ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΣ 1992 ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΖΟΥΛΗΣ

Βασίλης Καζούλης

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΣ
Στίχοι: Βασίλης Καζούλης
Μουσική: Βασίλης Καζούλης
Ερμηνεία Βασίλης Καζούλης
Vinyl, LP, Album ” Κάτι να γυαλίζει ” 1992

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΣ – Βασίλης Καζούλης | Μουσικό Κουτί (13/1/21)

ΑΝ ΗΣΟΥΝ ΑΓΓΕΛΟΣ
Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλαζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρους ξανθό φεγγάρι

Δε θα περίμενα να `ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
προτού σ’ αγγίξω και χαθεί
ό, τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.

Λύσ’ τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να `ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ’ άσπρο σου το νυχτικό

Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μέσ στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ’ τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα

Λύσ’ τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να `ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ’ άσπρο σου το νυχτικό

Vinyl, LP, Album ” Κάτι να γυαλίζει ” 1992

Μικρή βιογρραφία
Ο Βασίλης Καζούλης (ή Καζούλλης όπως είναι η σωστή γραφή του επωνύμου του) είναι Έλληνας τραγουδοποιός της ροκ σκηνής και έχει υπογράψει κάποια από τα πιο γνωστά τραγούδια, όπως “Φανή”, “Αν ήσουν άγγελος”, “Κάτι να γυαλίζει”, “Αεροπλάνα”, “Το τελευταίο πλοίο για την Αμοργό”, “Κοπέλες για λίγο”, “Βορινό λιμάνι”, “Τα φιλιά του Αυγούστου” κ.α.
Γεννήθηκε στο χωριό Ασκληπιείο της Ρόδου. Σε ηλικία τεσσάρων ετών μετακομίζει στην Αθήνα. Από νεαρή ηλικία διακρίνεται η κλίση του στη μουσική. Είναι αυτοδίδακτος στην κιθάρα και απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ. Στα φοιτητικά του χρόνια δημιούργησε ένα ερασιτεχνικό συγκρότημα, συνεχίζοντας να γράφει στίχους και μουσική. Μετά τη Σχολή, υπηρέτησε για δύο χρόνια στην Αεροπορία, απ’ όπου όταν απολύεται έχει έτοιμη ήδη την πρώτη συλλογή τραγουδιών του.
Οι δύο άνθρωποι που πίστεψαν στο ταλέντο του και τον ανέδειξαν ήταν ο Σταμάτης Σπανουδάκης και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ο Σταμάτης Σπανουδάκης άκουσε πρώτος τη δουλειά του και ήταν ο άνθρωπος που τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική και να κάνει το πρώτο του βήμα στη δισκογραφία. Την ίδια εποχή (γύρω στο 1987) ο Διονύσης Σαββόπουλος τον παρουσιάζει στην εκπομπή του “Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι” ως “νέο ταλέντο” και εκεί ερμηνεύει για πρώτη φορά τηλεοπτικά τη μεγάλη επιτυχία “Φανή”.
Το 1990, με το τραγούδι «Γράμματα στην Σκόνη» από τη συλλογή «Τρύπια καπέλα», λαμβάνει μέρος στο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικής του Λάχτι (Φινλανδία), όπου και διακρίνεται, ενώ το 2002 πραγματοποιεί το όνειρό του να παίξει στο Λίβερπουλ, τη γενέτειρα των The Beatles, καθώς και στο Κάρντιφ, στο Μάντσεστερ και στο Λονδίνο.
Με την μπαλάντα να κυριαρχεί, με εμφανείς τις επιρροές από τους μουσικούς του «συγγενείς», όπως ο ίδιος αποκαλεί τους Beatles, με στοιχεία από την παράδοση των Δωδεκανήσων και ιδιαίτερα της πατρίδας του της Ρόδου έχει συνθέσει ένα ξεχωριστό μουσικό ύφος.

