Τα 10 καλύτερα δικαστικά φιλμ όλων των εποχών

Τα δικαστικά δράματα είναι δημοφιλή όχι μόνο σε όσους εργάζονται στο χώρο της Δικαιοσύνης αλλά σε ένα ευρύ κοινό φίλων της έβδομης τέχνης. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) είναι ανεξάρτητος, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, ο οποίος ιδρύθηκε το 1967 όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Λύντον Τζόνσον υπέγραψε τον νόμο National Foundation on the Arts and the Humanities Act. Έκτοτε το Ινστιτούτο παρουσιάζει λίστες με τις καλύτερες ταινίες, ανά έτος αλλά και ανά είδος. Το φεστιβάλ του Ινστιτούτου, AFI Fest, ξεκίνησε το 1987 και έκτοτε διοργανώνεται σε ετήσια βάση. Το Ινστιτούτο αναλαμβάνει επίσης την συντήρηση παλιών ταινιών, τα φιλμ των οποίων είναι επιρρεπή σε αλλοιώσεις.

Όταν η τυφλή δικαιοσύνη μετατρέπεται σε θρίλερ κολοσσιαίων διαστάσεων

Μια καλή νομική μάχη είναι το ίδιο το δομικό υλικό του δράματος, καθώς περιέχει τα πάντα, σασπένς, ανατροπές, επιχειρήματα, μυστηριώδεις μάρτυρες και ενστάσεις φυσικά, πολλές ενστάσεις!
Γι’ αυτό τόσο η έβδομη τέχνη όσο και το κινηματογραφόφιλο κοινό σπανίως λένε όχι σε ένα καλό δικαστικό, καθώς εκεί ξεδιπλώνονται πράγματα που μας αρέσει να βλέπουμε στο πανί: ένταση, δυνατούς χαρακτήρες, ακλόνητα νομικά επιχειρήματα και τους ενόρκους να ανταλλάσσουν κλεφτές ματιές.
Το Χόλιγουντ το έλεγε εξάλλου από παλιά πως κάθε ταινία μπορεί να γίνει απείρως καλύτερη με λίγο δικαστήριο εντός της. Εκεί χαρίζουν άλλωστε οι μεγάλοι ηθοποιοί τις εμβληματικές ερμηνείες τους, είτε ως αθώα θύματα ενός μοχθηρού συστήματος είτε ως σταυροφόροι δικηγόροι, μαζεύοντας Όσκαρ.
Προσθέστε εδώ νομικά παραθυράκια, διεφθαρμένα ποινικά συστήματα και διαπλεκόμενα συμφέροντα και έχετε μπροστά σας τα πιο καθηλωτικά δικαστικά δράματα. Άλλα ολότελα μυθιστορηματικά και άλλα να βασίζονται (χαλαρά ή όχι) σε πραγματικές ιστορίες, είναι αυτές οι πικάντικες θεματικές της δίκης που ρίχνουν το απαραίτητο αλατοπίπερο: από υποθέσεις φόνου και απάτης μέχρι μοιχείες και ψευδορκια, απ’ όλα έχει το πρόγραμμα.
Πόσο μάλλον όταν βλέπεις δικηγόρο εναντίον δικηγόρου και εισαγγελέα εναντίον υποδίκου, δεν μπορεί, κάτι σκιρτά μέσα σου, δίνοντας το κατιτίς παραπάνω στην προαιώνια μάχη του καλού με το κακό.
Σε μία από τις λίστες καλύτερων ταινιών, το AFI παρουσίασε το ΤΟΠ 10 ταινιών όλων των εποχών ειδικών κατηγοριών. Στην κατηγορία Τοp 10 δικαστικά δράματα η λίστα του Ινστιτούτου έχει ως εξής:

10) Η δίκη της Νυρεμβέργης (1961)[ Judgment at Nuremberg]

