Βαγγέλης Γερμανός, Διονύσης Σαββόπουλος
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ
Στίχοι Βαγγέλης Γερμανός
Μουσική Βαγγέλης Γερμανός
Ερμηνεία Βαγγέλης Γερμανός
Φωνητικά: Διονύσης Σαββόπουλος,
Γιάννης Εμμανουηλίδης(Οπισθοδρομική Κομπανία)
LP, Album ” Τα Μπαράκια ” 1981
Το γνωστό κομμάτι του Βαγγέλη Γερμανού το επανασυστήνουμε με την “gypsy” ματιά των Gadjo Dilo
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ
Μουσική: Βαγγέλης Γερμανός
Στίχοι: Βαγγέλης Γερμανός
Διασκευή: Gadjo Dilo
ΣΤΙΧΟΙ / ΜΟΥΣΙΚΉ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ
Θα `θελα να θα `θελα να `μουν κηπουρός
σ’ ένα κοραλλένιο κήπο στο βυθό
γερο πουρός θαυματοποιός
με τα στοιχειά της νύχτας να μεθώ
Θα `θελα να θα `θελα να `μουν παπουτσής
το χρόνο να μετρώ με το σφυρί
το γυάλινο γοβάκι της
να κρύψω και κανείς να μην το βρει
Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
γέλα και συ αγαπούλα χρυσή
βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό
Θα `θελα να θα `θελα να `μουν κυνηγός
χαμένος σ’ ένα δάσος μαγικό
σαν τον Ορφέα το μουσικό
από τις μάγισσες να φαγωθώ
Μ’ αφού δεν είμαι κηπουρός
ας ήμουν της αγάπης μας φρουρός
Μ’ αφού δεν είμαι κυνηγός
ας ήμουν στην ποδιά σου ναυαγός
Βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
γέλα και συ αγαπούλα χρυσή
βάλε βήμα κι έμπα στο χορό
το δάκρυ σου είναι το δικό μου αθάνατο νερό
LP, Album ” Τα Μπαράκια ” 1981
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
ΟΚώστας Γουδής είναι σήμερα καθηγητής στο τμήμα Φωτογραφίας του ΤΕΙ Αθηνών. Το 1979, όταν και ο ίδιος ήταν ακόμη φοιτητής, σε μια άλλη σχολή όμως, σε εκείνη των Καλών Τεχνών, ξεκίνησε να φιλοτεχνεί εξώφυλλα δίσκων. Στο βιβλίο του ’31×31: Εικόνες που έγιναν εξώφυλλα δίσκων’, ο Κώστας Γουδής, παρουσιάζει μερικές απ’ τις δουλειές του, μαζί με μία σειρά υπέροχων και ανέκδοτων ιστοριών που κρύβονται πίσω από τις δημιουργίες του.
Τα ‘Μπαράκια’ μέσα από τα λόγια του ανθρώπου που τα φιλοτέχνησε.
“…Τραβήξαμε πολλές φωτογραφίες. Με τον Σαββόπουλο, την Αλίκη (σ.σ η κόρη του Βαγγέλη Γερμανού), στο σπίτι του, στο σπίτι μου, στο στούντιο, στο δρόμο. Ένα βραδάκι στη λεωφόρο Κηφισίας, οπισθοχωρώντας στα τυφλά, καδράροντας τα φώτα στο βάθος, τον συνάντησα στην εικόνα του εξωφύλλου. Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που περνάει δίπλα μας με το βλέμμα στις δικές του σκέψεις, κάποιου που ψάχνει τον εαυτό του μέσα στη νύχτα, η εικόνα ενός περαστικού.”
Ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον Βαγγέλη Γερμανό (στο οπισθόφυλλο του δίσκου):
” Ο Βαγγέλης Γερμανός είναι ένας ενδιαφέρων Αθηναίος της περιφέρειας, που γνώρισα πίσω στα 1970 σ’ εκείνο το υπόγειο της Χέυδεν. Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται· έπαιζε μ’ ένα φίλο του, ερασιτεχνικά – σαν φοιτητής τότε στη Σαλονίκη απ’ όπου πηγαινοερχόταν – ένα είδος αμερικάνικης μπαλάντας «δωματίου» αν μου επιτρέπεται η έκφραση. Χαμηλόφωνος. Μετά χάθηκε. Το πτυχίο, ο στρατός, οικογενειακά προβλήματα, ή βιοτική μέριμνα;… Δεν τελειώνουν οι απογοητεύσεις για έναν μουσικό απόμακρο, πλην αγκαλιασμένο με την καθημερινότητα. Άλλοι συνομήλικοί του και νεώτεροι, αεράτοι αυτοί, σε στυλ ποπ να πούμε, φάνηκαν πιο καπάτσοι· τι φεστιβάλ, τι γήπεδα, τι δίσκοι… Ώσπου βγάλαν ταξί κι ησύχασαν, μολονότι ακόμη τους υφιστάμεθα μερικούς, να τραγουδούν τ’ απορρυπαντικά στην τηλεόραση.
Μ’ επισκέφθηκε πρόσφατα. Σε μιαν άλλη ηλικία τώρα. Καλούτσικα τακτοποιημένος· καθηγητής μαθηματικών στο Γαλάτσι. Μου έφερε να δω είκοσι τραγούδια. Φαίνεται η τέχνη μας στάθηκε πάντα ο καημός του όλα αυτά τα χρόνια. Μουσική, στίχοι, ερμηνεία, όλα μόνος του. Δεν το κρύβω, αισθάνομαι ανέκαθεν ενδιαφέρον γι’ αυτό το στυλ, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό· κάτι σ’ αυτά τα τραγούδια σε συνδέει με την εύφορη πλευρά του ’65 κι από κει ακόμη πιο πίσω, με τις απαρχές αυτής της διάχυτης ελαφράς μουσικής που μέρος της αποτελούμε όλοι μας και που τόσο μας βασάνισε στην πρώιμη εφηβεία μας, όταν σε πάρτυ και συναθροίσεις απογευματινές ηχούσε ξενόγλωσσα – κάνε πρίμα, γιού αρ μάι ντέστινυ, ε μεντενάν – ακατανόητα και γι’ αυτό συμβολικά, σαν μουσική από ένα άγνωστο άστρο, μετατρέποντάς μας σε πλάσματα ενός άλλου κόσμου, έγχρωμου, ιλιγγιώδους. Κι αυτό προκάλεσε τεράστιες παρεξηγήσεις στο μέλλον· φλώροι, σουσούδες, άσχετοι. Δοκιμασία για έναν μουσικό που χρόνια μετά θα γυρνούσε στη μυστήρια καταγωγή της ψυχολογίας μας όπως βλάστησε τότε, στην αγάπη για τα αίτια αυτής της μουσικής, σώζοντάς την ακέραια κάω από τις στιβάδες της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και της κερδοσκοπίας, παίζοντας και τραγουδώντας με το αθώο συντακτικό του:
…τι ναν’ αυτό που με κουρδίζει
για πιο παιχνίδι τη ζωή μου προορίζει.
Εύχομαι για το πιο σπάταλο. “
Διονύσης Σαββόπουλος
Και σήμερα, που έχουν περάσει 40 χρόνια από κείνη την ηχογράφηση – και ο Βαγγέλης συνεχίζει το road trip του, ταγμένος στη μουσική και στις συναυλίες του – ο δίσκος αντέχει μια χαρά και η νέα γενιά των τραγουδοποιών επανεκτελεί πάντα τα 12 κομμάτια (12 ιστορίες καλύτερα) του άλμπουμ. Ισως γιατί παραπάνω από έναν απλό δίσκο, είναι το ντοκουμέντο της ιστορίας ενός ανθρώπου που ενώ είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τον στίβο της μουσικής, η ζωή είχε για εκείνον άλλα σχέδια.
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ τα χρόνια περνούν τα τραγούδια ταξιδεύουν
