Κωστής Παλαμάς, Υπόγεια Ρεύματα
Ο ΓΚΡΕΜΙΣΤΗΣ
Ποίηση: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Ερμηνεία: Υπόγεια Ρεύματα
Vinyl, LP, CD Album ” Η Γη που αφήνω ” 2021
ΠΟΙΗΣΗ: Κωστής Παλαμάς
Ο γκρεμιστής
Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο χτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης.
του μακρεμένου αγvαvτευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
και με το καριοφίλι μου και με τ’ απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Καλλιο φυτρωστε, αγριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,
και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε, αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέvvητωv καιρών η πλάση με τ’ αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ‘ρθει. Γκρεμίζω την ασχήμια.
Ειμ’ ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το ‘χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμέvει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει.
Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαv κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ’ ένα θυμό περίσσιο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχείο του δούλεψε τ’ ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,
και θέλω να τραβήξω εμπρός και πατωσιές v’ ανοίξω,
και μ’ ενα Ναι να τιναχτεί, μ’ ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας, όποιοι είστε.
Γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!
*απελάτης= βυζαντινός φρουρός των συνόρων – ζωοκλέφτης.
*απελατίκι= σιδερένιο ρόπαλο
*πλατωσιές= πλατώματα, πλατύ άνοιγμα, ξέφωτο
*νοητάκι= μαγικό άλογο με υπερφυσικές ικανότητες
*γρικάω= ακούω
Vinyl, LP, CD Album ” Η Γη που αφήνω ” 2021
Υπόγεια Ρεύματα: «Η Γη που αφήνω», κυκλοφορεί σε LP
Τα Υπόγεια Ρεύματα κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ «Η Γη που αφήνω» μέσα από το Ogdoo Music Group τον περασμένο Δεκέμβριο ψηφιακά και σε CD. Τώρα κυκλοφορεί και το συλλεκτικό βινύλιο αναφοράς, 180gr, σε 500 αριθμημένα αντίτυπα με νέο mastering που περιέχει ένα επιπλέον τραγούδι καθώς και μια αφίσα με το εικαστικό στο οποίο βασίστηκε το εξώφυλλο.
Η «Η Γη που αφήνω» αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά με τη σύνθεση της μπάντας ως τρίο, αποτελούμενη από τον Γρηγόρη Κλιούμη (φωνή & κιθάρα), τον Τάσο Πέππα (τύμπανα & φωνητικά) και τον Νίκο Γιούσεφ (μπάσο & φωνητικά). Το άλμπουμ διακρίνεται από μια ποικιλία διαφορετικών ηχητικών στυλ, ενοποιώντας μουσικά στοιχεία που κουβαλούν από την αρχή του συγκροτήματος, τις προσωπικές τους εμπειρίες αλλά και μοντέρνες φόρμες που δοκιμάζουν και παρουσιάζουν στα live τους. Τα τρία μέλη γίνονται ένα και ο καθένας δίνει στον άλλο το χώρο και τον τρόπο για να δημιουργεί τον κοινό τους ήχο.
Το «Η Γη που Αφήνω» είναι ένας δίσκος κοινωνικός, μιλάει για την ζωή, την ανθρώπινη ύπαρξη και το σεβασμό που είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ μας. Η ποίηση παραμένει ένα σημαντικό στοιχείο επιρροής και έμπνευσης του συγκροτήματος και αυτή τη φορά επέλεξαν, όχι ασχέτως της εποχής μας φυσικά, να μελοποιήσουν το ποίημα του Κωστή Παλαμά, «Ο Γκρεμιστής».
Για το συλλεκτικό βινύλιο έχει πραγματοποιηθεί ένα εντελώς διαφορετικό mastering από αυτό των ψηφιακών εκδόσεων του άλμπουμ. Υπεύθυνος γι’ αυτό είναι ο Γιάννης Χριστοδουλάτος (Sweetspot Productions) που με πολύ μεράκι φρόντισε να δώσει μια ολοκαίνουργια ηχητική διάσταση στην ακρόαση του βινυλίου και του αναλογικού ήχου.
