FAIRUZ Τα Άγια Πάθη και η Ανάσταση
Fairuz «Η ψυχή του Λιβάνου»
Η Φαϊρούζ έχει καθιερωθεί όχι μόνο για την υπέροχη φωνή της, αλλά και ως «πολιτιστικό σύμβολο του αραβικού κόσμου», αντίστοιχο μιας Πιάφ, μιας Φιτζέραλντ, μιας Ροντρίγκες. Και ας είναι Χριστιανή του Λιβάνου…
΄’ Μέσα από τη φωνή της καθένας μας ανθίζει», γράφει ο δημοφιλής Σύρος ποιητής Νιζάρ Καμπανί. Ένας από τους αναρίθμητους θαυμαστές της Λιβανέζας τραγουδίστριας Φεϊρούζ, την οποία όλος ο αραβικός κόσμος σέβεται, αγαπά και λατρεύει.
Η Fairuz (στα αραβικά : فيروز, σημαίνει “turquoise” – τυρκουάζ πετράδι) είναι πασίγνωστη όχι μόνο στον αραβικό κόσμο, αλλά και έξω από αυτόν. Πολλοί την λένε “ντίβα του αραβικού κόσμου”.
Η Χριστιανή ιέρεια του αραβικού κόσμου
Καμία άλλη φωνή δεν μπορεί να συνδεθεί πιο πολύ με την Μεγάλη Εβδομάδα, από την ΦΩΝΗ της θρυλικής Λιβανέζας τραγουδίστριας Fairuz.
Όποιος την έχει ακούσει, έστω και μία φορά, να ψάλλει τους ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής, η ερμηνεία αυτή θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά του. Η Φαϊρούζ, όταν τραγουδάει, ψάλλει και το αντίστροφο. Κι όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, καταφέρνει, με τη δύναμη της τέχνης της, να μετουσιώσει το προσωπικό σε συλλογικό και το εθνικό σε παγκόσμιο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘ 60 η Fairuz άρχισε να ψέλνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο προάστιο που έμενε, το Antelias (που είναι παράφραση της λέξης Άγιος Ηλίας).
Η ερμηνεία της ήταν καταπληκτική!
Ντυμένη στα μαύρα, με μαύρο μαντήλι στο κεφάλι (το μαντήλι στις γυναίκες αποτελεί πρωτοχριστιανική παράδοση που κρατάνε ακόμα πολλές ορθόδοξες – αλλά και καθολικές – χριστιανές στις Αραβικές χώρες) και μαύρα γυαλιά για να κρύβει τα δάκρυά της, έψαλε με τους συντοπίτες της τα πάθη του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού! Από τότε έμεινε “έθιμο” να ψέλνει κάθε χρόνο σε μία Εκκλησία.
To 1962 κυκλοφόρησε και ο καταπληκτικός δίσκος με τους ” Ύμνους της Μεγάλης Παρασκευής” (Good Friday Eastern Sacred Songs) , όπου ψέλνει και το “Η Ζωή εν τάφω” και το “Χριστός Ανέστη” στα Ελληνικά!
El Yom Ollika
Σήμερον κρεμάται επί ξύλου
Ya Yassouh El Hayat Nouazimak
Η ζωή εν τάφω
Kamel El Ajyal
Αι γενεαί πάσαι
Estanere
El Massih Kaam
Χριστός Ανέστη
Μία άλλη ερμηνεία
Vinyl, LP Fairuz Good Friday ” Eastern Sacred Songs ” 1962
Οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί στο Λίβανο αποτελούν μόνο το 5% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Ο όρος Έλληνες Ορθόδοξοι πρέπει να είναι σαφής: προσδιορίζει όχι Έλληνες αλλά Λιβανέζους στην υπηκοότητα, και Άραβες στην εθνότητα,που όμως ανήκουν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι κάτω από το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιοχείας που τώρα εδρεύει στην Δαμασκό.
Αν και μικροσκοπική θρησκευτική μειονότητα, οι Λιβανέζοι Έλληνες Ορθόδοξοι, καυχιόνται να έχουν το μόνο Ελληνικό Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο στον κόσμο,που ούτε η Ελλάδα με 98% Ορθόδοξο πληθυσμό δεν έχει. Παραλλήλως λειτουργεί η Μπελεμέντειος Ορθόδοξος Θεολογική Σχολή, της οποίας οι σπουδαστές προέρχονται από τον Λίβανο, την Συρία και άλλες Αραβόφωνες χώρες. Η εκμάθηση της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής είναι υποχρεωτική, πολλοί δε καθηγητές είναι από την Ελλάδα. Ζουν κυρίως στην περιοχή της Γκούρας στο βόρειο Λίβανο).
FAIRUZ Βιογραφικό
Γεννήθηκε ως Nouhad Haddad σε μία Μαρωνίτικη χριστιανική οικογένεια, στην πόλη Jabal Al Arz.
Ο πατέρας της, ο Ουάντι Χαντάντ ήταν Ασσύριος (Ορθόδοξος) και γεννήθηκε στην Ασσυριακή πόλη Μαρντίν της Μικράς Ασίας, αλλά οι Ασσύριοι εκδιώχθηκαν από τις Οθωμανικές-κεμαλικές εθνικές ένοπλες δυνάμεις, και ο πατέρας της Φεϊρούζ εγκαταστάθηκε στο Λίβανο.
Εκεί παντρεύτηκε τη Λίστα Αλ Μπουστάνι τη μητέρα της Φεϊρούζ που ήταν Λιβανέζα Μαρωνίτισσα.
Το ταλέντο της Nouhad, αμέσως έγινε γνωστό και σύντομα άρχισε να τραγουδάει εθνικά τραγούδια από το λιβανέζικο ραδιόφωνο.
