The Olympians, Βαγγέλης Πιτσιλαδής, Λευτέρης Παπαδόπουλος

ΙΣΤΟΡΙΑ
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Βαγγέλης Πιτσιλαδής
Ερμηνεία: The Olympians
Vinyl, 7″, 45 ” Ιστορία / Ο Αλέξης ” 1967

 

ΣΤΙΧΟΙ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ
Ήταν ένα κορίτσι, ήταν ένα αγόρι
ήτανε καλοκαίρι, λουλούδια χίλια δύο
εσύ ήσουν το κορίτσι κι ήμουν εγώ το αγόρι
για μας το καλοκαίρι μόνο για μας τους δυο

Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας
κανείς τόσο πολύ δεν θ αγαπήσει
τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας
που λέγαμε κι οι δυο πως δεν σβήσει

Έφυγε το κορίτσι, ορφάνεψε το αγόρι
πάει το καλοκαίρι, ξαναπιασε η βροχή
με ξέχασες κορίτσι, κι ας ήμουνα το αγόρι
που σου ΄χα πρωτοφέρει, λουλούδια στην ψυχή

Τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας
κανείς τόσο πολύ δεν θ αγαπήσει
τι όμορφη που ήταν η αγάπη μας
που λέγαμε κι οι δυο πως δεν σβήσει

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΙΤΣΙΛΑΔΗΣ

Vinyl, 7″, 45 ” Ιστορία / Ο Αλέξης ” 1967

The Olympians
Δημιουργήθηκε από τους Άλκη Κακαλιάγκο (πιάνο-hammond organ), Πασχάλη Αρβανιτίδη (ή γνωστός με το όνομά του ως Πασχάλης) (τραγούδι-μπάσο), Βαγγέλη Κουτσοτόλη (σαξόφωνο), Κούλη Καλογιαννίδη (κιθάρα) και Δημήτρη Λαζαρίδη (τύμπανα), τον Σεπτέμβριο του 1965.
Τα μέλη των Olympians προήλθαν από την μπάντα The Brahms, όνομα, το οποίο, σύμφωνα με μετέπειτα δηλώσεις τους, δεν ταίριαζε με το ύφος της μπάντας.
Ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους στο κλαμπ “Χαβάη” και σύντομα η φήμη τους εξαπλώθηκε στο τότε νεανικό κοινό της Θεσσαλονίκης αρχικά και όλης της Ελλάδας μετέπειτα. Καθοριστική στιγμή της πορείας του συγκροτήματος ήταν η εμφάνιση στη συναυλία “Χρυσή Βραδιά” στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου η μπάντα ξεχώρισε μεταξύ άλλων συγκροτημάτων για το ιδιαίτερο ύφος που είχε η μουσική της, επηρεασμένο από δημοφιλή συγκροτήματα του εξωτερικού (The Beatles, The Yardbirds κα). Ένα Άλλο χαρακτηριστικό που ξεχώριζε τους Olympians από τα υπόλοιπα συγκροτήματα ήταν η καθαρή και απαλή φωνή του τραγουδιστή (Πασχάλη), η οποία ερμήνευε ελληνικούς στίχους ντυμένους με ευρωπαϊκούς ρυθμούς έξω πια από τα μέχρι τότε ελληνικά στερεότυπα και σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ελληνικές μπάντες, που προϋπήρχαν των Olympians, π.χ. οι Forminx που έπαιζαν μεν μοντέρνα χορευτική μουσική, αλλά “σνόμπαραν” τον ελληνικό στίχο. Και γενικά όλα τα συγκροτήματα εκείνης της εποχής έκαναν το ίδιο ή τραγουδούσαν στα ελληνικά με ξενική προφορά. Έτσι μπορεί οι Olympians μπορούν να θεωρηθούν οι πατέρες του Ελληνικού Ροκ. Ακολούθησαν οι γνωστές επιτυχίες ” Ιστορία” “Το Σχολείο”,” Η Συγνώμη” και “το Κορίτσι του Μάη” που θα εκτοξεύσουν την δημοτικότητα του συγκροτήματος στα ύψη.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 για διάφορους λόγους τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος αρχίζουν σταδιακά να απομακρύνονται και την θέση τους καταλαμβάνουν καλλιτέχνες, που ξεκίνησαν από τους Olympians καριέρα στο καλλιτεχνικό στερέωμα (βλ.Νίκος Παπάζογλου). Τα υπόλοιπα μέλη μετά την αποχώρησή τους από το συγκρότημα ακολούθησαν σόλο καριέρα, με αυτή του Πασχάλη να ξεχωρίζει.

