σε αθηναϊκό οικόπεδο μέχρι σήμερα, μαζί με διευθύνσεις τωρινές και παρελθούσες, τον καλλιτεχνικό προσανατολισμό και την φιλμογραφική τους στόχευση, το βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα, που κυκλοφορεί ελεύθερο στο διαδίκτυο για όποιον θέλει να το φυλλομετρήσει στις οθόνες του, δεν είναι μόνο ένα λεξικό κινηματογραφικών ονομάτων. Πέρα και πάνω από ένα συλλεκτικό κομμάτι αστικής νοσταλγίας, το Τα Σινεμά της Αθήνας, 1896-2013, είναι μια ζωντανή καταγραφή ενός ολόκληρου αιώνα αθηναϊκής κουλτούρας. Μια συλλογή σπαρταριστών ανέκδοτων ιστοριών, όχι μόνο για την εξέλιξη του κινηματογραφικού κυκλώματος εδώ κι έναν αιώνα και κάτι, αλλά και για το πώς η εξέλιξη αυτή ήταν συνυφασμένη με την κοινωνική πραγματικότητα μιας πόλης που πέρασε κατοχή, επανάσταση, χούντα και μεταπολίτευση, κι όμως, κάπως, ο κόσμος εξακολουθούσε να πηγαίνει σινεμά.
Καλή Ακρόαση