Ο Λιβανέζος μουσικός Halim Al-Rumi, ήταν αυτός που της έδωσε το όνομα Fairuz.
Αργότερα η Fairuz ξεκίνησε την επιτυχημένη συνεργασία της με τους αδελφούς Rahbani, (Assy και Mansour Rahbani).
Με τον Assy η Fairuz παντρεύτηκε το 1954 σε ηλικία 19 ετών. Μετά τον γάμο της με τον Assy, προσχώρησε στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ανήκε ο σύζυγός της. Σύντομα η Fairuz και αδελφοί Rahbani, άρχισαν να δέχονται προσκλήσεις για να τραγουδήσουν από πολλές αραβικές χώρες.
Η Fairuz τραγούδησε πολλά εθνικά τραγούδια όχι μόνο για τον Λίβανο, αλλά και για την Παλαιστίνη και την Συρία. Το 1961, ο δήμαρχος της Ιερουσαλήμ, παραδίδει το χρυσό κλειδί της πόλης, σ’ αυτή την χριστιανή Λιβανέζα με αραβική ψυχή, ως αναγνώριση για τους αγώνες της με το τραγούδι της και τη ζωή της, για το όνειρο της ειρηνικής συνύπαρξης λαών και εθνοτήτων. Το1969, με εντολή της κυβέρνησης, ξεκίνησε μποϋκοτάζ των δίσκων της γιατί αρνήθηκε να τραγουδήσει προς τιμήν του Αλγερινού προέδρου Houari Boumediene.
Η Fairuz επίσης ξεκίνησε και μία καριέρα στο κινηματογράφο στην δεκαετία του ΄ 60. Μία από τις ταινίες, στο «Safarbarlek», που αναφέρεται στην Οθωμανική κατοχή του Λιβάνου, είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν εντάσεις με την Τουρκία. Το 1971, η Fairuz και οι αδελφοί Rahbani πραγματοποίησαν μία πετυχημένη περιοδεία στις ΗΠΑ. Πέρα από την Μέση Ανατολή (Συρία, Αίγυπτο, Ιορδανία), εμφανίστηκε σε Κουβέιτ, Ιράκ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Μπαχρέιν, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ολλανδία, Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Βραζιλία
Έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, σε sold out συναυλίες. Στην εμφάνιση της στην Ολλανδία, τον Ιούνιο του 2011, τα εισιτήρια της παράστασης είχαν εξαφανιστεί μέσα σε 3 ώρες, 3 μήνες πριν την συναυλία.
Στις 7 Ιουλίου 2007 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό δίνοντας μία και μοναδική Συναυλία στην Αθήνα, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Εκείνη την περίοδο είχε αναγγείλει επίσης συναυλίες σε Λονδίνο, Ολλανδία και Παρίσι, αλλά τις ακύρωσε την τελευταία στιγμή. Εμφανίστηκε μόνο στην Αθήνα, αποδεχόμενη την προσωπική πρόσκληση της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Με τη συναυλία της αυτή, συμμετείχε στη διεθνή εκστρατεία για την προστασία του άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων. Με τη μοναδική της εμφάνιση στις 7 Ιουλίου 2007 στο Ηρώδειο, η Φαϊρούζ συγκλονίζει το κοινό της Ελλάδας αλλά και ένα πλήθος κόσμου που έρχεται από παντού, για να την ξαναδεί στη σκηνή, αφού αυτή είναι η πρώτη εμφάνισή της, μετά από αρκετά χρόνια απουσίας, απουσία που σηματοδοτεί το δικό της πένθος, για τα δεινά της πολύπαθης χώρας της.
Κάθε της συναυλία αποτελεί παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός. Η σπανιότητα των εμφανισεων της συνηγορεί σε αυτό. Η στάση της ζωής της και οι επιλογές της, στοιχεία που παραμένουν σταθερά στο πέρας του χρόνου, αποτελούν πόλο έλξης για τα εκατομμύρια των θαυμαστών της. Για αυτό και προστρέχουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να την ακούσουν. Για τους Άραβες, η παρακολούθηση μιας τουλάχιστον συναυλίας της, έχει ίσως την ίδια σημασία με το προσκύνημα στην Μέκκα. Στις συναυλίες της δεν χαμογελά. Στέκεται στο κέντρο της σκηνής και σε απόσταση μισού μέτρου από το μικρόφωνο της. Χρησιμοποιεί πάρα πολύ το σώμα της για να τραγουδήσει. Παρόλα αυτά το πρόσωπο της παραμένει αμέτοχο. Σε ότι και αν τραγουδά παραμένει ανέκφραστη. Μοιάζει απόμακρη στον κόσμο. Δεν μιλά στο κοινό, δεν «κάνει παιχνίδι» μαζί του. Μερικοί την χαρακτηρίζουν αυστηρή υπέρ το δέον. Η στητή εικόνα της ξενίζει. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την στάση της αυτή, απαντά πως «είναι τα τραγούδια μου τέτοια, που μιλούν για πόλεμο, για θάνατο. Πώς μπορώ να χαμογελάω; Θα ήταν παράξενο».
Στη διάρκεια της πενηντάχρονης μουσικής της καριέρας, έχει πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο και ενώ έχει τραγουδήσει πάνω από 1500 τραγούδια, εντούτοις έχει ηχογραφήσει περίπου τα 800, κάτι που μεταφράζεται σε 90 δίσκους περίπου. Επίσης έχει πάρει μέρος σε 20 θεατρικές παραγωγές, παίζοντας πολλές φορές η ίδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο τραγουδώντας.
«Αινείτε αυτόν εν τυμπάνω και χορώ, αινείτε αυτόν εν χορδαίς και οργάνω»
