Σταύρος Ξαρχάκος, Μαρία Δημητριάδη, Γιώργος Παπαστεφάνου

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ
Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδη
LP, Album ” Κορίτσια στον ήλιο ” 1968
Vinyl, 7″, 45 RPM, Single ” Άνναμπελ / Σε Ζητώ “1969

ΣΤΊΧΟΙ: Γιώργος Παπαστεφάνου

Ένα πρωινό / Αναμπελ

Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θά ‘ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί.

Πόσο σ’ αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ’ αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ’ αγαπώ.

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι
πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.
Έχει η Παναγιά καραβοκύρη
να μας πάει μακριά, πέρα απ’ τη στεριά.

Πόσο σ’ αγαπώ κανείς δεν ξέρει
κι αν θα μ’ αγαπάς, μικρό μου ταίρι
καλοκαιρινό, σ’ αγαπώ.

LP, Album ” Κορίτσια στον ήλιο ” 1968

Vinyl, 7″, 45 RPM, Single ” Άνναμπελ / Σε Ζητώ “1969

Η ιστορία πίσω από το «Ένα πρωινό» του Ξαρχάκου: την πιο όμορφη μπαλάντα του ελληνικού καλοκαιριού.

Με τα «Κορίτσια στον ήλιο» ο Σταύρος Ξαρχάκος μάς παρέδωσε ένα από τα απολαυστικοτερα soundtracks του ελληνικού κινηματογράφου για τον έρωτα μιας γερμανίδας τουρίστριας για έναν αγροίκο (και σέξι) βοσκό. Το “Άναμπελ”, πιο γνωστό ως “Ένα πρωινό”, είναι το απόλυτο ελληνικό καλοκαιρινό love song. Δημιουργήθηκε από τον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο σε συνεργασία με τον νεοκυματικό κυρίως – τότε – στιχουργό και δημοσιογράφο Γιώργο Παπαστεφάνου για τις ανάγκες μιας ιδιαίτερης κινηματογραφικής ταινίας.

 

Η Μαρία Δημητριάδη στο ξεκίνημα της αναδείχθηκε σε ιδανική ερμηνεύτρια του βασικού τραγουδιού,προξενεί έκπληξη η τόσο αισθαντική ερμηνεία της στην ”Άναμπελ”. Μάλιστα, επειδή το 1968 ήταν μόνο 17 ετών, μπήκε στο στούντιο κρυφά από τους γονείς της, εξ ου και στην πρώτη έκδοση του δίσκου εμφανιζόταν μόνο το μικρό της όνομα – αιτία αυτού που λέω στην αρχή, πολλοί δηλαδή νόμισαν ότι το ”Μαρία” ήτανε ψευδώνυμο της ηθοποιού Anne Lonnberg.

Ο Ξαρχάκος μας χάρισε ένα από τα ομορφότερα soundtracks του ελληνικού κινηματογράφου και ο κόσμος εξακολουθεί όλο και να ερωτεύεται σε κάποια παραλία, ακούγοντας ξανά και ξανά την ”Άναμπελ” ή το ”Ένα πρωινό” με την υπέροχη Μαρία Δημητριάδη!
Θα ήταν παράλειψη, τέλος, να μην κάνουμε ειδική μνεία στους στίχους του Παπαστεφάνου. Αν το καλοσκεφτείς, ο άνθρωπος αυτός δεν έγινε ποτέ γνωστός ως στιχουργός, παρ’ όλο που οι στίχοι του από δύο ελληνικά τραγούδια μπήκαν στα χείλη όλων: Αναφέρομαι στο ”Μια φορά θυμάμαι” του Σπανού με την Αρλέτα και φυσικά στο ”Ένα πρωινό” του Ξαρχάκου με τη Δημητριάδη!

ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ ΚΑΙ «ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ»
Γιώργος Παπαστεφάνου: Μια φορά θυμάμαι, κύριε Εντισον
«Τον Ξαρχάκο τον είχα παρουσιάσει πρώτος στο ραδιόφωνο το 1962 και η φιλία μας κρατάει από τότε. Δεν του είχα πει ποτέ, όμως, ότι γράφω στίχους. Το 1968 ο παραγωγός Κλέαρχος Κονιτσιώτης μού τηλεφώνησε για πάω επειγόντως στο γραφείο του. Φεύγοντας για Επίδαυρο, ο Σταύρος είχε αφήσει μια μαγνητοταινία με τις μουσικές που είχε γράψει για τα «Κορίτσια στον ήλιο», για να τις ντυσω με στίχους. Το έκανα με πάρα πολύ τρακ. Έχω ξαναπεί ότι όταν κάθισα να γράψω την «Αναμπέλ» κάπνισα γύρω στα 45 τσιγάρα. Ήταν –αν δεν κάνω λάθος– ένα πρωινό γύρω στο Δεκαπενταύγουστο. Όταν την επομένη πήγα στο στούντιο, είπα στον Ξαρχάκο ότι δεν μπορούσα να το κάνω και του πρότεινα να φωνάξει τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Ο Σταύρος χαμογέλασε, μου χτύπησε τον ώμο και μου είπε να πάω μέσα για να γράψω και τα άλλα δύο. Έτσι, οι στίχοι των δύο εκ των τριών τραγουδιών γράφτηκαν στο στούντιο. Για πολύ καιρό δεν τόλμησα ούτε καν να συναντήσω τον Ξαρχάκο. Λίγο καιρό αργότερα, πήγα στο Ηρώδειο για μια παράσταση και αναγκάστηκα να συναντηθώ μαζί του στα καμαρίνια για να τον συγχαρώ. Αυτός μου άνοιξε την αγκαλιά του και μου φώναζε από μακριά «καταπληκτικά, καταπληκτικά». Αισθάνθηκα σαν μπαλόνι που ξεφούσκωσε. Τόση ανασφάλεια και αγωνία, για να ακούσεις στο τέλος ένα ή πολλά μπράβο. Έτσι, αποφάσισα να σταματήσω να γράφω στίχους και να ασχοληθώ με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που έκανα. Οι τελευταίοι στίχοι που έγραψα ήταν για κάποια μεταγλωτισμένα τραγούδια που κυκλοφόρησαν από την εταιρεία Music Box, αφού ντράπηκα να το αρνηθώ στους ευγενέστα τους ιδιοκτήτες της εταιρείας. Και αυτά τα υπέγραψα με το ψευδώνυμο Γιώργος Στεφάνου. Κάπως έτσι τελείωσε και η στιχουργική μου καριέρα. Από τότε δεν ξανάγραψα ποτέ, παρά μόνο κάτι στιχάκια για πλάκα στο κινητό μου τηλέφωνο. Χαίρομαι που ήταν και αυτό άλλη μια παρένθεση στη ζωή μου, γιατί τέτοιες παρενθέσεις έχω κάνει πολλές».

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ τα χρόνια περνούν τα τραγούδια ταξιδεύουν