ΕΝΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣ 2006

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός
CD, Album ” Το Καλαντάρι ” 2006

ΣΤΙΧΟΙ

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός
γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός.
Πετά τα ρούχα του στρατιώτη, φορά πουκάμισο λευκό
και στην αγάπη του την πρώτη στέλνει ένα όνειρο γλυκό.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό
με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Έρωτα χορό.

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός
γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός.
Από τους κήπους κόβει βάγια κι απ’ την αυλή του πασχαλιές
για να στολίσει τα ναυάγια που μείναν δίχως αγκαλιές.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό
με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Έρωτα χορό.

ΣΧΟΛΙΑ

CD, Album ” Το Καλαντάρι ” 2006

ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Γεννημένος στο χωριό Λουτρό Κορινθίας, από μικρός, ο Ηλ. Κατσούλης ονειρευόταν να γίνει εκπαιδευτικός. Σπούδασε φιλολογία, εργάστηκε σε σχολεία και αγάπησε πολύ τη δουλιά του. Η παρουσία του στη στιχουργική έγινε εντελώς συμπτωματικά… «Πάντα μου άρεσε το τραγούδι», λέει, «το οποίο παρακολουθούσα, ιδιαίτερα τους στίχους. Μετά μανίας, τους διάβαζα, τους έκρινα, ενώ διάβαζα πάρα πολύ ποίηση. Από μεράκι και αγάπη για το τραγούδι, άρχισα να γράφω στίχους». Αναπολεί τις σχολικές γιορτές στο Παγκράτι, που με άποψη και μεράκι οργάνωνε μαζί με τους μαθητές του, μέσα στη χούντα, προτάσσοντας τραγούδια των Μαρκόπουλου, Σαββόπουλου κ.ά. «Παράλληλα, έγραφα κείμενα και μελοποιούσαμε στίχους. Κυρίως είχαμε γράψει κάποια τραγούδια με τον Πάσπα, το παιδί που έπαιζε με τη φυσαρμόνικα στο Πολυτεχνείο, το “Επέσατε θύματα”, που αργότερα βγήκαν και σε δίσκο».
Με προτροπή και μεσολάβηση ενός μαθητή του, το 1984, γνωρίζεται με τον συνθέτη Νίκο Τάτση. «Ηταν ένας συνθέτης», λέει, «που τον είχα προσέξει πολύ, γιατί έγραφε με έναν παραδοσιακό τρόπο που μου άρεσε. Του πήγα στίχους, τους μελοποίησε, έγραψα και άλλους και κάναμε μια σειρά με δώδεκα τραγούδια, κάποια από τα οποία έχουν δισκογραφηθεί. Τα άλλα, παρόλο που είναι πολύ ωραία, μένουν ανέκδοτα για διάφορους λόγους. Η Χ. Αλεξίου, που τα άκουσε, ήθελε να τα πει όλα. Ομως, ήταν βαριά, λιγάκι σκοτεινά και δεν τόλμησε να τραγουδήσει περισσότερα από δύο. Ετσι, το 1984, βρέθηκα στη δισκογραφία, χωρίς να το καταλάβω».
Το 1988 συνεργάζεται δισκογραφικά με τον Γιάννη Σπανό και τον Νικόλα Μητσοβολέα και γνωρίζεται με τον Παντελή Θαλασσινό. «Ο Ν. Μητσοβολέας τότε δούλευε με τον Σπανό και τους “Λαθρεπιβάτες”, σ’ ένα χώρο στο Σύνταγμα. Μου είπε ότι είχε δώσει ένα στίχο μου στον Παντελή. Από τότε ξεκίνησε η συνεργασία μας, στον τελευταίο δίσκο των “Λαθρεπιβατών”. Μετά γνωρίστηκα και με πολλούς άλλους.

Εχω γράψει 280 τραγούδια, ίσως και παραπάνω, που έχουν περάσει στη δισκογραφία. Ούτε κι εγώ το πιστεύω ότι είναι τόσα. Μου φαίνεται σαν να αφορά κάποιον άλλο αυτό το πράγμα, όχι εμένα. Τον πρώτο καιρό, μου φαινόταν απίστευτο, γιατί ήταν ένα όνειρό μου να γράψω τραγούδια.
Η συγκίνησή μου, όμως, ήταν μεγάλη, όταν άκουσα πρώτη φορά στο “Θέατρο Βράχων” τον Λιδάκη να τραγουδάει τη “Χαλκίδα” και είδα την ανταπόκριση του κόσμου, ή όταν μετά τη συναυλία στο θέατρο “Πόρτα”, έβγαινε ο κόσμος τραγουδώντας “η ψυχή μου θα σαλπάρει στα νερά τα σκοτεινά”. Είναι ωραίο να ακούς λόγια που έχεις σκεφτεί, που έχεις γράψει, να τα τραγουδάνε άλλοι άνθρωποι. Είναι πολύ όμορφο να μοιράζεσαι το αίσθημά σου, να ακούς έναν κόσμο να λέει και να συγκινείται με κάτι που σε έχει συγκινήσει. Δεν το λέω από ματαιοδοξία. Δεν είμαι ματαιόδοξος, ούτε έχω καμία επιθυμία μεταθανάτιας υστεροφημίας. Το θέμα είναι να τα ακούς όσο ζεις και να τα χαίρεσαι».
« Πάντα διάβαζα και διαβάζω πολύ. Οι συγκινήσεις που νιώθω, ιδιαίτερα όταν διαβάζω ποίηση, μια λέξη, ένα συναίσθημα, αυτό γίνεται τραγούδι. Και με “ντοπάρει” το να ακούω άλλα τραγούδια και να διαβάζω ποίηση. Πολλές φορές όταν ακούω ένα ωραίο τραγούδι, στιχουργών που θαυμάζω όπως π.χ. του Μιχάλη Γκανά, του Θοδωρή Γκόνη κ.ά., ομολογώ ότι ζηλεύω γιατί γράφουν πάρα πολύ ωραία. Πρέπει να γράψω κι εγώ καλύτερα από μένα, όχι από αυτούς, γιατί δε χρειάζεται να μιμηθείς. Μου βάζουν τον πήχη ψηλά και χαίρομαι. Αφορμές επίσης για να γράψω μου δίνει μια ταινία, μια λέξη που θ’ ακούσω, μια εικόνα που θα δω στο δρόμο, ή κάτι από την προσωπική μου ζωή».

Καλή Ακρόαση