Άλκης Κακαλιάγκος (Olympians): Δεν είχαμε ιδέα ότι γράφαμε ιστορία
Ο πιανίστας και ιδρυτικό μέλος των Olympians, Άλκης Κακαλιάγκος, αποκαλύπτει την ιστορία γύρω από το συγκρότημα που λάτρεψε όλη η Ελλάδα σε συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνης στις 26 -01- 2014 στο MusicHeaven
……“Ιστορία” και “Ο Αλέξης” (1967, μουσική: Βαγγέλης Πιτσιλαδής, στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος).
– ” Αρχίζει η εταιρεία την πίεση, να κατέβουμε οι Olympians να ηχογραφήσουμε. Εν τω μεταξύ εμείς δεν μπορούμε να δουλέψουμε. Οπότε πάλι η εταιρεία μάς είπε «Ελάτε, σας έχουμε εμείς τραγούδια». Και μας έδωσε άλλα δύο τραγούδια του Πιτσιλαδή, την «Ιστορία» και τον «Αλέξη», τα οποία, αν τα προσέξεις και τα δύο, είναι συνθετικά στο ύφος της «Συγνώμης» και του «Τρόπου». Δεν ξέρω, αλλά λέω ότι κάπου θα του είπανε μήπως έχει κανά τραγούδι που να ταιριάζει με το ύφος μας. Ο Πασχάλης κατέβηκε από τη Λάρισα και οι υπόλοιποι από τη Θεσσαλονίκη, συναντηθήκαμε στην Αθήνα και πήγαμε στην εταιρεία και από την εταιρεία μάς πήγαν στο σπίτι του Πιτσιλαδή. Εκεί τον συναντήσαμε για πρώτη και τελευταία φορά. Δεν τον ξανασυνάντησα στη ζωή μου. Δεν έτυχε. Τώρα θα μου πεις, εκείνος μένει στην Αθήνα, εγώ στη Θεσσαλονίκη… Θυμάμαι, λοιπόν, ότι ήταν ένα ευγενικό παιδί. Τα κομμάτια ήταν εύκολα, όπως και ο «Τρόπος». Τρία ακόρντα ήτανε, ακριβώς τα ίδια. Μας έπαιξε στο πιάνο τα τραγούδια, τα ακούσαμε -βασικά ο Πασχάλης κι εγώ ήμασταν- και είπαμε “εντάξει”. Τα τραγούδια βγάζανε, ας πούμε, τον ίδιο “αέρα”. Τον Πιτσιλαδή τον είδαμε, λοιπόν, μόνο για να μας τα παίξει στο πιάνο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ούτε που τον είδαμε καν. Μετά από κάποια χρόνια, κάπου διάβασα μία συνέντευξη όπου μας κατηγόρησε ο μέγας Λευτέρης Παπαδόπουλος ότι η μουσική μας ήταν ξενόφερτη. Αυτό μου έκανε πολύ εντύπωση. Με στεναχώρησε η άποψή του. Για μένα κανένα είδος μουσικής δεν ανήκει σε κάποιο λαό. Αυτό κάτι σε ρατσισμό μου θυμίζει.
– Μα… ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έγραψε τους στίχους στην “Ιστορία” και στον “Αλέξη”, πώς γίνεται αυτό;
– ‘ Τότε ήτανε καινούργιος ακόμα. Σαν δημοσιογράφο τον ξέραμε. Με τη γυναίκα του, τη Ράια, ήμασταν συμμαθητές στο Κρατικό Ωδείο. Ήτανε πολύ ωραίο κορίτσι. Αυτά που είπε ο Παπαδόπουλος τα είπε πολύ αργότερα.”…….

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ τα χρόνια περνούν τα τραγούδια ταξιδεύουν