ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

Στίχοι: Θοδωρής Κοτονιάς
Μουσική: Θοδωρής Κοτονιάς
Ερμηνεία: Θοδωρής Κοτονιάς
CD, Album ” Τα κλειδιά ” 2014

ΣΤΙΧΟΙ

Μου το είπε ένα αηδόνι
πως η άνοιξη τελειώνει
μα εγώ ποτέ μου δεν το πίστεψα
και ανθίσανε οι δρόμοι
άλλη μια φορά ακόμη
και στην αγκαλιά σου μέσα πίστεψα.

Άτιμη καρδιά
δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά.

Μου το είπε μια τσιγγάνα
η καρδιά σου είναι αλάνα
για να παίζουν κάθε Μάη τα παιδιά
κι αν τα γόνατα ματώνουν
τα παιχνίδια δεν τελειώνουν
στους γκρεμούς θα παίζει πάντα η καρδιά.

Άτιμη καρδιά
δίχως να ρωτήσεις δίνεις τα κλειδιά.

Μου το είπε ένα αστέρι
η γραμμή που `χεις στο χέρι
θα σε φέρνει ως την πόρτα της μπροστά
κι αν ποτέ της δεν ανοίξει
ο αέρας θα φυσήξει
να σου φέρει πίσω ό,τι σου χρωστά.

ΣΧΟΛΙΑ

CD, Album ” Τα κλειδιά ” 2014

Θοδωρής Κοτονιάς & Μακρινά Ξαδέρφια

Τα πρώτα μουσικά ακούσματα του Θοδωρή Κοτονιά ήταν σμυρνέικα, κλαρίνα, ρεμπέτικα, ο Μανώλης Ρασούλης και ο Νίκος Παπάζογλου που τον ενέπνευσαν για τη μετέπειτα πορεία του. Λίγο πριν το 2000 δημιούργησε τα Μακρινά Ξαδέρφια, μια ανοιχτή μουσική παρέα με διαφορετικές μουσικές μα με κοινή αισθητική. H συνάντησή τους είχε σαν αποτέλεσμα την πρόσμιξη στοιχείων, όπου οι φόρμες του παραδοσιακού ήχου συγγενεύουν στα κλασσικά κιθαριστικά αρπίσματα και το λυρισμό της μπαλάντας μέσα από ροκ διαθέσεις.

Τα Μακρινά Ξαδέρφια είναι οι:και οι Νίκος Βερύκοκκος (βιολί), Νίκος Γεωργουσάκης (κιθάρες), Διονύσης Θεοδόσης (κλαρίνο), Κώστας Μαυριδάκης (ηλεκτρικό μπάσο) και Θανάσης Αρχανιώτης (κρουστά)
Με τα Μακρινά Ξαδέρφια δημιούργησαν και κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ (Αποδοχή κληρονομιάς – 2003, Περιμένοντας το Θείο – 2004, Καλό ταξίδι – 2007) στα οποία συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Ψαραντώνης, η Γλυκερία, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, η Μελίνα Κανά κ.ά. Το 2006 ο Θοδωρής Κοτονιάς συνέθεσε το τραγούδι «Σαν Παλιό Βινύλιο», για το soundtrack του βραβευμένου ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη, «Ζωντανοί στο Κύτταρο – Σκηνές Ροκ».
Το καινούργιο άλμπουμ από τα «Μακρινά Ξαδέρφια» περιλαμβάνει 10 καινούργια κομμάτια, ένα σε επανεκτέλεση («Άνοιξη»), συν ακόμη ένα που υπάρχει σε δύο εκδοχές, «Τα Κλειδιά» έτσι όπως ηχογραφήθηκαν για τον Διαγωνισμό Τραγουδιού στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το ίδιο τραγούδι όπως ηχογραφήθηκε στο στούντιο. Είναι κομμάτια που έχουμε δοκιμάσει στις εμφανίσεις μας και έπρεπε να αποτυπωθούν σε καλή ποιότητα και σε ένα άλμπουμ για να «φύγουν» και τυπικά προς τα έξω.»

Τα Κλειδιά
” Είναι ένα τραγούδι για αλλεπάλληλους κύκλους της Άνοιξης, η οποία δείχνει ότι τελειώνει, αλλά πάντα επανέρχεται. Για όλη αυτή την αδυναμία του συναισθήματος προς τον έρωτα και την ελπίδα ότι μπορεί όντως να υπάρχει κάτι που να επαναφέρει τα χρωστούμενα στη ζωή. Ο λόγος που γράφτηκε αυτό το τραγούδι είναι προσωπικός.Ηταν μια απόπειρα να περιγράψω τις αποτυχημένες προσπάθειες μιας σχέσης. Εν τω μεταξύ, εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν έξω από όλο αυτό, δεν ήμουν καθόλου συναισθηματικά φορτισμένος, δηλαδή, και γι αυτό μπόρεσα τελικά ψύχραιμα να το κάνω τραγούδι. Ήθελα να αποτυπώσω αυτή την αίσθηση που υπάρχει όταν νομίζεις ότι έχεις βρει έναν άνθρωπο που πληροί τις προϋποθέσεις ώστε να είστε μαζί και τελευταία στιγμή κάτι χαλάει πάλι. Έτσι έγιναν τα κλειδιά. Τα τραγούδια, ξέρεις, έρχονται, τα γιορτάζουμε και φεύγουν. Και κάπου εκεί πάμε στα επόμενα. Σαν τις σχέσεις. Αγαπήθηκε ήδη πάρα πολύ από τον κόσμο. Όλα τα τραγούδια είναι εμπνευσμένα από διάφορες εικόνες ή από άλλα τραγούδια. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, είχα ακούσει ένα παραδοσιακό ουγγρικό, που ερμηνεύει η Marta Sebestyen (σ.σ. το «Azt Gondoltamesoesik») και η πρώτη ακριβώς συλλαβή του τραγουδιού, ούτε καν ένα μέτρο, μου έκανε ένα «κλικ» και από εκεί ανέπτυξα το υπόλοιπο…”
” Τα κλειδιά πρώτα απ’ όλα τα πήρε ο Δημήτρης Βραχνός από το συρτάρι που λέμε -του το χρωστάω αυτό- κι άρχισε να τα παίζει μόνος του στο ραδιόφωνο. Δεν τον ήξερα καν προσωπικά τον άνθρωπο. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους το 2011 από τους Αγώνες Τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών όπως και «Το Μπαλόνι» και μετά βρήκαν τον δρόμο τους. “
Σε κάθε εμφάνισή του ο Θοδωρής Κοτονιάς εύχεται ένα πράγμα « Να είμαστε καλά, να μαζευόμαστε παρέα και να χαμογελάμε με μουσικές» και αυτό γιατί για εκείνον ο δρόμος είναι ένας, αυτός της μουσικής. . Γιατί μόνο περπατώντας τον αισθάνεται ότι δεν έχει διαφορές με τους άλλους. Έτσι αισθάνεται πιο ανάλαφρος και πιο γεμάτος. ‘

Καλή Ακρόαση