ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΡΟΥΒΕΛΑΣ
ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥ ΦΕΎΓΩ
Στίχοι: Κώστας Ρουβέλας
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός
Πρώτη εκτέλεση: Λευτέρης Μυτιληναίος
Vinyl, LP, Album ” Ένα Δάκρυ..” 1977
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
O ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ερμηνεύει το τραγούδι στην ταινία ” ΟΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΊΕΣ ” 2014
και το βίντεο που σκηνοθέτησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης για να το συνοδεύσει
ΣΤΙΧΟΙ: ΚΩΣΤΑΣ ΡΟΥΒΕΛΑΣ
ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥ ΦΕΥΓΩ
Το θέατρο που παίζει η καρδιά σου
στο λέω θα χει τέλος τραγικό
δεν είμαι ο παλιάτσος της βραδιάς σου
και τέρμα της ψευτιάς το σκηνικό
Κομπάρσος της καρδιάς σου δε θα γίνω
να παίζω κάθε ρόλο τελευταίο
δεν γίνεται αγάπη μου να μείνω
συγχώρα με που φεύγω μα δε φταίω
Θα κλείσω την πρεμιέρα της βραδιάς σου
αγάπη μου με τούτο το φιλί
κι αν μ’ είχε για παλιάτσο η καρδιά σου
λυπάμαι γιατί είναι αμαρτωλή
Vinyl, LP, Album ” Ένα Δάκρυ..” 1977
ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ
Ο δισκος κυκλοφόρησε το 1977 απο την εταιρεία ” MINOS – EMI ” με 12 τραγούδια όλα σε στίχους του Κώστα Ρουβέλα και ερμηνευτή τον Λευτέρη Μυτιληναίο. Τη μουσική των τραγουδιών μοιράστηκαν ο Γιώργος Κατσαρός στην Α΄πλευρά του δίσκου και ο Σπύρος Παπαβασιλείου στην Β΄πλευρά. Πολύ μεγάλη επιτυχία του δίσκου έγινε το ” Συγχώρα με που φεύγω “
Το ωραίο αυτό λαϊκό τραγούδι, για το οποίο αρκετά συχνά χρησιμοποιείται -λανθασμένα- ως τίτλος του ο πρώτος στίχος από το ρεφρέν του («Κομπάρσος της καρδιάς σου δε θα γίνω»), γράφτηκε από τον Γιώργο Κατσαρό (μουσική) και τον Κώστα Ρουβέλα (στίχοι) για τον δίσκο του Λευτέρη Μυτιληναίου «Ένα δάκρυ» (1977).
Ο εκ των συνθετών του δίσκου Σπύρος Παπαβασιλείου με τον στιχουργό Κώστα Ρουβέλα, στο μέσο και τον Λευτέρη Μυτιληναίου
ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΠΟΥ ΦΕΥΓΩ
Το τραγούδι ξαναήρθε στο προσκήνιο όταν ακούστηκε στην ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη «Αισθηματίες» 2014 και φυσικά συμπεριελήφθη και στο σάουντρακ- με τον ίδιο τον Μυτιληναίο να εμφανίζεται σε αυτή και να το τραγουδάει.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Νίκος Τριανταφυλλίδης υποβάλλει τα σέβη του στον μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή και προσωπικό του ίνδαλμα Λευτέρη Μυτιληναίο. και ζητάει ν’ ακούσει, γι’ άλλη μια φορά, τον «Κομπάρσο»
«Δεκαετίες τώρα παρακολουθώ τον Λευτέρη Μυτιληναίο σε μεγάλες πίστες, αναψυκτήρια, κοσμικές ταβέρνες, σκληροπυρηνικά σκυλάδικα και μουσικές σκηνές, από τα ψηλά στα χαμηλά και τούμπαλιν. Δεν είναι και λίγο για σαράντα περίπου χρόνια -από την εποχή των 45 στροφών μέχρι τα συμπιεσμένα mp3- να παραμένεις ο εαυτός σου: ένας αμετανόητος αισθηματίας, από τους τελευταίους ευγενείς σ’ έναν άσπλαχνο, σκληρό και άδικο κόσμο που αλλάζει με ανελέητη ταχύτητα και βαρβαρότητα.»
ΟΙ ΑΙΣΘΗΜΑΤΊΕΣ
Εμμονοληπτικό, απενοχοποιημένο, μελαγχολικό, αστείο, αθεράπευτα σινεφίλ και αβάσταχτα ρομαντικό, το φιλμ του Νίκου Τριανταφυλλίδη είναι φτιαγμένο από αγάπη. Και μιλάει γι’ αυτήν σαν να είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο αξίζει να ζήσεις και να πεθάνεις.