Το οσκαρικό δικαστικό δράμα του Στάνλεϊ Κρέιμερ έφερε ίσως για πρώτη φορά το Ολοκαύτωμα και τα εγκλήματα των ναζί στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία πραγματεύεται τη δίκη τεσσάρων γερμανών δικαστών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη ναζιστική Γερμανία. Ηθικά διλήμματα,φόβοι και μυστικά από τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης παρελαύνουν μέσα από μακροσκελείς αγορεύσεις και παθιασμένους μονολόγους. Μαζί τους ο Κρέιμερ απογυμνώνει τόσο τις νομικές πολυπλοκότητες και τα ηθικά διλήμματα της δίκης, αλλά και την ιδεολογική διχοτόμηση που βίωσε ο κόσμος μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η δίκη της Νυρεμβέργης κέρδισε κοινό και κριτικούς χάρη στους συγκλονιστικές ερμηνείες των Μαξιμίλιαν Σελ, Σπένσερ Τρέισι, Μάρλεν Ντίτριχ, Μπαρτ Λάνκαστερ και Τζούντι Γκάρλαντ ορθώνουν ανάστημα αποστομωτικό και η Ακαδημία, φυσικά, αναγνωρίζει με 11 υποψηφιότητες και δύο βραβεία των Σπένσερ Τρέισι και Μαξιμίλιαν Σελ (Όσκαρ Α΄ ρόλου). Ένα κομψοτέχνημα,
ίσως το πιο εμβληματικό δικαστικό φιλμ με ιστορική και συναισθηματική αξία.

9) Κραυγή στο Σκοτάδι (1988) [A Cry in the Dark]

” Κακοί Άγγελοι ” κυκλοφόρησε ως ” Μια κραυγή στο σκοτάδι ” εκτός Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας.
Πρόκειται για μια αυστραλιανή δραματική ταινία σε σκηνοθεσία του Fred Schepisi. Η ιστορία επικεντρώνεται στα πραγματικά γεγονότα μιας μητέρας που έχασε το δίμηνο μωρό της που σκοτώθηκε από ένα dingo. Είναι η περίπτωση της εξαφάνισης ενός κοριτσιού εννέα εβδομάδων, της Azaria Chamberlain,
Εξαφανίστηκε από ένα κάμπινγκ κοντά στο Uluru τον Αύγουστο του 1980. Το κοινό κατηγορούσε τους γονείς της, τους Chamberlains, Michael Chamberlain και Lindy Chamberlain για την εξαφάνισή της. Το υπόλοιπο της ταινίας αφορά τον νομικό αγώνα τους για να αποδείξουν την αθωότητά τους στο κοινό.
Μια κραυγή στο σκοτάδι βασίζεται στο σενάριο των Schepisi και Robert Caswell, το οποίο βασίζεται και πάλι στο βιβλίο του John Bryson του 1985 με το ίδιο όνομα.
Η Meryl Streep και ο Sam Neill πρωταγωνιστούν ως Chamberlains στοΜια κραυγή στο σκοτάδι

8) Εν Ψυχρώ (1967) [In Cold Blood]

