ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ 1990 Λαθρεπιβάτες / Χ.&Π.Κατσιμίχας / Δ.Μητροπανος, Μπ. Στόκας, Μ.Λιδάκης

Γιάννης Νικολάου, Παντελής θαλασσινός, Οδυσσέας Εισαγγελέας, Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας
Δημήτρης Μητροπάνος, Μπάμπης Στόκας, Μανώλης Λιδάκης

ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ
Στίχοι: Γιάννης Νικολάου ,Οδυσσέας Εισαγγελέας
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Ερμηνεία Λαθρεπιβάτες (Γιάννης Νικολάου , Παντελής Θαλασσινός)
LP, Album Ταξίδι στ’ όνειρο 1990

ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ
CD, Album, Digipak ” Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω ” 2008

ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΤΟΚΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

ΣΤΙΧΟΙ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ

ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ
Και να που τα ταξίδια μείναν μόνο όνειρα
και να που οι φωνές και τα τραγούδια σώπασαν
και να που η ζωή τώρα κυλάει πιο γρήγορα
και να που τα παιδιά και τα παιχνίδια χάθηκαν.

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος,
δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
φταίει η ζωή που είναι μικρή.

Ραγίσαν τα φεγγάρια που ‘χε φέρει η Άνοιξη,
μαρμάρωσε το φως στο τελευταίο νύχτωμα,
φτιασίδι ερωτικό που θα φοράει το αύριο,
στις πιάτσες της βροχής όταν πουλιέται Σάββατο.

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος,
δε φταίω εγώ που μεγαλώνω,
φταίει η ζωή που είναι μικρή. ( χ2 )

LP, Album Ταξίδι στ’ όνειρο 1990

CD, Album, Digipak ” Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω ” 2008

Ο Γιάννης Νικολάου (Λαθρεπιβάτες) αποκαλύπτει τις ιστορίες των τραγουδιών του!
Ο δημιουργός του «Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω», του «Ανησυχώ» αλλά και πολλών άλλων σπουδαίων τραγουδιών σε μία αποκλειστική συνέντευξη! Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης στο MusicHeaven
Εύθυμος και νοσταλγικός ταυτόχρονα, ο Γιάννης Νικολάου κινείται επιδέξια ανάμεσα στη ροκ και τη μπαλάντα πλευρά του εαυτού του. Σημαντικός δημιουργός, μετρημένος, φιλοσοφημένος, κλείνει 30 χρόνια στη δισκογραφία έχοντας προσφέρει μερικά εξαιρετικά διαμάντια που στολίζουν το καλό ελληνικό τραγούδι. Μ’ αυτή την ευκαιρία θυμόμαστε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του και ο ίδιος μας διηγείται τις ιστορίες τους, σε μία συνέντευξη-διαβατήριο για ένα ταξίδι στ’ όνειρο…

«Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω» – Λαθρεπιβάτες (1990)
Γιάννης Νικολάου: Γι’ αυτό μπορώ να σου πω πολλά. Θεωρώ ότι είναι ένα τραγούδι βαθύ, ίσως το καλύτερό μου. Όταν το ‘γραψα ήμουν 28 χρονών. Στα live μου λέω ότι τώρα με αντιπροσωπεύει περισσότερο από τότε. Αυτό το τραγούδι γράφτηκε το καλοκαίρι του 1988 στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Εγώ, εκτός από τους Λαθρεπιβάτες, επειδή μου άρεσε πολύ το αγγλόφωνο δούλευα και extra. Τότε έπαιζα σ’ ένα roof garden, τον «Αλέξανδρο», πάνω από τη λίμνη του Αγίου Νικολάου. Ακόμα υπάρχει και το ‘χει ο ίδιος ακόμα, ο Γιώργος. Ένα μεσημέρι, που δεν ήθελα να πάω για μπάνιο, είχα βαρεθεί –Αύγουστος ήταν- πάω εκεί πάνω. Ήταν πολύ ωραία στο roof garden. Είχε παντού λουλούδια κι ήταν πολύ δροσερά. Καθόσουν κι έβλεπες αριστερά το λιμάνι με τα καραβάκια και δεξιά τη λίμνη, η οποία είναι ιστορική λίμνη. Έχουν συμβεί πράματα και θάματα εκεί πέρα. Και που λες, είχα την κιθάρα, ήμουνα μ’ ένα σορτσάκι, είχα ξαπλώσει τα πόδια μου κι έπαιζα τεμπέλικα. Αυτή είναι η ηδονή του μουσικού: να μπορείς να παίζεις χωρίς άγχος. Ξαφνικά, παίζοντας τ’ ακόρντα, άρχισε να μου ‘ρχεται το τραγούδι. Θα μου πεις: και μες στο καλοκαίρι, ρε μάγκα, βλέποντας το γαλάζιο πέλαγος, έγραψες «και να που τα ταξίδια μείναν μόνο όνειρα»; Κι όμως. Είναι μυστήριο πράγμα η ψυχή του ανθρώπου. Ίσως έβλεπα στο μέλλον… Αρχίζω να γράφω και λέω «ωραίο είναι αυτό». Έγραφα ταυτόχρονα τη μουσική και τους στίχους. Αλλά έγραψα μόνο μέχρι και το ρεφρέν. Μετά… κόμπλα! Δεν μπορούσα να γράψω τίποτε άλλο. Εκείνη την εποχή έκανα παρέα με τον φίλο μου τον Οδυσσέα Εισαγγελέα, με τον οποίο έχουμε γράψει πολλά και ωραία τραγούδια, και του λέω:
– Ρε συ, Οδυσσέα, έχω ένα στιχάκι.
Του το λέω, και μου λέει:
– Είναι πολύ καλό αυτό που έχεις γράψει.
– Καλό είναι; Λίγο θλιμμένο το βρίσκω.
Και μου γράφει κάτι πιο θλιμμένο ακόμα: «Ραγίσαν τα φεγγάρια που ‘χε φέρει η άνοιξη / Μαρμάρωσε το φως στο τελευταίο νύχτωμα / Φτιασίδι ερωτικό που θα φοράει το αύριο / στις πιάτσες της βροχής όταν πουλιέται Σάββατο»! Ντάλα καλοκαίρι γράφτηκε αυτό το τραγούδι! Δούλευα τότε μαζί με τον Βασίλη Χατζηλούκα. Θυμάμαι, είχαμε ένα μικρό αρμόνιο Casio Portasound και καθίσαμε σ’ ένα τετρακάναλο που είχα, με κασέτα, και γράψαμε το demo. Εγώ έπαιζα κιθάρα κι αυτός έπαιζε σ’ ένα τόσο δα αρμόνιο… Αυτό το πρώτο demo το έχει ο Βασίλης. Ακούς πουλιά, σφυρίγματα… Είναι συγκινητικό… Αυτή είναι η ιστορία του. Εγώ δεν σκέφτηκα ότι θα γίνει σουξέ. Αντιθέτως. Όταν γράφεις ένα τραγούδι φορτωμένος, εκείνη την ώρα δεν έχεις το νου σου αν θα γίνει σουξέ ή όχι. Ούτε σε νοιάζει αυτό. Άμα μπεις στο trip να το εξηγήσεις, χάνεις τη χρυσόσκονή σου. Η Μοίρα ρίχνει την χρυσόσκονη σε αυτούς που είναι μικρά παιδιά. Όταν γίνεις επιτήδειος, ακόμα κι αν είσαι καλός, χάνεις τη χρυσόσκονη. Αυτό να το γράψεις!
Το «Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω» το έχει πει κι ο Πάνος Κατσιμίχας στον ομώνυμο δίσκο που έκανα το 2008. Την φωνή την έγραψε στο στούντιο Στέντωρ Ο Πάνος το είπε με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΧΑΡΗΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ LIVE

 

Για μένα η καλύτερη εκτέλεση στο «Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω» είναι του Χάρη Κατσιμίχα live. Το έλεγε στις συναυλίες με τον Νταλάρα. Αυτή την εκτέλεση πρέπει να την ακούσεις. Θα πάθεις πλάκα. Έχει μια φοβερή ενορχήστρωση κι ο άνθρωπος έχει βγάλει τα σωθικά του. Θα σου εξιστορήσω πώς το άκουσε για πρώτη φορά το τραγούδι ο Χάρης Κατσιμίχας. Αυτή είναι ωραία ιστορία –μου την έχει πει ο ίδιος. Έχει πάει στην Κύπρο, είναι μέσα σ’ ένα ταξί, ακούει το τραγούδι στο ραδιόφωνο και κοκαλώνει. Του λέει του ταξιτζή:
– Ποιόν σταθμό ακούς;
– Τον τάδε.
– Πάρε τηλέφωνο τώρα και ρώτα ποιο τραγούδι παίζει!
Παίρνει τηλέφωνο ο ταξιτζής και του λένε:
– Λαθρεπιβάτες, «Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω».
Το βρίσκει ο Χάρης και το περνάει στο πρόγραμμά του. Τόσο πολύ του άρεσε το τραγούδι αυτό. Εγώ το έχω γραμμένο σε κασέτα. Δεν έχει κυκλοφορήσει πουθενά. Υπάρχει όμως ανεβασμένο στο YouTube. Αυτή είναι η καλύτερη εκτέλεση. Σ’ αυτή την εκτέλεση ο Χάρης είναι σπαραξικάρδιος. Πολύ καλή εκτέλεση είναι κι αυτή με τον Στόκα, τον Λιδάκη και τον Μητροπάνο. Ο Παντελής, στην πρώτη εκτέλεση, ήταν καλός. Λίγο περισσότερο μινόρε απ’ ό,τι πρέπει. Όταν λες κάτι που προκαλεί θλίψη, δεν μπορείς να το υπερτονίζεις. Θα πρέπει να βρεις μία medium κατάσταση, αλλά παράλληλα να τραβάς και τον ακροατή. Δεν είχα και εγώ την πείρα που έχω τώρα για να του εξηγήσω… Αυτά που σου λέω είναι ψιλά γράμματα, ε; Αλλά εσύ ήθελες να μου πάρεις συνέντευξη! (γέλια).

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ τα χρόνια περνούν τα τραγούδια ταξιδεύουν