Ενας μεσήλικας αστός, υπεράνω πάσης υποψίας, με το παρατσούκλι ο «Δάσκαλος», ζει απομονωμένος στην παραθαλάσσια έπαυλη του μαζί με την έφηβη κόρη του. Στη πραγματικότητα, είναι ένας αρχαιοκάπηλος τοκογλύφος που διακινεί τα κλοπιμαία του μέσα σε νεκροφόρες που διασχίζουν την Αθήνα. Τις βρωμοδουλειές του έχουν αναλάβει δύο νεαροί: o Eρμής και ο Γιάννης. Εκαστος διαπράττει από ένα μοιραίο λάθος. Ο μεν Ερμής ερωτεύεται την έφηβη κόρη του Δασκάλου, ο δε Γιάννης παθιάζεται με μία πόρνη. Αμφότεροι, ως Αισθηματίες, πρέπει να βγουν από τη μέση…
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης μας ξεναγεί στο μουσικό του σύμπαν:
«Στις ταινίες μου η μουσική δεν υπογραμμίζει απλά τις εικόνες, ούτε και βοηθάει απλά στη δημιουργία μιας “ατμόσφαιρας”, αλλά είναι ένας αυτόνομος φιλμικός χαρακτήρας. Ιδιαίτερα στους “Αισθηματίες”, ένα φιλμ νουάρ κάτω από τον αττικό ήλιο, η μουσική λειτουργεί όπως ο χορός στην αρχαία τραγωδία. Τα τραγούδια, όπως και τα χορικά άσματα, δεν είναι απλά μουσικά ιντερλούδια αλλά κομβικές στιγμές που απογειώνουν, υπονομεύουν ή αποσυναρμολογούν τη δράση».
Το αυθεντικό soundtrack της ταινίας το υπογράφει ο The Boy και για την δουλειά του αυτή τιμήθηκε και με το βραβείο καλύτερης μουσικής της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Ο αισθηματίας Λευτέρης Μυτιληναίος. Aπό τον Νίκο Τριανταφυλλίδη
Κύριες και κύριοι, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, άνθρωπος και φίλος, ο Λευτέρης Μυτιληναίος
(ο Λευτέρης Μυτιληναίος αυτοβιογραφείται στον Νίκο Τριανταφυλλίδη) (πηγή: www.lifo.gr)
«Σπούδασα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, κλασικό τραγούδι και φωνητική. Με πήγε εκεί ένας θείος μου, ο αδελφός της μάνας μου. Έμαθα για την αναπνοή, πώς να ποστάρεις τη φωνή σου, τρόπους να μην κουράζεσαι, πότε να βγάλεις την κορόνα, πού να κόψεις. Να μη βιάζεις τα πράγματα, η μελωδία να τρέχει σαν το νερό, όπως το μέλι που πέφτει. Να σου χαϊδεύει τ’ αυτιά. Βέβαια, στον χώρο που δουλεύουμε εμείς, όπως ξέρεις, γίνεται παραποίηση. Πολλές φορές σπάνε και τα τύμπανα. Φεύγω από το μαγαζί και είμαι άρρωστος.Τον Γιάννη τον Βογιατζή και τον Πολυμέρη τραγουδούσα πιτσιρικάς. Αγαπούσα τον Μαρούδα και τον Γούναρη. Είχα μεγάλη αδυναμία στη Βέμπο. Ήμουν δίπλα στην Καίτη Μπελίντα όταν πέθαινε – καλή μου φίλη. Η αδυναμία μου; Η Ελίζα Μαρέλλι. Σπουδαία τραγουδίστρια, υπέροχη γυναίκα. Ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα γίνω επαγγελματίας τραγουδιστής. Ο θείος μου φταίει! Διαγωνίστηκα στα ταλέντα του Γιώργου Οικονομίδη και πήρα το πρώτο βραβείο με τις ψήφους του κόσμου. Κέρδισα και το βραβείο – το κουστούμι και τη σόμπα. Ο Οικονομίδης, μολονότι ήταν πολέμιος του λαϊκού τραγουδιού, εμένα με λάτρευε. Είχα φτάσει κάποια καλοκαίρια να τραγουδάω επί δύο συνεχόμενες εβδομάδες στο Άλσος. Με βοήθησε πάρα πολύ. Όπως και όλοι οι συνεργάτες μου. Δεν έχω παράπονο πως κάποιος με πολέμησε και όλα αυτά τα δήθεν. Το “κακό” είναι πως ξεκίνησα αστραπιαία, μπήκα στη δισκογραφία άβγαλτο αγόρι 21 χρονών και μου ήρθε ταμπλάς. Δεν είχα συνειδητοποιήσει καν τι μου συνέβαινε και ήμουν ξαφνικά στα Δειλινά με τη Μοσχολιού και τον Κόκοτα και τις ευλογίες του Μπιθικώτση. Εκ των υστέρων κατάλαβα τι είχε ακριβώς συμβεί. Και ποιός, πλέον, είμαι.”