«Ταινία μυθοπλασίας, κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου διάσημου μη- μυθοπλαστικού μυθιστορήματος του Αμερικάνου Τρούμαν Καπότε (ίσως το καλύτερό του), που βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν το 1959 στις Η.Π.Α., και που, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, το 1966, προκάλεσε σάλο, χαρακτηριζόμενο ακόμα και σαν «πορνογράφημα βίας». Σήμερα, συγκαταλέγεται στα 100 Καλύτερα Αμερικανικά Μυθιστορήματα Όλων των Εποχών, στη θέση 84.
Στις 15 Νοεμβρίου 1959, τα 4 μέλη της οικογένειας Κλάτερ – οι 2 σύζυγοι, ο γιος και η κόρη – δολοφονήθηκαν άγρια στο Χόλκομπ του Τέξας, από τους 2 πρώην φυλακισμένους και με αναστολή Πέρι Σμιθ και Ντικ Χίκοκ, που πίστεψαν πως θα έβρισκαν 10.000 δολάρια στο χρηματοκιβώτιο του σπιτιού. Τελικά πήραν 43 δολάρια, ένα ζευγάρι κιάλια και ένα τρανζίστορ. 4 άνθρωποι σκοτωμένοι για το τίποτα. Και φυσικά το ανθρωποκυνηγητό από την Αστυνομία αρχίζει.
Ο αντισυμβατικός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Ρίτσαρντ Μπρουκς επιχειρεί την ταινία του να την μετατρέψει σ‘ ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Κινηματογραφεί όσο το δυνατόν σε αυθεντικούς χώρους- πραγματικό σπίτι των Κλάττερ, αίθουσα δικαστηρίου, χώρο εκτέλεσης δι’ απαγχονισμού. Διασπά την ματιά του στα δύο. Στο 1ο μέρος της ταινίας : α) οι 2 δολοφόνοι, τα οράματά τους, η κρυπτο-ομοφυλόφιλη σχέση μεταξύ τους, β) η ανυποψίαστη οικογένεια Κλάτερ στην καθημερινότητά της. Μετά τους φόνους η β) ματιά αλλάζει περιεχόμενο και αφορά πια την Αστυνομία και την απελπισμένη τους προσπάθεια να βρουν και να συλλάβουν τους ενόχους.
Ο Μπρουκς δεν διστάζει να εκθέσει δια λόγου και εικόνας το αποτρόπαιο υπογάστριο των Η.Π.Α., βουτηγμένο στην φτώχεια, την αδικία, την κακομοιριά και στο απατηλό όσο και άπιαστο από τις μεγάλες μάζες Αμερικάνικο Όνειρο του εύκολου πλουτισμού και τις επιτυχίας. « Υπάρχουν 2 συστήματα δικαιοσύνης στη χώρα μας. Είδες ποτέ σου κανένα πλούσιο να κυκλοφορεί ανάμεσά μας στις φυλακές;» Ρωτά ο χαμογελαστός Ντικ Χίκοκ τον μισο-Ινδιάνο, ήρωα του Πολέμου της Κορέας και ονειροπόλο Πέρι Σμιθ. Και αλήθεια, για πόσες χώρες δεν ισχύουν αυτά τα λεγόμενα. Έγκλημα και φαντασίωση (για τους γιους), αλκοόλ, μοναξιά και καρκίνος (για τους πατεράδες). Το έγκλημα δεν θα το δούμε αρχικά, αλλά πολύ μετά, όταν θα έχουμε αρχίσει να συμπαθούμε τους 2 υποπρονομιούχους εγκληματίες. Μεγάλη μαστοριά του Μπρουκς, που έτσι μεταφέρει το ηθικό δίλημμα για την θανατική ποινή στους θεατές. Μέγιστοι σύμμαχοί του η εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Κόνραντ Χολ, η μουσική επένδυση του Κουίνσι Τζόουνς, αλλά κυρίως οι ερμηνείες των αψεγάδιαστων Ρόμπερτ Μπλέικ (Πέρι) και Σκοτ Γουίλσον (Ντικ). Αρυτίδιαστη ταινία, υποψήφια, τότε, για 4 Οσκαρ. Φυσικά η Ακαδημία δεν τόλμησε να της δώσει κανένα.

7) Ανατομία ενός Εγκλήματος (1959)[Anatomy of a Murder]

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου του Μίσιγκαν Τζον Ντ. Βόλκερ,ο Ότο Πρέμινγκερ πάει κόντρα στη χολιγουντιανή νόρμα, αγγίζοντας το τολμηρό για την εποχή, ζήτημα του βιασμού. Ο δικηγόρος Πόλ Μπίκλερ αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός υπολοχαγού που κατηγορείται για τη δολοφονία ενός μπάρμαν, ύστερα από το ξυλοδαρμό και το βιασμό της γυναίκας του από το θύμα. Μια πολυεπίπεδη υπόθεση που ξεδιπλώνεται μαεστρικά μέσα από την προσπάθεια του Μπίκλερ να οδηγήσει τον εντολέα του στο δρόμο της αθώωσης ενάντια στα αποδεικτικά στοιχεία. Η «Ανατομία ενός εγκλήματος» έχοντας στο τιμόνι της τον έμπειρο ηθοποιό Τζέιμς Στιούαρτ, προτάθηκε το 1959 για 7 όσκαρ μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας.