Επιπλέον, μέσα στην έκδοση περιλαμβάνεται και μια συλλεκτική αφίσα με το εικαστικό στο οποίο βασίστηκε το εξώφυλλο του δίσκου που έχει δημιουργήσει η Ήρα Σταματοπούλου. Είναι εμπνευσμένο από και αφορά το άτομο, τον άνθρωπο που αποτελείται από διαφορετικά κομμάτια, φέρει τον τόπο του, τον εαυτό του, τους άλλους. Το ίδιο το άτομο είναι ένα τοπίο, είναι μια σύνθεση όλων που εκρήγνυται. Είναι η γη που αφήνει.
Το ποίημα “Ο γκρεμιστής” γράφτηκε το 1907 και ο Κωστής Παλαμάς το αφιέρωσε στον ‘Ιωνα Δραγούμη. (Από τη συλλογή : Δειλοί και κρυφοί στίχοι,1928).
Ο Γκρεμιστής είναι ένα ποίημα φλογερό, γενναίο και τολμηρό. Ένας ύμνος στην κάθαρση, μια ωδή στην αναγέννηση. Ο ποιητής πιθανώς ξαφνιάζει με την ίσως γεμάτη πάθος προσταγή: «Γκρεμίστε!» αλλά αυτή η προσταγή δεν είναι παρά η ανάγκη του ποιητή για δημιουργία.
Ήδη από τον πρώτο στίχο ο ποιητής τονίζει ότι η ιδιότητα του «γκρεμιστή» είναι συνυφασμένη με αυτή του «κτίστη», το γκρέμισμα είναι η προϋπόθεση της δημιουργίας, αλλά και η πρόθεση για δημιουργία είναι η προϋπόθεση για τον γκρεμιστή.
Για τον ποιητή, το γκρέμισμα δεν είναι μία άλογη απόρροια ενός βίαιου μηδενισμού (όπως με μια απρόσεκτη ανάγνωση μπορεί να νομίσει κανείς), αλλά είναι μία ενέργεια που απαιτεί πίστη, «νου και καρδιά και χέρι». Δηλαδή ο ποιητής με την προσταγή: «Γκρεμίστε!», δεν προτρέπει στην άκριτη (και υλική) καταστροφή αλλά στην κατεδάφιση της ασχήμιας και του ψεύδους που κυριαρχεί πλέον σχεδόν σε κάθε τι ανθρώπινο, «σε πύργους και σε ναούς». Για τον ποιητή/κτίστη, θεμέλιο πρέπει να είναι η ίδια η αλήθεια της φύσης, «των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τα αγρίμια», και έτσι δεν προτρέπει σε έναν οπισθοδρομισμό αλλά σε μια ηθική και κοινωνική αναγέννηση, η οποία μπορεί να έρθει μόνο με την κατεδάφιση των πλέον απαλλοτριωμένων σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων («την πολιτεία την κάνω ερμιά») και το εκ νέου κτίσιμό τους, αντλώντας από τις πρωταρχικές ανάγκες που ώθησαν τον άνθρωπο σε κοινωνία.
Ο ποιητής νιώθει αποστροφή και θυμό αλλά αν και βρίσκεται στα μεσάνυχτα του μίσους πάντα κοιτάζει προς το φως το απόμακρο της μέρας… με αυτόν τον τρόπο ότι γκρεμίζει, το γκρεμίζει με ελπίδα και μόνο έτσι καταφέρνει να γίνεται και ο κτίστης. Με λίγα λόγια μόνο με ελπίδα, ελευθερία από κάθε κηδεμονία («Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε…») και στόχους για κάτι καλύτερο και πιο αληθινό μπορεί να γκρεμιστεί η ασχήμια και το ψεύδος.
Πηγές: resist-to-exist.gr, www.culturenow.gr, www.ogdoo.gr, www.ethnos.gr
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ Τα χρόνια περνούν, τα τραγούδια ταξιδεύουν
