Τόλης Βοσκόπουλος, Ηλίας Λυμπερόπουλος, Γιάννης Βογιατζής

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 1970
Όπως κάθε χρόνο, διαγωνίστηκαν συνολικά 20 τραγούδια. Μόνο που αυτή τη χρονιά, υπήρξε ένας «νεωτερισμός» που έκτοτε διατηρήθηκε. Πλέον, κάθε τραγούδι παρουσιαζόταν μόνον από έναν ερμηνευτή κι όχι από δύο, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια.

Τον Σεπτέμβριο του 1970, ο Τόλης Βοσκόπουλος έστειλε στο -ακόμη ακμάζον τότε- Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το « Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά » σε στίχους του Ηλία Λυμπερόπουλου. Δεν τον ερμήνευσε ο ίδιος, αλλά ο Γιάννης Βογιατζής που μάλιστα κατάφερε να κερδίσει την πρώτη θέση κι από την επόμενη μέρα το εν λόγω τραγούδι έγινε μεγάλο σουξέ, όπως συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια.

ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ, ΑΛΗΤΕΣ, ΠΟΥΛΙΑ
Στίχοι: Ηλίας Λυμπερόπουλος
Μουσική: Τόλης Βοσκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Βογιατζής
Ερμηνεία: Τόλης Βοσκόπουλος
1 Vinyl, 7″, 45 ” Αδέλφια μου αλήτες πουλιά / Ο τραγουδιστής ” 1970
2 Vinyl, 7″, 45 ” Παιδί μου ατελείωτο / Αδέρφια μου αλήτες πουλιά ” 1970

Η επιτυχία του ήτανε τόσο μεγάλη, ώστε σχεδόν αμέσως το ηχογράφησε κι ο ίδιος ο Βοσκόπουλος και ουσιαστικά ο περισσότερος κόσμος το έχει συνδέσει με τη δική του ερμηνεία…

ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ, ΑΛΗΤΕΣ, ΠΟΥΛΙΑ
Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά
κι εγώ σαν κι εσάς στους ανέμους
γυρεύω χαμένα φιλιά.
Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά.

Όποιος εξόδεψε
γι’ αγάπη την καρδιά του
έβαλε μόνος του
φωτιά στα όνειρά του.
Ανάμεσα στ’ άστρα γυρεύει
χαμένα τραγούδια, φιλιά.
Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά

Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά
μονάχος τη νύχτα και γύρω βροχή
τα χαμένα φιλιά.
Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά.

Όποιος πληγώθηκε
βαθιά στα φυλλοκάρδια
χάνεται, χάνεται
στου πόνου τα σκοτάδια.
Ανάμεσα στ’ άστρα γυρεύει
χαμένα τραγούδια, φιλιά.
Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά.

1 Vinyl, 7″, 45 ” Αδέλφια μου αλήτες πουλιά / Ο τραγουδιστής ” 1970

2 Vinyl, 7″, 45 ” Παιδί μου ατελείωτο / Αδέρφια μου αλήτες πουλιά ” 1970

Η ΤΑΙΝΙΑ: «Αδέλφια μου Αλήτες Πουλιά» 1971
Μια ταινία πολύ ιδιαίτερη στην ελληνική φιλμογραφία

Η ταινία του 1971, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Κωστελέτου και σενάριο Ηλία Λυμπερόπουλου (που έχει γράψει και τους στίχους των πασίγνωστων τραγουδιών του soundtrack) έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Δε διαδραματίζεται στην Ελλάδα, ούτε οι ήρωες έχουν τα κλασικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων της εποχής. Ο τόπος και ο χρόνος της ιστορίας μας δεν προσδιορίζονται επακριβώς, έχοντας μια χροιά «παραμυθιού». Όλοι σχεδόν οι πρωταγωνιστές ανήκουν σε μια φυλή Τσιγγάνων, τα «Παιδιά του Ήλιου», που ζουν περιπλανωμενοι στις πεδιάδες και στους λόφους μιας περιοχής που μοιάζει με την Κεντρική Ευρώπη ή τα Βαλκάνια, μεταξύ 1000-1700 μ.Χ., αλλά δε δηλώνεται ευθαρσώς.