Ένα δικαστικό procedural ασύγκριτης επιρροής, από την εμβληματική αφίσα του και το σάουντρακ του Ντιουκ Έλινγκτον (ο οποίος κάνει και cameo) μέχρι την εξαντλητικής ακρίβειας δίκη του, που χρησιμοποιείται ως παράδειγμα στη νομική εκπαίδευση. Το magnum courtroom opus του Ότο Πρέμινγκερ δεν αφήνει κανένα ταμπού ανεξερεύνητο κι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της επίδρασης της δεκαετίας του ’60 στην αμερικανική κοινωνία και, κατ’ επέκταση, στο σινεμά. Ο πάλαι ποτέ αιώνια αισιόδοξος Τζέιμς Στιούαρτ πρωταγωνιστεί στο λυκόφως της καριέρας του στο ρόλο του δικηγόρου υπεράσπισης ενός νεαρού (Μπεν Γκαζάρα – ναι, ήταν κάποτε νεαρός) που σκότωσε τον υποτιθέμενο βιαστή (ή εραστή;) της γυναίκας του (Λι Ρέμικ, συνεχώς φωτογραφημένη από την κάμερα για να κλείνει σπίτια). Η απαράμιλλη ιδιοφυία της ταινίας έγκειται στην απόλυτη ευθυγράμμιση της γνώσης του θεατή με εκείνη του συνηγόρου, χωρίς όμως να επηρεάζεται η συναισθηματική ανταπόκριση στις εξελίξεις ή η λογική τους εξέταση. Εκατοντάδες σεζόν τηλεοπτικών σειρών ωχριούν μπροστά σε αυτές τις 2 ώρες και 41 λεπτά.

6) Μάρτυς Κατηγορίας (1957) [Witness for the Prosecution]

Η Έμιλυ Φρεντς, μια πλούσια κι εκκεντρική γυναίκα, βρίσκεται δολοφονημένη κι όλα τα στοιχεία οδηγούν στον προστατευόμενο της, Λέοναρντ Βόουλ. Μόνη μάρτυρας για την υπεράσπισή του είναι η αινιγματική σύζυγός του. Ο δικηγόρος που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του ωστόσο, δεν είναι τόσο σίγουρος για την απλότητα της υπόθεσης.
Η ταινία (που είναι και η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του συγκεκριμένου έργου της Αγκάθα Κρίστι) υπήρξε μεγάλη εμπορική αλλά και καλλιτεχνική επιτυχία.
Η ταινία ήταν υποψήφια για έξι Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Α’ Ανδρικού ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου, Σκηνοθεσίας, Μοντάζ και Ήχου), ένα βραβείο BAFTA και πέντε Χρυσές Σφαίρες, όπου και τιμήθηκε η Έλσα Λάντσεστερ για την ερμηνεία της.O δημοφιλέστερος εκείνη την εποχή σκηνοθέτης Μπίλι Γουάιλντερ, συν-έγραψε επίσης το σενάριο της ταινίας. Ο Μάρτυρας Κατηγορίας και οι 12 Ένορκοι συναγωνίστηκαν για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας την ίδια χρονιά, καταλήγοντας να χάνουν από την Γέφυρα του Ποταμού Κβάι. Η Γερμανίδα σταρ Μάρλεν Ντίτριχ ήταν από την αρχή μία από τις δύο επικρατέστερες για τον ρόλο. Η άλλη ήταν η Βίβιαν Λι. Η Ντίτριχ θεώρησε εγγύηση την παρουσία του Μπίλι Γουάιλντερ, και δέχθηκε να πρωταγωνιστήσει. Ο «Μάρτυρας Κατηγορίας» αποτέλεσε τον τελευταίο κινηματογραφικό ρόλο στη σπουδαία καριέρα του Τάιρον Πάουερ. Ο ηθοποιός πέθανε τον Νοέμβριο του 1958 από καρδιακή προσβολή, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της επόμενης ταινίας του.