Αν είμαι ελαφρολαικος τραγουδιστής; Μάλλον είμαι μπάσταρδος! Είμαι και από δω, είμαι και από κει, ισορροπώ ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και το λεγόμενο ελαφρύ. Ρεμπέτης, όμως, ποτέ δεν ήμουν. Ούτε, βέβαια, βαρύ λαϊκό. Και δεν ήθελα να είμαι. Το μπουζούκι μου αρέσει να βγάζει αρμονικές νότες, όχι ήχο σκληρό και τραχύ, να μη σου σκοτώνει το αυτί. Είμαι της σχολής του Χιώτη. Πήγαινα σπίτι του, στην Κυψέλη, και κάναμε έξι μήνες πρόβα για να πω δυο τραγούδια του. Ερωτικός τραγουδιστής; Σίγουρα ναι. Ρομαντικός; Δεν θα το έλεγα. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για να είμαι ρομαντικός. Πάντα ήμουν με τους προδομένους και τους λυπημένους.
Αισθηματίας; Αυτό σε κάποιους δεν ακούγεται και πολύ καλό. Σε θεωρούν βουτυρόπαιδο. Δεν καπνίζει, δεν πίνει, πώς μας το παίζει τώρα αυτός; Μας χαλάει και το σινάφι! Εμένα, όμως, μου αρέσει. Θέλω να εισπράττω τον σεβασμό και την εκτίμηση του άλλου. Πάντα έχω τον έλεγχο και δεν θ’ αφήσω κανέναν να με προσβάλει. Τον σεβασμό, όμως, να ξέρεις, τον κερδίζεις. Δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ ρεζίλι, να σουρώνω και να βγαίνω τύφλα να τραγουδάω. Μπορώ να γίνω τύφλα με την παρέα μου και να με πάνε σηκωτό στο σπίτι, αλλά δεν θα το κάνω ποτέ στη δουλειά μου γιατί πρέπει να σέβεσαι τον κόσμο, τον κόσμο που σε ακολουθεί και σε πληρώνει. Δεν μπορείς να του γυρίζεις την πλάτη. Ο πελάτης μπορεί να παραφέρεται, ο καλλιτέχνης ποτέ.
H νύχτα; Παραπαίει. Κοντεύει να γίνει μέρα. Και αυτό δεν το λέω για καλό. Δεν υπάρχει πια καψούρα, ούτε ρομαντισμός. Επικράτησε ένας στυγνός ρεαλισμός. Δεν φταίνε, βέβαια, οι άνθρωποι. Όταν κάποιος δεν έχει λεφτά στην τσέπη του… Πώς να είσαι ρομαντικός, όταν έχεις άδειο στομάχι; Πώς να βολτάρεις στους δρόμους, όταν δεν έχεις να φας; Ο άνθρωπος ξέφυγε, τον ξέφυγαν- πέστο όπως θες- από αυτό που έπρεπε να είναι. Και το λέω και στον εαυτό μου. Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Άλλος ήταν ο προορισμός του και αλλού έχει πάει.
H γυναίκα είναι το 80% της ψυχικής, πνευματικής, σωματικής και οικονομικής ευτυχίας του άνδρα. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για τη γυναίκα. Εγώ δεν έκανα τίποτα για τον εαυτό μου, το έκανα για τη γυναίκα, να της δείξω πως είμαι κάποιος ώστε να με δεχτεί. Η γυναίκα δεν είναι μόνο το μυστήριο της ομορφιάς και η ανεξήγητη γοητεία. Έχει, εκτός από τεράστια ψυχικά αποθέματα, και τεράστια μυϊκή δύναμη, αφού αντέχει περισσότερο στον πόνο. Είναι ρεαλίστρια, σκέφτεται πιο στρογγυλά, σφαιρικά, ενώ ο άντρας, δες εμένα, είναι… μπουνταλάς, επιπόλαιος και ισχυρογνώμων, πανάθεμά με! Αλλά κάθε άνθρωπος θέλει την ελευθερία του, ακόμα και αν κάνει λάθος.
με τον στιχουργό Κώστα Ρουβέλα στην απονομή του χρυσού δίσκου
Είμαι άνθρωπος που παραδέχεται τα λάθη του. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις.Έχω κάνει πολλά σφάλματα στη ζωή μου. Το ξέρω. Και ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος. Ξέρεις, όμως, Νίκο; Αγαπάω τα λάθη μου. Μαθαίνω μέσα από αυτά. Και πάμε γι’ άλλα».
ΠΗΓΕΣ: https://stixoi.info, www.discogs.com, www.musiccorner.gr, https://flix.gr, https://flix.gr, www.lifo.gr
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ τα χρόνια περνούν τα τραγούδια ταξιδεύουν