Βασίλης Καζούλης (απόσπασμα από συνέντευξη 31/01/2015 στο Ogdoo.gr)
–  …..Αναφέρατε τους δασκάλους. Ποιοι ήταν αυτοί και ποιες οι επιρροές σας;
–  Κοίταξε, ξεκίνησα τρώγοντας ένα κόλλημα με τους Beatles. Αυτό το κρατώ ως «παραμύθι»… Δηλαδή, τους έχω ξεπεράσει, με την έννοια ότι, εντάξει, είναι σπουδαίοι, καταπληκτικοί μουσικοί, αλλά τους έχω σαν συγγενείς μου πια. Έχει φύγει αυτό που, ως παιδί, τρελαίνεσαι. Διατηρώ το κόλλημα σαν ένα παιδικό παιχνίδι. Και τους έχω αναφορά, με την έννοια ότι ξεκίνησα να μάθω κιθάρα, γιατί ήθελα να παίξω το «HeyJude», ας πούμε. Έτσι ξεκίνησα, λέω τι παίζουν αυτοί εδώ πέρα; Κι άκουγα το δίσκο και λίγο – λίγο μάθαινα. Όχι ότι δεν άκουγα κι άλλα πράγματα, αλλά μ’ αυτούς κόλλησα, ίσως κι επειδή δεν καταλάβαινα τι λέγανε και φανταζόμουν άλλα πράγματα. Ήμουν κι από παιδί ονειροπόλος… Στην πορεία ανακάλυψα τα ελληνικά, πήγα στο Σαββόπουλο, πήγα στο Χατζιδάκι, στα πανηγύρια του χωριού έπαιζα παραδοσιακά, τα πάντα. Άνοιξε ο ορίζοντας και είχα φοβερή ευκολία να «βγάζω» τα τραγούδια. Δηλαδή, αν ακούσω ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, δε χρειάζεται να το κάνω πρόβα, πάει μόνο του το χέρι. Θέλω να πω ότι έχω μια εμπειρία σαν αυτοδίδακτος μουσικός, η οποία για μένα ήταν ιδιαίτερα καλό πράγμα. Αν θέλετε, δεν είχαμε και τη δυνατότητα τότε να μαθαίνουμε για παράδειγμα αγγλικά και να πηγαίνουμε και ωδείο. Ο πατέρας μου, μού είπε «ή αγγλικά, ή ωδείο». Έτσι, λοιπόν, κι εγώ του είπα «εντάξει πατέρα, θα μάθω μόνος μου». Όλο αυτό με βοήθησε, όμως. Δεν υποτιμώ την κλασική παιδεία, αλίμονο! Αλλά, σου «ανοίγει» περισσότερο τη φαντασία το να ψάξεις μόνος σου να βρεις το δρόμο και τις άκρες γύρω από τη μουσική και τις αρμονίες.
– Την έμπνευση για να γράψετε όλα αυτά τα τραγούδια που ακόμα τραγουδάμε, τόσα χρόνια μετά, από πού την αντλείτε;
– Κοίταξε, τα πρώτα χρόνια προσπαθείς να μιμηθείς αυτό που ξέρεις. Τέλος πάντων, έχεις κάποιες μουσικές δομές από την κιθάρα και ακολουθείς κάποιους δρόμους. Αυτό δεν είναι πάντα καλό να γίνεται. Δεν αντιγράφεις, αλλά επηρεάζεσαι και θες να μιμηθείς τους δασκάλους. Όσο περνάνε τα χρόνια, λειτουργεί περισσότερο αυθόρμητα και σαν να είναι μια εσωτερική δύναμη που με κάνει να λέω αυτό που πραγματικά νιώθω, χωρίς να έχω στο νου μου προς ποια κατεύθυνση θα πάω. Μπορεί να πάω ανατολή, μπορεί να πάω δύση, ό,τι με συγκινεί εκείνη την ώρα. Όχι πως δεν το είχα και στην αρχή αυτό, αλλά τώρα το έχω περισσότερο. Μάλλον είναι μια εσωτερική φλόγα, κάπως έτσι θα το πω. Αυτό που σε παρακινεί να πεις κάτι και να το περιγράψεις και να το κάνεις μουσική και στίχο. Είναι ένα βαθύτερο αίσθημα. Δε ξέρω πως αλλιώς να στο περιγραψω. Και κάτι συγκινητικό, κάτι που σε πονάει, σου έχει δώσει χαρά, σου έχει δημιουργήσει ένα έντονο συναίσθημα, θες να το μοιραστείς και το κάνεις μέσα από τη μουσική. Κάθε άνθρωπος το εκφράζει, είτε στην καθημερινότητά του, είτε στην τέχνη του. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι καλλιτέχνης σε μια πολύ απλή πράξη. Να παίρνει ένα ξύλο και να το κάνει έργο τέχνης. Κι αυτός καλλιτέχνης είναι, δεν είναι μόνο όσοι γράφουν τραγούδια και βιβλία. «Ειρωνεύομαι» και την τέχνη μου, με την έννοια ότι δε θεωρώ πως κάνω κάτι σημαντικό, ενώ οι άλλοι δεν είναι σαν κι εμάς! Το ειρωνεύομαι και το κοροϊδεύω κι αυτό μου δημιουργεί μια ισορροπία και μια απλα…..
ΠΗΓΕΣ: el.wikipedia.org, www.enimerotiko.gr, www.ogdoo.gr

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