5) Ζήτημα Τιμής (1992) [A Few Good Men]

Ένα από τα καλύτερα δικαστικά θρίλερ στην ιστορία του νεότερου αμερικανικού κινηματογράφου, που παραμένει πραγματικά αγέραστο. Όσο τα χρόνια περνούν τόσο η ταινία του 1992 καθιερώνεται ως σταθμός στο είδος και μας πείθει ότι είναι σχεδόν αξεπέραστη. Ο Tom Cruise σε έναν ρόλο που τον σημάδεψε και τον ανέδειξε (ο καλύτερος «σοβαρός» ρόλος του από το Top Gun) υποδύεται ένα δικηγόρο σε υπερασπιστική γραμμή δύο στρατιωτών που κατηγορούνται για φόνο. Μαζί του η Demi Moore και απέναντί του ο Jack Nicholson σε ένα ρόλο έκπληξη. Η παρουσία του τελευταίου στο δικαστήριο προς το τέλος της ταινίας και η χημεία του με την νέα γενιά, τον Cruise, απογειώνει την ένταση και χαρίζει στην ταινία μια από τις καλύτερες all time classic σκηνές δικαστηριακής πρακτικής, που κάθε δικηγόρος ονειρεύεται. Φαντασμαγορικό όσο χρειάζεται και επενδεδυμένο με όλα όσα χρειάζονται για να γίνει blockbuster η ταινία δεν πρέπει να λείπει από κανενός θεατή το κινηματογραφικό ενεργητικό.

4) Η Ετυμηγορία (1982) [The Verdict]

Άλλο ένα δικαστικό κομψοτέχνημα του Σίντνεϊ Λιούμετ, το «The verdict» έχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Πολ Νιούμαν, έναν άλλοτε πολλά υποσχόμενο δικηγόρο που τώρα δεν είναι παρά ένας ξοφλημένος μεθύστακας που κυνηγά μικροϋποθέσεις. Αναλαμβάνει λοιπόν μια υπόθεση ιατρικής αμέλειας, προσπαθώντας να αναβιώσει την καριέρα του, καθώς τώρα έχει απέναντί του όχι μόνο κοτζάμ νοσοκομείο, αλλά και σύσσωμο το οικονομικο-πολιτικό κατεστημένο!
Εδώ έχουμε τον «πολύ» θεατρικό συγγραφέα Ντέιβιντ Μάμετ να υπογράφει ένα από τα 100 καλύτερα σενάρια όλων των εποχών, όπως το ψήφισε η ένωση αμερικανών σεναριογράφων το 2013, και τον Λιούμετ να κεντάει σκηνοθετικά. Όσο για τα πράγματα που εκτυλίσσονται στη δικαστική αίθουσα, είναι όλα όσα ψάχνουμε σε ένα δικαστικό δράμα και σε άφθονες μάλιστα δόσεις…

Σκοτεινή και εξαίσια επιστροφή του Λιούμετ στο είδος που τον ανέδειξε, μια μελαγχολική ετυμηγορία από μέρους των αδυνάτων εναντίον των μεγαλοκαρχαριών ενός κόσμου που γέρνει απελπιστικά σε βάρος μας, πριμοδοτημενος από την κυριαρχική και εκπληκτικά εσωστρεφή ερμηνεία του Νιούμαν – που οι παλαιότεροι πολύ πονέσαμε όταν είχε χάσει το Όσκαρ της εκείνη τη χρονιά. Πέντε ανευόδωτες υποψηφιότητες για Όσκαρ αλλά και μια πλήρως ευοδωμένη προσπάθεια συγκερασμού των καλύτερων χολιγουντιανών στοιχείων από τις αρτιότερες εποχές της δραματουργίας του.

