ΑΛΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης
Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Αφήγηση: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Στίχοι
Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα
Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ’ το δέντρο που βρέχεται
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα
Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου `ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ’ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη
Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών
Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!
Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..
Από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας και ένας από τους λίγους εξ ολοκλήρου βασισμένος πάνω στην ποίηση του σπουδαίου Τάσου Λειβαδίτη. Τα ποιήματα του Λειβαδίτη που επιλέγονται, χαρακτηριστικά του έργου του, τον φωτογραφίζουν από την πρώτη κιόλας στιγμή. Χωρίς φλυαρίες και λογοτεχνικούς εντυπωσιασμούς. Λιτός, βαθύς, στοχαστικός και δηλητηριώδης για μη πολιτικοποιημένους ακροατές, ο λόγος του ποιητή ζωγραφίζει έναν συναισθηματικό κόσμο, μέσα από ένα σπασμένο παράθυρο. Δίσκος που χαρακτηρίστηκε αντιραδιοφωνικός, προς τιμήν του βεβαίως, δεδομένου του σύγχρονου ραδιοφώνου, που όλοι γνωρίζουμε.
Ο δίσκος είναι από εκείνους που ερμήνευσε ο Παπακωνσταντίνου χωρίς εμπορική επιταγή, έχοντας ήδη φανατικό κοινό. Σε αυτό προφανώς καθοριστικό ρόλο έπαιξαν ο συνθέτης και η καθοδήγησή του. Ο Γιώργος Τσαγκάρης ήταν ένας αφανής ήρωας της μουσικής, με αίσθημα και αισθητική. Είχε συνθέσει μουσικές για δεκάδες θεατρικά έργα, κάτι που φαίνεται έντονα στη συνθετική αντίληψή του στο Φυσάει. Αυτή ήταν ίσως η πιο γνωστή του δουλειά στο ευρύ κοινό. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, ο Γιώργος Τσαγκάρης αλλά και ο ίδιος ο Τάσος Λειβαδίτης αφηγούνται με ανατριχιαστικό τρόπο αποσπάσματα από τα ποιήματα.
Φυσάει λοιπόν, τώρα! Στην εποχή της άπνοιας. Στην εποχή που -όπως προφητικά έγραφε ο Λειβαδίτης- οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τους ή κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί.