Μαζί με τον Βοσκόπουλο (Βαντάρ) στο φιλμ παίζουν επίσης Δώρα Σιτζάνη (Μάιρα) , Ανέστης Βλάχος (Καρατσάι) , Τόνια Καζιάνη (Μαργαρίτα) , Λαυρέντης Διανέλλος (Ζακάρ, πρωτόγερος) , Βάσος Ανδρονίδης (αφέντης του κάμπου, πατέρας Μαργαρίτας) , Γιώργος Νέζος (Ζαβούρ, πρωτόγερος) , Φρόσω Κοκκόλα (γυναίκα Ζίγκο) , Στάθης Χατζηπαυλής (Ράτζι, πατέρας Μάιρας) , Κώστας Μπαλαδήμας (Ζίγκο) , Χριστόφορος Ζήκας (Ζίρο) , Λάκης Γκέκας (πρωτοπαλίκαρο Καρατσάι) , Χρήστος Νάτσιος (Χασίρ) , Γιώργος Οικονόμου (I) (πρωτοπαλίκαρο Καρατσάι) , Λάζος Τερζάς (μπιστικός αφέντη) , Ελπίδα Μπραουδάκη , Γιάνκα Αβαγιανού , Νίκη Φιλοπούλου , Άινα Μάουερ (χορός). Η ταινία ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για τον Βοσκόπουλο, αφού στην πρώτη προβολή της το 1971 έκοψε 312.172 εισιτήρια μόνο σε Αθήνα, Πειραιά και περίχωρα. Η ιστορία του τσιγγάνου Βαντάρ συγκίνησε πολύ κόσμο εκείνη την εποχή.
Πλοκή: Στον καταυλισμό των τσιγγάνων όλοι πενθούν το χαμό του Ζίγκο, του αρχηγού της φυλής τους. Τη θέση του παίρνει ο γιος του, Βαντάρ, και αρχίζουν οι γιορτές για την ανάδειξη του νέου αρχηγού. Μια τυχαία συνάντηση του Βαντάρ με τη Μάιρα, μια όμορφη τσιγγάνα, θα σηματοδοτήσει την αρχή ενός φλογερού δεσμού… Η υπόθεση είναι αρκετά συνηθισμένη: Δυο νέοι ερωτεύονται, όμως λόγω εξωτερικών παραγόντων δε μπορούν να ζήσουν μαζί. Ένας τρίτος διεκδικεί την κοπέλα, την αποκτά χάρη σε ένα συνδυασμό κοινωνικής πίεσης, χειρισμών και πείσματος από όλες τις πλευρές, αλλά αυτή δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει τον πρώτο της έρωτα. Ο νέος γοητεύεται από μια σαγηνευτική ξένη και υποσχέσεις μιας διαφορετικής ζωής, όμως κι αυτός τελευταία στιγμή δεν απαρνιέται την αγάπη του, ούτε όμως και τον εαυτό του και τα δικά του θέλω. Το τέλος είναι τραγικό, με την αγάπη αυτή να μην μακροημερεύει, καθώς ο θάνατος χωρίζει τους δύο εραστές.

“Είμαστε καταδικασμένοι να περπατάμε. Περπατάω σημαίνει είμαι λεύτερος. Είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε λεύτεροι. Λεύτεροι να υποφέρουμε, λεύτεροι να τραγουδάμε” λέει ο πατέρας Ζίνγκο τη νύχτα πριν πεθάνει στο γιο Βαρντάρ, κάπου στην αρχή της ταινίας, εγκλωβίζοντας στα λόγια αυτά όλη την ουσία της ιστορίας κι όλο το συμβολικό και φιλοσοφικό της υπόβαθρο. Η απόλυτη ελευθερία των «Παιδιών του Ήλιου» είναι παράλληλα και η κατάρα τους. Είναι τελείως ελεύθερα να αποφασίσουν για τη ζωή τους, να κάνουν τις επιλογές τους, όμως πρέπει να ζήσουν με τις συνέπειες των πράξεών τους, θετικές ή αρνητικές. Κανείς δεν μπορεί να τους εγγυηθεί την ευτυχία ή την επιτυχία, πρέπει να αγωνίζονται συνεχώς ενάντια στα στοιχεία της φύσης, στις προκαταλήψεις των ανθρώπων και στα δικά τους πάθη.

Όλοι μας είμαστε «Τσιγγάνοι», που θα συνεχίσουμε το αέναο ταξίδι μας γιατί αυτό είναι που κάνουμε, αυτό μας καθορίζει ως ανθρώπινα πλάσματα. Δεν υπάρχει προορισμός πέρα από τον πραγματικό εαυτό μας, που εκδηλώνεται με τις αποφάσεις μας και με την ελεύθερη μας Βούληση, τον ώριμο εαυτό που ξέρει να επιλέγει και να δέχεται τις συνέπειες των πράξεών του. ΕΜΕΊΣ είμαστε πάντα ο προορισμός μας!
ΠΗΓΕΣ: festival-tragoudiou.blogspot.com, www.musiccorner.gr, www.ogdoo.gr (Γιάννης Παπαδημητρόπουλος), www.retrodb.gr

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ (αφιέρωμα στον Τόλη Βοσκόπουλο)