3) Κράμερ εναντίον Κράμερ (1979) [Kramer vs. Kramer]

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Ο εργασιομανής πατέρας και η μάνα που πνίγεται μέσα σε ένα προσωπικό αδιέξοδο. Ο πρώτος βρίσκεται μόνος με το παιδί που εγκατέλειψε η δεύτερη και αναγκάζεται να δημιουργήσει νέα θεμέλια σε μια ζωή που μοιάζει να γκρεμίζεται. Μια σχέση ζωής, αυτή ανάμεσα σε πατέρα και γιο, περνάει σε ένα άλλο επίπεδο. Ένας δικαστικός αγώνας έρχεται να φέρει συγκρούσεις και να οδηγήσει σε συναισθηματικό αδιέξοδο αλλά και σε σκληρές αποφάσεις. Αποφάσεις γεμάτες πόνο, κατανόηση, αγάπη, θυσία. Χωρίς φτηνούς ψευτο μελοδραματισμούς, τα συναισθήματα που όλα αυτά προκαλούν, εναλλάσσονται και μας κατακλύζουν.
Αν έπρεπε να δώσουμε έναν ακριβή ορισμό στην έννοια του δράματος τότε, το “Κράμερ Εναντίον Κράμερ” θα ήταν ίσως η καλύτερη που θα μπορούσαμε να δώσουμε. Η πορεία που ακολουθεί η ταινία είναι τόσο αληθινή, τόσο ρεαλιστική που σε παρασύρει μαζί της σε μια δίνη αμφίρροπων συναισθημάτων. Από τη μια μεριά νιώθουμε κατανόηση και συμπάσχουμε με το δράμα του πατέρα που καλούμαστε από την αρχή να τον συμπαθήσουμε. Από την άλλη όμως, καλούμαστε να νιώσουμε οργή για μια μάνα που δεν κατανοούμε την απαίσια πράξη της. Όταν αυτό αρχίζει να συμβαίνει, μπαίνουμε σε μια διαδικασία συναισθηματικής φόρτισης και δεν μπορούμε να μείνουμε ασυγκίνητοι απέναντι
στο προσωπικό της δράμα.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Robert Benton, μπορεί να δημιουργεί ένα δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις, χωρίς να αποφύγει την χρήση ορισμένων κλισέ στοιχείων του είδους όμως, η χρήση σιωπηλών μονόπλανων και πορτρέτων είναι ικανή να μας κάνει να τα παραβλέψουμε. Πώς να μην το κάνεις άλλωστε όταν τα συναισθήματα που εκπέμπουν σε διαπερνούν σαν ηλεκτρικό ρεύμα; Πώς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στην έκρηξή τους; Γιατί ο Benton, δεν προσπαθεί να κάνει τους ήρωές του να κρυφτούν. Εκφράζουν την οργή, την αγανάκτηση, τον πόνο, τις κατηγορίες, την αγάπη και την στοργή τους. Όλα είναι κατανοητά και πολύ περισσότερο, είναι αποδεκτά.
Οι ερμηνείες των Dustin Hoffman, Meryl Streep και Justin Henry, είναι μοναδικές και ταυτόχρονα αλληλένδετες. Δεν θα μπορούσε καμία να αγγίξει την τελειότητα όπως τώρα, αν απέναντί της δεν έβρισκε την τελειότητα των άλλων. Ο Hoffman ανθρώπινος και συμπαθής, με τις απαραίτητες εκρήξεις που όμως δεν φαντάζουν στα μάτια μας φτηνοί θεατρινισμοί. Η Streep πανέμορφα απελπισμένη, έτοιμη να παλέψει αλλά και να παραδοθεί προκειμένου να μην πληγώσει ότι αγαπάει περισσότερο. Ο μικρός τότε Henry, ένα αθώο, ακατέργαστο κόσμημα, με όλα εκείνα τα στοιχεία απλότητας και φυσικού πόνου αλλά και αγάπης, έτσι όπως μόνο ένα οκτάχρονο παιδί θα μπορούσε να δώσει.
Ένα από τα κορυφαία, ίσως και το πρώτο όλων, οικογενειακά δράματα. Οι κοινωνικές προεκτάσεις ενός διαζυγίου και η διεκδίκηση της κηδεμονίας ενός μικρού παιδιού. Μια σύγχρονη πραγματικότητα στο μικροσκόπιο, χωρίς να φοβάται να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Συγκλονιστικές ερμηνείες σε ένα δομημένο και καλογραμμένο έργο που έχει την ικανότητα να μιλάει στην ψυχή μας ακόμα και όταν δεν ακούγονται τα λόγια του. Το μεγαλείο της αγάπης και της θυσίας, έρχονται να κορυφωθούν στο γλυκόπικρο φινάλε, που σου αφήνει μια παράξενη χαρμολύπη και σε εκπλήσσει μέχρι και σήμερα.

2) Οι Δώδεκα Ένορκοι (1957) [12 Angry Men]

Ένας σωστός θρύλος του είδους, μια από τις 100 καλύτερες αμερικανικές ταινίες όλων των εποχών (κατά το American Film Institute), επικεντρώνεται στο πώς παίρνουν αποφάσεις οι ένορκοι. Ο Σίντνεϊ Λιούμετ βάζει στη θέση του ενόρκου Νο 8 τον παθιασμένο Χένρι Φόντα να προσπαθεί να πείσει το σώμα πως τα πράγματα στην κατά τα άλλα απλή αυτή υπόθεση φόνου δεν είναι όπως δείχνουν.Εντυπωσιακό, instant classic ντεμπούτο του Σίντνεϊ Λιούμετ, καλογραμμένο σε σημείο που ο Άαρον Σόρκιν το βλέπει και τρώει το καπέλο του, πιο αγωνιώδες και ανατρεπτικό κι από πολλές ταινίες δράσης, το 12 Ένορκοι μπορεί να παρασύρει σε intellectual debates ακόμα κι έναν τηλεθεατή του The Bachelor.
Το ευφυέστερο δικαστικό δράμα που δεν εκτυλίσσεται σε αίθουσα δικαστηρίου αλλά… λίγο παραδίπλα μπορεί να μην στέκει νομικά αλλά σαν high concept σύγκρουση χαρακτήρων δύσκολα ξεπερνιέται. Ο Χένρι Φόντα είναι ένας πραγματικός ανακατωσούρας που σπέρνει μαεστρικά την αμφιβολία κατά τη διάρκεια μιας φαινομενικά τυπικής και πολύ ιδρωμένης διαβούλευσης ενόρκων σχετικά με την καταδίκη ή μη ενός ύποπτου για δολοφονία.
Εδώ δεν μιλάμε απλώς για ένα από τα καλύτερα δικαστικά δράματα όλων των εποχών, αλλά και για ένα από τα καλύτερα φιλμ όλων των εποχών! Γιατί αντλεί τη δύναμή του όχι από το μελόδραμα που ξετυλίγεται στην οθόνη, αλλά από το υπέροχο περιεχόμενό του. Ο τρόπος που καταδικάζεις κάποιον «πέραν λογικής αμφιβολίας» και αυτό το «ομόφωνο» της ετυμηγορίας έγιναν αντικείμενο νομικής συζήτησης στην Αμερική όταν βγήκαν «Οι 12 ένορκοι», επιφέροντας πραγματικές αλλαγές στο ποινικό σύστημα…

1) Σκιές και Σιωπή (1962) [To Kill a Mockingbird]

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα της Χάρπερ Λι «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη μόλις δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Πρωταγωνιστής του ο δικηγόρος Άττικους Φιντς που αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός αφροαμερικανού που κατηγορείται για το βιασμό μιας λευκής κοπέλας με φόντο τις παθογένειες του αμερικανικού Νότου, τη δεκαετία του 1930. Η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό στη σκιά του ρατσισμού εκτυλίσσεται μπροστά στα δυο παιδιά της οικογένειας , Σκάουτ και Τζεμ που παίρνουν τα δικά τους μαθήματα ζωής μέσα από αυτή τη δικαστική υπόθεση. . Στο ρόλο ένας Γκρέγκορι Πεκ σε υποκριτικό ρεσιτάλ που του χάρισε το Όσκαρ και ανέδειξε τον αδιάφθορο Άτικους Φιντς σε σύμβολο δικαίου, ενώ πίσω από την κάμερα ο Ρόμπερτ Μάλιγκαν έφερε δυναμικά στο προσκήνιο ζωτικά ζητήματα κοινωνικής ισότητας που εν πολλοίς μένουν ακόμα αδικαίωτα.

Καλή Διασκέδαση